Ο νταλκάς και ο ντορβάς του Αργύρη

Τον Αργύρη Πεδουλάκη, απ’ όσο τον ξέρω (εδώ και καμιά τριανταπενταριά χρόνια) και μπορώ να τον αξιολογήσω, δεν τον κόβω ούτε για μεγαλομανή ούτε για μωροφιλόδοξο ούτε για θηρευτή χιμαιρών, έστω κι αν έβαλε το κεφάλι του στον πράσινο ντορβά για τρίτη φορά μέσα σε επτά χρόνια…

Επτά χρόνια, από το καλοκαίρι του 2012, όταν προσπάθησε να χωρέσει στα παπούτσια του Ζέλικο Ομπράντοβιτς, μέχρι την Παρασκευή το βράδυ, που συνέβη το αναμενόμενο, μοιραίο και αναπόδραστο γεγονός του τρίτου διαζυγίου τους…

Επτά χρόνια φαγούρας και θαρρώ πως πλέον ο κνησμός εξέλιπεν ένθεν και ένθεν!

Ο Πεδουλάκης είναι φιλόδοξος, όπως κάθε καλός επαγγελματίας, οποιαδήποτε δουλειά κι αν κάνει. Επίσης έχει μεγάλη εμπιστοσύνη στην αξία και στο προπονητικό τάλαντό του, που δεν αμφισβητούνται. Και το σπουδαιότερο: εκτιμά ότι η θέση του βρίσκεται στο υψηλότερο επίπεδο, πάει να πει στην Ευρωλίγκα.

Ο αστικός μύθος αναφέρει ότι τον Απρίλιο του 2008, όταν παρά την τιτάνια προσπάθειά του και τις εννέα νίκες το Ρέθυμνο (στην παρθενική παρουσία του στην Α1) υποβιβάσθηκε, απέρριψε χωρίς δεύτερη κουβέντα την πρόταση που δέχθηκε να παραμείνει στον πάγκο για να επαναφέρει την ομάδα στην ελίτ…

Θρυλείται ότι τότε η εξήγηση που έδωσε ήταν η εξής: «Δεν γίνεται ένας καθηγητής Πανεπιστημίου να κάνει μάθημα στο Γυμνάσιο»!

Στα χρόνια που πέρασαν ο Πεδουλάκης απέκτησε πανεπιστημιακή έδρα τέσσερις φορές: τρεις στον Παναθηναϊκό και μία στην Ούνικς Καζάν, αλλά με εξαίρεση την πρώτη θητεία του στην ομάδα της οποίας αφενός φόρεσε τη φανέλα και αφετέρου αποτελεί «πιστό στρατιώτη» (όπως τον αποκάλεσε και ο Δημήτρης Γιαννακόπουλος), δεν φτούρησε, όπως προσδοκούσε.

Η τρίτη παρουσία του υπήρξε βραχύτερη από τις προηγούμενες και προφανώς κι ο ίδιος έχει συνειδητοποιήσει εδώ και μέρες ότι βρίσκεται στριμωγμένος στα σκοινιά. Επεσε κιόλας στην περίπτωση των δύο απανωτών κάζων (από τον Προμηθέα και την Αλμπα) και είδε το ούτως ή άλλως λιγοστό λάδι στο καντήλι του να σώνεται…