Το νέο μυθιστόρημα του Ανδρέα Αποστολίδη έχει τίτλο «Μονομαχία στην Ιερά Οδό» και κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Άγρα.

Με επίκεντρο την περίοδο της κρίσης (χωρίς, όμως, να γράφει ακριβώς ένα μυθιστόρημα για την κρίση), ο συγγραφέας τοποθετεί την αστυνομική του δράση στο εσωτερικό ενός πυκνού και εξαιρετικά εκτεταμένου κοινωνικού πλέγματος, που περιλαμβάνει σχεδόν τα πάντα: κλοπές ιατρικών μηχανημάτων, ύποπτες δουλειές με εξοπλιστικά προγράμματα, συνδικάτα του εγκλήματος, διεφθαρμένα μέσα ενημέρωσης, πράκτορες, λαθρεμπόρους πετρελαίου, απόστρατους των υποβρυχίων καταδρομών, εκκλησιαστικούς παράγοντες, τρομοκράτες, οργανωμένους φασίστες, μπουκαδόρους, ανθρώπους που έχουν πρόσβαση στον κρατικό μηχανισμό, συμβόλαια θανάτου για επιχειρηματίες, συλλήψεις δημοσίων υπαλλήλων, φόνους με υδροκυάνιο, διεθνές εμπόριο ναρκωτικών, λαθρεμπόριο με χρυσαφικά και πανάκριβα ρολόγια, εκβιασμούς, απαγωγές, βομβιστικές επιθέσεις και, πάνω απ’ όλα, διασυνδέσεις ποινικών και αστυνομικών. Κανένας σε αυτόν τον διαρκή χορό του εγκλήματος δεν είναι αθώος, ουδείς βγαίνει από το κάδρο: είναι όλοι χωμένοι βαθιά μέσα στην παρανομία και τη συναλλαγή, σε μια κοινωνία που έχει καταργήσει προ πολλού τα σύνορα ανάμεσα στον υπόκοσμο και τις ομάδες ή τις τάξεις οι οποίες αποσπούν την κοινή αποδοχή.

Ο Αποστολίδης άνοιξε από πολύ νωρίς την θεματική του βεντάλια. Στο «Φάντασμα του μετρό» (1996), υπόκοσμος, αστυνομικοί και εκλεκτά μέλη της αστικής τάξης μπλέκονται σε μια ληστεία η οποία διαδραματίζεται στην αφανή καρδιά της μεγαλούπολης, στις υπόγειες σήραγγες του τραίνου. Το κοινωνικό στοιχείο θα αποκτήσει και πολιτικά χαρακτηριστικά στη συλλογή διηγημάτων «Αστυνομικές ιστορίες για πέντε δεκαετίες» (1998), όπου με φόντο τα Δεκεμβριανά, τον Εμφύλιο, τον Ψυχρό Πόλεμο, τη χούντα και τη μεταπολίτευση, ξένοι διπλωμάτες, δημοσιογράφοι, ιατροδικαστές, μέλη παραθρησκευτικών οργανώσεων και αριστεριστές μπλέκουν σε μιαν οργιαστική ίντριγκα.

Με το μυθιστόρημα «Εγκλήματα στην πανσιόν «Απόλλων»» (2000), ο Αποστολίδης θα αντλήσει τα σκηνικά του από ένα πρότυπο μυθιστόρημα της Αγκάθα Κρίστι, τους «Δέκα μικρούς νέγρους» (1939), για να το εμπλέξει αμέσως με το νουάρ. Η κοινωνικοπολιτική προβληματική του Αποστολίδη θα προβάλλει σε όλη της την έκταση με το μυθιστόρημα «Λοβοτομή» (2002). Ο πυκνά υφασμένος ιστός της πλοκής (με αναρίθμητους ήρωες και πλήθος ασύνδετα εκ πρώτης όψεως επεισόδια) θα εξαπλωθεί σαν αράχνη από τη μιαν άκρη της Αθήνας στην άλλη. Μια χαοτική μητρόπολη που θα συμπεριλάβει στους κόλπους της από παράνομα ιατρικά κυκλώματα, ντόπια ή ξένη μαφία, κίτρινο Τύπο και πάσης λογής κερδοσκοπίες μέχρι υποκλοπές και εμπορία ανθρώπινων οργάνων, σ’ ένα απέραντο θέατρο βασανιστηρίων, εμπρησμών και φόνων. Με τη συλλογή διηγημάτων «Βουντού» (2005) ο Αποστολίδης θα ξετυλίξει ιστορίες αρχαιοκαπηλίας και αστυνομικής διαφθοράς σε ελληνικό και βαλκανικό περιβάλλον επανερχόμενος στην προσφιλή του μέθοδο: μείγμα ιστορίας μυστηρίου και νουάρ, που ενισχύεται τώρα με τελετές μαύρης μαγείας. Στην ίδια κατεύθυνση και η συλλογή διηγημάτων «Είσαι ο Παπαδόπουλος!» (2009): σεξουαλικοί φόνοι, λαθρεμπόριο αρχαίων, εταιρείες δολοφόνων, τρομοκράτες με το πινέλο του ζωγράφου στο χέρι, συνωμότες θρησκευτικών αιρέσεων, ρασοφόροι και δικηγόροι μπλεγμένοι σε μεγάλες αγοραπωλησίες γης, αλλά και σεξουαλικοί φόνοι, και σύζυγοι που εξοντώνουν συζύγους για να ζήσουν μια ζωή χαρισάμενη ή άνθρωποι που ονειρεύονται ότι τους πυροβολούν.

Η αφήγηση της «Μονομαχίας στην Ιερά Οδό» έχει πυρετώδεις ρυθμούς, η εναλλαγή των επεισοδίων γίνεται με ταχύτητα κινηματογραφικού πλάνου και οι δεσμοί μεταξύ των προσώπων είναι ιδιαιτέρως περίπλοκοι, αλλά όχι αδιαφανείς ή ακατανόητοι. Κι όλα αυτά σε ένα μυθιστόρημα λιτό, τόσο στην έκφραση όσο και στις σελίδες του, το οποίο αποδεσμεύει αθόρυβα κι ένα παράλογο στοιχείο, συνδυασμένο με ένα υπόγειο πλην πέρα για πέρα διαβρωτικό χιούμορ.

Πηγή: ΑΠΕ-ΜΠΕ

Headlines