A.dd dance company: Η τέχνη πρέπει να δείχνει αλήθειες που δεν λέγονται εύκολα

Τρεις χορευτές, τρία σώματα γίνονται θύτες και θύματα της βίας που μας περιβάλλει. Η νέα παράσταση χορού της a.dd dance company με τίτλο «Ζωή», που παρουσιάζεται για όλα τα Σάββατα του Νοεμβρίου στις 22:30 στο θέατρο Olvio, αντιμετωπίζει κατάματα τη βία γύρω μας και μέσα μας και μας προτρέπει να σπάσουμε τη σιωπή μας.

Η Δήμητρα Παπαδάτου, ο Αίμων Γαροφάλλου και η Δήμητρα Βασιλοπούλου δημιουργούν ένα ψηφιδωτό χορογραφιών που σκιαγραφούν τη βία στις τέσσερις βασικές μορφές της: ομοβοφία, σχολικός εκφοβισμός, γυναικεία κακοποίηση και ενδοικογενειακή βία.

Εμπνεόμενοι από τα ολοένα αυξανόμενα περιστατικά βίας, που κατακλύζουν τον «πολιτισμένο» κόσμο, καθώς και τα απογοητευτικά στατιστικά στοιχεία που θέλουν, μεταξύ άλλων, το 76% των γυναικών παγκοσμίως να έχουν πέσει θύματα κακοποίησης και το 1/3 των μαθητών στην Ελλάδα να έχει υποστεί σχολικό εκφοβισμό, φτιάχνουν μία παράσταση που στοχάζεται πάνω στο ερώτημα «πόσο μας ανήκει η ίδια μας η ζωή» και φιλοδοξεί να μας κινητοποιήσει ενάντια σε οποιαδήποτε μορφή βίας.

Οι τρεις ιδρυτές της a.dd dance company μίλησαν στο in.gr για τη νέα τους παράσταση, την «απλή», καθημερινή βία και τον ρόλο της τέχνης απέναντι σε αυτή.

Πώς αντιλαμβάνεστε εσείς τη λέξη «βία»;

Βία είναι οποιαδήποτε συμπεριφορά προσβάλλει το ανθρώπινο σώμα και την ψυχή. Κάθε πράξη και λέξη που κακοποιεί και μπορεί να πληγώσει έναν άνθρωπο.

Πείτε μου τρεις διαφορετικές φράσεις που συνιστούν λεκτική βία, ενώ είναι κάτι εξαιρετικά γνώριμο στην καθημερινότητά μας;

«Είσαι χαζός!», «Είσαι χοντρός!», «Μην μιλάς άλλο! Βούλωσε το!»

Πώς σωματοποιείται η βία μέσω του χορού;

Μέσω της έκφρασης και της χορογραφίας. Το σώμα μιλά. Φωνάζει. Αντιδρά. Η γλώσσα του σώματος πάντα λέει την αλήθεια.

Τι ρόλο παίζουν τα κείμενα στην παράσταση;

Τα κείμενα είναι αναπόσπαστο μέρος της παράστασης μας. Συμπληρώνουν και ενισχύουν την κίνηση και την έκφραση μας, διότι δείχνουν την ωμή πραγματικότητα των φαινομένων αυτών και φέρνουν αντιμέτωπο τον θεατή με μια αλήθεια σκληρή και αδιαμφισβήτητη.

Από τις τέσσερις μορφές βίας (ομοβοφία, σχολικός εκφοβισμός, γυναικεία κακοποίηση, ενδοικογενειακή βία) ποια θεωρείται την πιο ύπουλη και επικίνδυνη και γιατί;

Είναι δύσκολο να γίνει ένας τέτοιος διαχωρισμός γιατί και οι τέσσερις μορφές είναι επικίνδυνες και ύπουλες. Διότι σε όλες υπάρχει η καταπίεση και ο φόβος που μπορεί να σιγοβράζει. Η σιωπή που είναι κυρίαρχη σχεδόν πάντα. Που ανά πάσα στιγμή το θύμα μπορεί να γίνει θύτης ή και αντίστροφα. Ίσως είναι ακόμα χειρότερα όταν όλα αυτά γίνονται υπό το πέπλο της αγάπης , π.χ. στην ενδοοικογενειακή βία, όπου η αγάπη ιδανικά θεωρείται αδιαμφισβήτητη, αλλά στην πραγματικότητα είναι ανύπαρκτη.

Πώς μπορεί κάποιος να αφυπνιστεί ενάντια στη βία; Ποιος ο ρόλος της τέχνης σε αυτό;

Με την επικοινωνία. Με το να αντιδρά και να υπερασπίζεται τη ζωή του. Να μην επιλέγει την σιωπή και τον φόβο, αλλά να τολμά να μιλήσει. Η τέχνη λειτουργεί σαν μια τεράστια φωνή μέσα από όλες τις μορφές της. Έχει καθήκον να εκφράζει και να μιλά για συναισθήματα, σκέψεις, ιδέες, για ότι συμβαίνει σε αυτόν τον κόσμο, με σκοπό να κινητοποιήσει και να εμπνεύσει. Να δείξει αλήθειες που μπορεί να μην λέγονται εύκολα, να προκαλέσει και να επαγρυπνήσει. Να φέρει αντιμέτωπο τον κάθε θεατή με αυτό που του γεννά μέσα του , είτε καλό είτε κακό.