Η χούντα δεν τελείωσε το ’73

Ζει το Πολυτεχνείο; Ζει, φωνάζουν οι συνήθεις διαδηλωτές που σπεύδουν, κάθε χρόνο, στην αμερικανική πρεσβεία. Είναι μια σεμνή τελετή που αναπαράγει μια ηρωική μυθολογία: όταν τα ‘σκιαζε η φοβέρα, μερικοί ηρωικοί φοιτητές κλείστηκαν στο Πολυτεχνείο, όρθωσαν το ανάστημά τους απέναντι στην τυραννία και τελικά τη νίκησαν. Η πρώτη γιορτή του Πολυτεχνείου, την επόμενη χρονιά, πρώτη επέτειο της εξέγερσης, ήταν ένα μεθύσι. Σήμερα, τόσα χρόνια μετά, από το μεθύσι απέμεινε το χανγκόβερ.

Μέσα από την απόσταση, απογυμνωμένο πλέον από τα συμφραζόμενα, το Πολυτεχνείο παρουσιάζεται ως μια απολύτως ηρωική στιγμή της αντίστασης στη χούντα. Δεν ήταν έτσι. Πίσω του κρύβεται η αποδοχή του καθεστώτος από τη συντριπτική πλειονότητα. Η αριστερής κοπής γιορτή, επίσης, κρύβει τη σοβαρή συνεισφορά των συντηρητικών δυνάμεων στην αντίσταση. Ο χαρακτήρας του γιορτασμού αποκρύπτει ότι τμήμα της Αριστεράς (ιδίως το ΚΚΕ εσωτερικού) έβλεπε με καλό μάτι την απόπειρα φιλελευθεροποίησης του καθεστώτος. Και όπως τόνισε ο Απόστολος Δοξιάδης (στο βιβλίο του «Ερασιτέχνης Επαναστάτης» και εσχάτως στο Protagon), το Πολυτεχνείο δεν έριξε τη χούντα, αλλά αντιθέτως έφερε στα πράγματα τη σκληρότερη χούντα του Ιωαννίδη, που εκτός των άλλων έκανε το πραξικόπημα κατά του Μακαρίου στην Κύπρο ανοίγοντας την πόρτα στην τουρκική εισβολή και στη διχοτόμηση.

Λεπτομέρειες για όσους μονίμως παριστάνουν τους εαυτούς τους ως απογόνους ηρώων. Οχι τους ρέκτες της παραδοσιακής εθνικοφροσύνης αλλά τους επιγόνους της αριστερής μυθολογίας – πιστούς όχι της έννοιας του έθνους που μεγαλουργεί αλλά του λαού που επίσης μεγαλουργεί. Τους φορείς ιδεολογιών που συνέβαλαν στην κυριαρχία μιας δογματικής αριστερής κουλτούρας: κρατισμός, συνδικαλιστική εκδοχή της ελευθερίας, ισότητα προς τα κάτω, «η αριστεία είναι ρετσινιά», «νόμος είναι το δίκιο του εργάτη», «έξω τώρα οι Αμερικάνοι», «ΕΟΚ και ΝΑΤΟ το ίδιο συνδικάτο»… Οσους μετέτρεψαν την έννοια του ασύλου σε χώρο ιδεολογικής μονοπώλησης του αριστερού μανιχαϊσμού ισοπεδώνοντας το Πανεπιστήμιο και φρενάροντας τον ρόλο του. Οσους θεώρησαν ευκαιρία τη χρεοκοπία της χώρας προκειμένου να αποσταθεροποιήσουν την ομαλότητα…

Ενα από τα πιο δημοφιλή συνθήματα που κυριάρχησε στο μέτωπο των «Αγανακτισμένων», μετά το πρώτο Μνημόνιο, έλεγε ότι «η χούντα δεν τελείωσε το ’73». Πράγματι, δεν τελείωσε το ’73, αυτή είναι η αλήθεια – αλλά αν τους το πεις θα τους διαταράξεις τον ηρωικό οίστρο και τα ωραία κλισέ με τα οποία πορεύονται. Αυτά τα ίδια κλισέ που στο όνομα της κρατικοδίαιτης Αριστεράς έχουν μετατρέψει γιορτές όπως αυτή του Πολυτεχνείου σε φαντασιωτική φιέστα ανατροπής.

Σε αφορμή για συγκρούσεις με την αστυνομία. Αφορμή για καταστροφή των μαθημάτων στις σχολές. Αφορμή για μπάχαλα στους δρόμους. Αφορμή για αντιαμερικανισμό, αντιευρωπαϊσμό, γενικώς αντιδυτικισμό. Αφορμή για καταστροφές στην πόλη. Αφορμή για πρόκληση δυσκολιών στην καθημερινότητα των ανθρώπων…

Ο γιορτασμός του Πολυτεχνείου στηρίζεται σε πολλές στρεβλώσεις. Η σημαντικότερη; Οτι μπορεί να λειτουργεί ως «μαμή της ιστορίας», ως το υπόστρωμα για καλλιέργεια της επαναστατικής συνθήκης – που στην ουσία είναι συνθήκη βίαιης στρατοκρατικής κατάλυσης (για τους διαδηλωτές με τα ρόπαλα) και υπονόμευσης της κανονικής ζωής. Αντί να διεκδικείται καλύτερη ζωή, προβάλλεται ένα μηδενιστικό αίτημα για τη δημιουργία συνθηκών χάους. Το μεγαλείο της στρέβλωσης.