Η μικρή ιστορία των Velvet Underground

Οι Velvet Underground, παρά τον βραχύ βίο τους, υπήρξαν από τα επιδραστικότερα σχήματα της ροκ μουσικής, έχοντας επηρεάσει στο διάβα του χρόνου δεκάδες καλλιτέχνες και συγκροτήματα. Μουσικά κινούνταν στο είδος που καλείται πειραματικό ή art rock.

Το συγκρότημα σχηματίστηκε το 1964 στη Νέα Υόρκη από τον κιθαρίστα Λου Ριντ (1942-2013) και τον συνομήλικό του πολυοργανίστα Τζον Κέιλ. Το γκρουπ συμπλήρωναν ο κιθαρίστας Στέρλινγκ Μόρισον (1942-1995) και ο ντράμερ Άνγκους Μακλίζ (1938-1979).

Στις 7 Νοεμβρίου 1965 δίνουν την πρώτη τους συναυλία με αμοιβή 75 δολάρια στο χορό ενός γυμνασίου στο Νιου Τζέρσεϊ. Σχεδόν αμέσως, όμως, αντιμετωπίζουν την πρώτη τους σοβαρή κρίση. Ο ντράμερ Ανγκους Μακλίζ καταγγέλλει τα υπόλοιπα μέλη για ξεπούλημα της τέχνης τους και αποχωρεί. Τον αντικαθιστά η Μορίν Τάκερ (γ.1944).

Την αναγκαία ώθηση στη σύντομη καριέρα τους την έδωσε η γνωριμία τους με τον διάσημο ζωγράφο Άντι Γουόρχολ, τον «πάπα της ποπ-αρτ» όπως αποκλήθηκε, ο οποίος τους κάλεσε να πάρουν μέρος στην παράσταση πολυμέσων «Exploding Plastic Inevitable», που συνδύαζε θέατρο, κινούμενη εικόνα, μουσική, χορό και φωτιστικά σόου.

Τους συστήνει τη γερμανίδα ηθοποιό και τραγουδίστρια Nico (1938-1988) και αναλαμβάνει μάνατζερ του συγκροτήματος. Μαζί του θα ηχογραφήσουν το πρώτο τους άλμπουμ, το περίφημο «The Velvet Underground and Nico», με την μπανάνα στο εξώφυλλο και τραγούδια, όπως τα «Sunday Morning», «I’m waiting for the man», «Venus in furs» και «Heroin». Ο δίσκος κυκλοφόρησε στις 12 Μαρτίου 1967 και σήμερα θεωρείται κλασικός.

Στις αρχές του 1968 (30 Ιανουαρίου) κυκλοφορούν το δεύτερό τους άλμπουμ «White Light/White Heat», χωρίς τον Γουόρχολ και τη Nico, που αποφάσισε ν’ ακολουθήσει σόλο καριέρα. Το άλμπουμ περιέχει δύο δυνατά κομμάτια, το «The Gift» και το 17λεπτο έπος «Sister Ray».

Στους δύο παραπάνω δίσκους, οι Velevet Underground συνδυάζουν την ενέργεια του ροκ, που εκπροσωπεί ο Λου Ριντ και την ηχητική περιπέτεια της πρωτοπορίας (avant- garde) που αντιπροσωπεύει ο Τζον Κέιλ, με στίχους κοινωνικά ρεαλιστικούς, που μιλούσαν για απαγορευμένα τότε θέματα, όπως τα ναρκωτικά και το σεξ.

Τον Μάρτιο του 1969 κυκλοφόρησαν το ομώνυμο τρίτο τους άλμπουμ, χωρίς τον Τζον Κέιλ, που είχε αποχωρήσει από το συγκρότημα για ν’ ακολουθήσει τον δικό του δρόμο. Τον αντικατέστησε ο μπασίστας Νταγκ Γιουλ (γ. 1947) από το συγκρότημα των «The Grass Menagerie». Με την απουσία της μουσικής ιδιοφυΐας του Κέιλ, ο δίσκος φέρει τη σφραγίδα του Λου Ριντ, που υπογράφει όλα τα τραγούδια, από τα οποία ξεχωρίζουν οι μπαλάντες «Candy Says» και «Pale Blue Eyes».

Στα τέλη του 1970 (15 Νοεμβρίου) κυκλοφόρησαν το τέταρτο άλμπουμ τους, με τίτλο «Loaded», που σηματοδότησε την αποχώρηση του Λου Ριντ. Ήταν το πιο εμπορικό τους και περιείχε ενδιαφέροντα τραγούδια, όπως τις μπαλάντες «Oh Sweet Nuthin’» και «New Age», καθώς και τα δυνατά ροκ κομμάτια «Sweet Jane» (κατοπινό σήμα – κατατεθέν του Ριντ) και «Rock ’n’ Roll».

Μετά και την αποχώρηση και του δεύτερου πυλώνα του συγκροτήματος, οι Velvet Underground κατέρρευσαν. Τον Φεβρουάριο του 1973 ο Νταγκ Γιούλ κυκλοφόρησε το αδιάφορο «Squeeze», που έλαβε αρνητικές κριτικές και αργότερα συμπεριλήφθηκε σε λίστες με τα χειρότερα άλμπουμ της ροκ μουσικής. Με το άλμπουμ αυτό οι Velvet Underground πέρασαν στην ιστορία της ροκ μουσικής.

Το 1993 οι Ριντ, Κέιλ, Μόρισον και Τάκερ άφησαν για λίγο τις προσωπικές τους καριέρες και επανασυνδέθηκαν, για μία επιτυχημένη ευρωπαϊκή περιοδεία, που αποτυπώθηκε στο ζωντανό άλμπουμ «Live MCMXCII», που κυκλοφόρησε στις 26 Οκτωβρίου του ίδιου χρόνου. Τρία χρόνια αργότερα, το συγκρότημα εντάχθηκε στο «Πάνθεο του Ροκ εντ Ρολ» (Rock & Roll Hall of Fame).

Αν και δεν γνώρισαν ποτέ μεγάλη επιτυχία και ο βίος τους υπήρξε βραχύς, οι Velvet Undrground θεωρούνται ένα από τα επιδραστικότερα συγκροτήματα στη ροκ μουσική και αποτέλεσαν πηγή έμπνευσης για μουσικούς και συγκροτήματα, όπως ο Ντέιβιντ Μπόουι, η Πάτι Σμιθ, οι Roxy Music, οι Blondie, οι Sex Pistols, οι Jesus And Mary Chain και οι Joy Division.

Πηγή   SanSimera