Παιδική υγεία, κρίση και αδιαφορία

Είναι μια από εκείνες τις ειδήσεις που τις χαζεύεις στα πεταχτά: ο Σύνδεσμος Ελληνικών Βιομηχανιών Επεξεργασίας Κρέατος (ΣΕΒΕΚ) ζητά από την Κομισιόν να αναγνωριστεί ο γύρος ως Παραδοσιακό Ιδιότυπο Προϊόν (ΕΠΙΠ). Λογικό, από άποψη ανταγωνισμού, δεδομένου ότι η αγορά αυτή πλέον κυριαρχείται από βιομηχανίες με μεγάλη εξαγωγική δραστηριότητα.

Το ανησυχητικό στοιχείο της είναι μερικοί αριθμοί που παρατίθενται. Στην Ελλάδα η κατανάλωση γύρου και σουβλακίων υπολογίζεται στους 700 τόνους τη μέρα. Ο γύρος, από τα πλέον επεξεργασμένα και λιπαρά της κατηγορίας, είναι το πιο δημοφιλές, με κατανάλωση 450-490 τόνων ημερησίως. Την περίοδο της κρίσης η αύξηση της κατανάλωσης ξεπέρασε το 30% λόγω της χαμηλής του τιμής.

Την ίδια περίοδο, σύμφωνα με τον ΟΟΣΑ, η Ελλάδα χτυπάει θέσεις ρεκόρ σε ποσοστά παιδικής παχυσαρκίας, που έχουν αύξηση 50% μέσα σε μία δεκαετία, κυρίως λόγω της πτώσης του εισοδήματος.

Και αυτό είναι αναμενόμενο, δυστυχώς, αφού, παγκοσμίως, οι φτωχότεροι καταναλώνουν περισσότερες θερμίδες γιατί οι επεξεργασμένες τροφές είναι φθηνότερες και ο χρόνος για να μαγειρέψουν στο σπίτι λιγότερος. Αυτό δεν το καταπολεμάς με κήρυγμα, ούτε με ανοησίες όπως οι «φόροι λιπαρών», ούτε με τα επικίνδυνα μοδάτα υγιεινιστικά ρεύματα.

Η αλήθεια είναι ότι συζητάμε πολύ λίγο για τις επιπτώσεις της οικονομικής κρίσης στην υγεία των παιδιών, ίσως γιατί δεν τις βλέπουμε ακόμη. Δεν είναι αυτό δικαιολογία όμως για να συνεχίσει το κράτος να τα έχει τόσο παρατημένα – και αν η λέξη ενοχλεί, δεν πειράζει, ακριβής είναι.

Πέρα από την αύξηση του εισοδήματος και τη στήριξη των χαμηλότερων εισοδηματικών κλιμακίων που, αυτονοήτως, επείγει, τα σχολικά γεύματα θα βοηθούσαν αλλά είναι προσώρας περιορισμένα ή αφημένα στην ιδιωτική πρωτοβουλία, όπως επίσης και το να γίνει η διατροφική παιδεία ευθύνη του σχολείου.

Μιλώντας για υγεία, βέβαια, θα μπορούσε το κράτος να βγει επιτέλους από τη μενταλιτέ της κρίσης, να δει τη ζωή μετά και να ξεκινήσει και από πιο άμεσα πράγματα, όπως, π.χ., να θωρακίσει τον υποχρεωτικό εμβολιασμό, πρόβλημα που δεν έχει καμιά σχέση με το εισόδημα αλλά με τη συνωμοσιολογία γύρω από τις «κακές φαρμακευτικές» και την απόφαση κάποιων γονιών να παίξουν ρωσική ρουλέτα στα παιδιά τους ενώ η πολιτεία στραβοκοιτάει αδιάφορη. Μήπως ζητάμε πολλά;