Όσο θα μιλάμε για σουβλάκια και μπύρες, το μεταναστευτικό θα μας πνίγει

Η σκέψη κάποιου να πάει και να στήσει μπάρμπεκιου για να στείλει κάποιο δήθεν μήνυμα για το προσφυγικό/μεταναστευτικό, είναι καταφανώς ανόητη. Είναι περισσότερο προκλητική η ανοησία, προσβλητική για την νοημοσύνη των πολιτών, παρά η προσβολή του θρησκευτικού αισθήματος οποιουδήποτε.

Η μετατροπή της ανοησίας αυτής σε αντικείμενο πολιτικής αντιπαράθεσης είναι άστοχη.

Το να φέρνει στην Βουλή ένα τέτοιο ζήτημα ένας βουλευτής του ΣΥΡΙΖΑ και να ζητεί επιβολή ποινικών κυρώσεων στους ψήστες, είναι θέμα πιασάρικο μεν για να γίνει «συζήτηση», πλην όμως δεν συμβάλλει σε τίποτε.

Η αντίδραση στην αστοχία αυτή είναι μη εποικοδομητική.

Τα όσα άρχισαν να λένε και να γράφουν στα κοινωνικά δίκτυα βουλευτές της ΝΔ και άλλοι, απλώς δίνουν χώρο σε μία κουβέντα δίχως νόημα. Διαμορφώνουν ή ευνοούν την δημιουργία μίας συνθήκης, η οποία στην παρούσα συγκυρία μόνο υπονομευτική της εθνικής προσπάθειας μπορεί να αποδειχθεί.

Η αντιμετώπιση – ή ορθότερα: η διαχείριση – του μεταναστευτικού είναι αυτήν την στιγμή αντικείμενο μείζονος εθνικής προσπάθειας. Εκεί πρέπει όλοι να συνεργαστούν και να ομονοήσουν. Η κυβέρνηση έχει εκπονήσει ένα σχέδιο μετεγκαταστάσεων, το οποίο καλώς ή κακώς μοιάζει να είναι η μοναδική διαχειριστική λύση. Τα νησιά δεν αντέχουν, η ενδοχώρα προσφέρει άλλα δεδομένα.

Από το σημείο αυτό κι έπειτα, απαιτείται μεγάλη προσοχή. Οι τοπικές κοινωνίες πρέπει να ενημερωθούν, οι δομές πρέπει να υποστηριχθούν, οι συνθήκες υγιεινής, διαβίωσης, σίτισης και περίθαλψης των προσφύγων πρέπει να διασφαλιστούν.

Εφόσον αυτά γίνουν, η χώρα χρειάζεται επειγόντως ένα σχέδιο δράσης. Ποιο θα είναι αυτό; Θα πρέπει να το αποφασίσουν όλοι μαζί οι εκπρόσωποι του έθνους.

Η λέξη συναίνεση εν προκειμένω είναι ανεπαρκής για να περιγράψει την ανάγκη. Αυτό που απαιτείται είναι η στενή και αποτελεσματική συνεργασία όλων, η συμβολή των πάντων σε κάθε στάδιο της προσπάθειας, η πολιτική σύγκλιση για την χάραξη μίας εθνικής στρατηγικής σε βάθος χρόνου και υπό το πρίσμα μίας νέας συνθήκης, η οποία δεν πρόκειται να εξαλειφθεί ούτε σύντομα, ούτε εύκολα.

Η συζήτηση που πρέπει να γίνει τώρα δεν μπορεί να είναι ούτε για τα σουβλάκια και τις μπύρες που ενοχλούν τους μουσουλμάνους, ούτε για το αν η Ελλάδα θα γίνει πολυπολιτισμική κοινωνία με το ζόρι, ούτε για το αν υπάρχει αφομοίωση μεταναστών και προσφύγων. Και πάντως, αυτή είναι μία συζήτηση την οποία η Ελλάδα δεν μπορεί να κάνει μόνη της. Η συμμετοχή στην ΕΕ, όσο και αν η ΕΕ παίζει ρόλο άσχημο στο μεταναστευτικό, επιβάλλει διάφορα δεδομένα νομικά, κοινωνικά, πολιτικά.

Όσο είναι καιρός, η συζήτηση για το μεταναστευτικό πρέπει να γίνει οργανωμένα και με σχέδιο. Χωρίς κραυγές και ιδεολογικές εμμονές και με γνώμονα τον ρεαλισμό και τις πραγματικές συνθήκες.

Ειδάλλως, όσο θα μιλάμε για μπάρμπεκιου και μπύρες, το πρόβλημα θα μας πνίγει.