Οι ταράτσες των Εξαρχείων

«Το «Εγχείρημα Πουλιά» (Birds Project) διοργανώνει μια μουσική εκδήλωση και συνάμα μια συνάντηση-γιορτή, που θα λάβει χώρα στις ταράτσες της γειτονιάς των Εξαρχείων την ώρα της δύσης του ήλιου και της ανατολής του φεγγαριού.

Στις 35 περίπου ταράτσες που έχουν διατεθεί για τον σκοπό αυτό από τους κατοίκους θα βρίσκονται μουσικοί, οι οποίοι ακούγοντας ο ένας τον άλλο, καλούνται να δημιουργήσουν έναν μουσικό διάλογο μεταξύ τους και όλοι μαζί συνολικά ένα ηχοτοπίο, καθώς ο ήλιος θα δύει στον ουρανό της Αθήνας. Στο κλείσιμο της γιορτής δεκάδες ιπτάμενα φαναράκια θα φωτίσουν τον ουρανό δημιουργώντας ένα μοναδικό θέαμα…».

Την Παρασκευή 1 Ιουνίου 2018, όσοι νέοι μουσικοί ανταποκρίθηκαν στην πρόσκληση/πρόκληση της ομάδας διοργάνωσης – ανάμεσά τους και ο γιος μου ως σαξοφωνίστας – και όσοι τυχεροί παρευρέθηκαν στα Εξάρχεια κατά τη διάρκεια του εγχειρήματος, δημιούργησαν και απόλαυσαν ένα ανεπανάληπτο ακρόαμα/θέαμα· οι υπόλοιποι μπορούμε να πάρουμε μια ιδέα από το σχετικό βίντεο στο YouTube. Μολονότι η εκδήλωση δεν αγνοήθηκε από τα Μέσα Μαζικής Επικοινωνίας, δεν έτυχε και της προβολής που θα τύγχανε μια εξαρχιώτικη εκδήλωση by the book: μολότοφ, καπνογόνα, τραυματίες, σπασμένες τζαμαρίες, πυρπολημένα αυτοκίνητα…

Βλέπετε, δεν κόβουν εισιτήρια οι επιθέσεις ομορφιάς· μονάχα οι επιθέσεις ασχήμιας.

Την ίδια περίοδο είχε αρχίσει να γίνεται της μόδας μια νέα μορφή παρκούρ – ασυγκρίτως πιο επικίνδυνη από όλες τις προηγούμενες: το παρκούρ από ταράτσα σε ταράτσα. Οι αντιεξουσιαστές των Εξαρχείων (σε αντίθεση με όλους εμάς που, ως γνωστόν, είμαστε φιλοεξουσιαστές) αντελήφθησαν σχετικά γρήγορα τα πλεονεκτήματα του παρκούρ σε συνδυασμό με τη χρήση της ταράτσας ως ταμπουριού – εκτεθειμένου από ψηλά, βεβαίως, αλλά, διάβολε, ορθώς εικάζουν ότι δεν πρόκειται και να τους… βομβαρδίσουν – και αποθήκης πυρομαχικών.

Τα πυρομαχικά ποικίλλουν: από μάρμαρα και μολότοφ έως ψυγεία. Μη γελάτε. Τον Δεκέμβριο του 2016, κατά την όγδοη επέτειο από τη δολοφονία του Αλέξη Γρηγορόπουλου, οι αντιεξουσιαστές εκσφενδόνισαν από ταράτσα εναντίον των αστυνομικών κι ένα ψυγείο.

Σταθείτε ένα λεπτό. Τι μπορεί να έχει μέσα στο κεφάλι του κάποιος που εκσφενδονίζει από μια ταράτσα ένα ψυγείο; Για να το θέσουμε και ωμότερα: μπορεί να έχει κάτι, οτιδήποτε, στο κεφάλι του κάποιος που εκσφενδονίζει από μια ταράτσα ένα ψυγείο, πέρα από αμιγή δολοφονική προδιάθεση ή ηλιθιότητα στην πιο καθαρή της εκδοχή ή, κατά πάσα πιθανότητα, και τα δύο;

Ασφαλώς, σε μια χώρα όπου βρέθηκαν συνήγοροι για τη μεταφορά μολότοφ (αρκεί να μην τις πετάς, να τις φοράς σαν κόσμημα), δεν αμφιβάλλω ότι θα βρεθούν και συνήγοροι για τη μεταφορά ψυγείων στην άκρη μιας ταράτσας (αρκεί να μη σου γλιστρήσουν). Δεν πιστεύω ότι είμαστε ο πιο ανόητος λαός της υφηλίου, παρ’ όλες τις ισχυρές ενδείξεις περί του εναντίου.

Πιστεύω όμως ότι, από τη στιγμή που θα αντικαταστήσουμε τη συνήθη έννοια της κανονικότητας – «δεν είναι σωστό να πετάμε ψυγεία στον κόσμο από τις ταράτσες» – με μία ρηξικέλευθη κι ελαφρώς διεστραμμένη αντίληψη για την κανονικότητα – «και τι κακό έχουν τα ψυγεία στις ταράτσες;» -, θα υπερασπιστούμε τη νέα αντίληψη με νύχια και με δόντια, όσα σφάγια ορθολογισμού και αν χρειαστεί να θυσιάσουμε στο διάβα μας.

Ως πρώην κάτοικος των Εξαρχείων, σας διαβεβαιώνω ότι τα Εξάρχεια και, ειδικότερα, οι ταράτσες τους δεν διαφέρουν από τις άλλες γειτονιές και από τις άλλες ταράτσες. Δεν είναι ούτε καλλιτεχνικότερες ούτε εγκληματικότερες. Εντούτοις, καμία δύναμη καταστολής δεν μπορεί να επιβάλλει μια κανονικότητα που δεν θεωρείται αυτονόητη. Εως τότε θα το ρισκάρεις: σήμερα θα ακούσεις μουσική ή θα βρέξει ψυγεία;