Ο Σπύρος Χατζηαγγελάκης μιλάει στο in.gr για το «Δαχτυλίδι της μάνας»

Μετά τις sold out παραστάσεις τους σε Αθήνα και Θεσσαλονίκη για 2 συνεχόμενες χρονιές, οι C. for Circus επιστρέφουν με «Το δαχτυλίδι της μάνας» σε σκηνοθεσία Παύλου Παυλίδη, για τρίτη χρονιά, από τις 14 Οκτωβρίου στο BIOS.

Με αφορμή το έργο του Γιάννη Καμπύση για τις τελευταίες στιγμές ενός ποιητή και όχημα τη μουσική, την ποίηση και τη φαντασία, οι C. for Circus στήνουν μια ολοζώντανη τελετή αποχαιρετισμού, ξαναγράφουν για χάρη του ποιητή τις τελευταίες του σελίδες και γιορτάζουν τα 10 χρόνια της κοινής τους πορείας με την πιο αισιόδοξη παράστασή τους μέχρι σήμερα.

Παραμονή Χριστουγέννων. Σε μία καλύβα κοντά στο δάσος ζει μία φτωχή οικογένεια: η μάνα και οι δυο της γιοι. Ο μεγάλος γιος της οικογένειας, ο Ποιητής, βαριά άρρωστος, γνωρίζοντας πως έχει πλέον λίγη ζωή μέσα του, νοσταλγεί τα απάτητα βουνά του τόπου του, τους θρύλους της οικογένειάς του, τις Νεράιδες του Βουνού. Ταξιδεύει με τη φαντασία του κοντά τους, για να τον συντροφεύσουν στις τελευταίες του στιγμές και καρτερά να «σβήσει» στην ποδιά της αγαπημένης του. Η μητέρα του, για να τον σώσει, αποφασίζει να πουλήσει τη μοναδική περιουσία της οικογένειας, το δαχτυλίδι που έδωσαν κάποτε οι μοίρες στους προγόνους της, αν και γνωρίζει ότι μια τέτοια κίνηση είναι καταραμένη. Κάπου, κάποτε, σε μια Ελλάδα.

O Σπύρος Χατζηαγγελάκης, ένας από τους ηθοποιούς της παράστασης, μιλάει για το «Το δαχτυλίδι της μάνας»

Τι πραγματεύεται το έργο;

Το Δαχτυλίδι της μάνας  πραγματεύεται την τελευταία μέρα του ήρωα. Την αποδοχή του γεγονότος του θανάτου από τον ίδιο και την οικογένεια του και τον τρόπο με τον οποίο επιλέγει ο ίδιος να φύγει από αυτόν τον κόσμο.

Ποιους προβληματισμούς θίγει;

Το έργο γράφτηκε στη μνήμη του Κώστα Κρυσταλλη, του ποιητή της Ηπείρου, δυο χρόνια μετά τον θάνατο του. Υπάρχει ένα βασικό ερώτημα που προσπαθούμε με αυτήν την παράσταση να απαντήσουμε. “Πως πεθαίνει ένας ποιητής;” και κατά συνέπεια “Πως πεθαίνει ένας άνθρωπος;”. Ήρθαμε με απόλυτη ειλικρίνεια αντιμέτωποι με αυτά τα ερωτηματα. Αναρωτηθήκαμε πως θα θελαμε εμεις να φύγουμε από αυτόν τον κόσμο αν ήταν η τελευταία μας μέρα.  Η δική μας απάντηση ήταν “με μια γιορτή” αλλά αυτό πάντα είναι υπό διαπραγμάτευση. Στο έργο μας η φαντασία του βασικού ήρωα δίνει την απάντηση για τον ίδιο σε αυτό το ερώτημα.

Ποιο είναι το προφίλ των ηρώων; Ποιος είναι ο ρόλος σας

Το έργο διαδραματίζεται Χριστούγεννα μέσα στο φτωχικό σπίτι του Γιαννάκη όπου ζει μαζί με την μητέρα του και τον αδερφό του. Αυτοί είναι οι βασικοί ήρωες οι οποίοι έρχονται αντιμέτωποι με το γεγονός του θανάτου του Γιαννάκη. Ως εξωτερικοί παρατηρητές οι οποίοι επηρεάζουν την κατάσταση μέσα στο σπίτι έρχονται η γειτόνισσα με την κόρη της, με την οποία είναι ερωτευμένος ο ήρωας.

Τι σας συγκινεί στο κείμενο;

Η δίχως τέλος προσπάθεια της μάνας να ξορκίσει το γεγονός πως ο γιος της πεθαίνει και η ήρεμη επίγνωση του γεγονότος από τον γιο.

Τι αναφορές έχει στο σήμερα;

Μιλάμε για ένα έργο γραμμένο το 1896, φέρει μέσα του πολλές από τις παραδόσεις και τα έθιμα του τόπου μας, ακόμα και την ντοπιολαλιά της περιοχής αλλά αφορά ένα γεγονός που θα βασανίζει τους ανθρώπους πάντα. Το αναπόφευκτο , τον θάνατο.

Ποιο είναι το μήνυμα που θέλετε να έχει πάρει ο θεατής όταν δει την παράσταση;

Πως ο θάνατος είναι μια στιγμή στο σύνολο, δεν είναι δα και το τέλος του κόσμου. Πως αυτοί που φεύγουν αξίζει να φύγουν στην κορύφωση μιας γιορτής. Και πως η ζωή είναι εδώ για να συνεχίσει ανεξάρτητα από τον καθενα μας.

Ποια είναι η αγαπημένη σας σκηνή;

Η έναρξη της παράστασης, όπου με τους υπόλοιπους ηθοποιούς για να συνδεθούμε με το έργο που έχουμε να παίξουμε, τραγουδάμε ενώπιον του κοινού ενα παραδοσιακό Ηπειρώτικο τραγούδι, το “Κάτω στα δασιά τα πλατάνια”.