Διαστάσεις απροσμέτρητης επιπολαιότητας, ιλαρότητας, αλλά και αυτογελοιοποίησης προσλαμβάνει τα τελευταία 24ωρα για τους… θεωρητικούς της Κουμουνδούρου και των γνωστών ελληνικών κακέκτυπων της Σοβιετικής «Ισβέστια» και της Χοτζικής-Αλβανικής «Ζέρι πόπουλιτ», η πρωτοφανής απόπειρά τους να υποστηρίξουν αυτούς που μπουγελώνουν και ξυλοκοπούν τους «αντιφρονούντες» φοιτητές και φοιτήτριες, που μάχονται για ένα πανεπιστημιακό άσυλο, επίσημο επιστημονικό ενδιαίτημα διδασκόντων και διδασκομένων, αλλά και για την αποβολή, από τους πανεπιστημιακούς χώρους, όλου αυτού του υποκόσμου των κουκουλοφόρων τρομοκρατών, της διακίνησης όπλων και ναρκωτικών…

Τα προχτεσινά επεισόδια της παρεμπόδισης των γενικών συνελεύσεων στους φοιτητικούς συλλόγους της Παντείου και του Οικονομικού Πανεπιστημίου Αθηνών, (ΟΠΑ), αποτελούν ένα πανηγυρικό αυτοστιγματισμό όλων αυτών των άεργων εξωπανεπιστημιακών παρακρατικών ταραξιών, που αντιποιούμενοι τη φοιτητική ιδιότητα, εδώ και μερικές δεκαετίες, έχουν μετατρέψει αποθήκες και υπόγεια των ΑΕΙ σε τρομοκρατικά κρυσφύγετα και ορμητήρια.

Με τον τρόπο αυτό, η ανοχή της άλωσης του αμιγώς ακαδημαϊκού ασύλου και η μετατροπή του σε ορμητήριο εξωπανεπιστημιακών εγκληματικών αποβρασμάτων, αυτή η πρωτοφανής παραμόρφωση ορισμένων ΑΕΙ οδήγησε  στην ταύτιση των ιδιοτήτων των φοιτητών, με τους κακοποιούς.

Αλλά για να είμαστε απολύτως αμερόληπτοι, η μετατροπή του πανεπιστημιακού, σε εξωπανεπιστημιακό άσυλο των κακοποιών και ταγμάτων εφόδου, μουσολινικού, χιτλερικού και αλά Χόνεκεν της πρώην Λαοκρατικής Γερμανίας σχεδιασμού, αυτό λοιπόν το θλιβερό και εξευτελιστικό για την Ελλάδα φαινόμενο για κάμποσες δεκαετίες, κυριάρχησε με την ανοχή των πρυτανικών αρχών.

Δεν χρειάζεται κατανάλωση φαιάς ουσίας για να ερμηνεύσει κανείς αυτή την αμοιβαία συνύπαρξη των δύο διαμετρικά αντίθετων κόσμων, κάτω από την ίδια στέγη ορισμένων πανεπιστημίων.

Κομματικές στρούγκες

Οι επικρατέστερες ερμηνείες είναι ότι:

·       Οι πρώτες μεταδικτατορικές δεκαετίες ’70-’80 διαποτίστηκαν από το δελεαστικό για τους νέους σπουδαστές, αλλά στην ουσία ολέθριο δόγμα της «ήσσονος προσπάθειας», από την εξαμβλωματική αυτή αντίληψη του οικονομικού φιλελευθερισμού. Δηλαδή την απόλαυση των αγαθών με τον ελάχιστο μόχθο. Το παράδοξο, σε όλην αυτή τη λοξοδρόμηση του νεολαιΐστικου κινήματος, είναι ότι οι ίδιες οι αριστερές ελληνικές δυνάμεις, παραβιάζοντας το γνωστό κομμουνιστικό σύνθημα «Πρώτοι στη γνώση-πρώτοι στους κοινωνικούς αγώνες», εγκατέλειψαν αυτό το σύνθημα με το διαμετρικά αντίθετο πρόσταγμα: «Όχι στην εντατικοποίηση των σπουδών». Και αυτό με το γελοίο πρόσχημα ότι οι εντατικές σπουδές βγάζουν αποφοίτους-δούλους των καπιταλιστικών μονοπωλίων!

·       Το ίδιο αυτό μικρονοϊκό πρόσχημα συμπαρέσυρε και τα αστικοδημοκρατικά κόμματα (φιλελεύθερα, σοσιαλδημοκρατικά), όχι επειδή… αλλαξοπίστησαν, αλλά διότι το μοντέλο των ράθυμων και ακατάρτιστων φοιτητών-φοιτητριών, θα ήταν πιο ευάλωτο στη στρατολόγηση από τα κόμματά τους οπαδών και στελεχών πειθήνιων στα κελεύσματα των κομματικών καθοδηγητών.

·       Με άλλα λόγια, σε όλες σχεδόν τις κατοπινές δεκαετίες, τα πανεπιστήμια μετατράπηκαν σε στρούγκες, σε ποιμνιοστάσιο παιδιών του κομματικού σωλήνα. Με εξαίρεση φυσικά τους περισσότερους μη υπόδουλους στα κομματικά ποιμνιοστάσια φοιτητές. Αλλά ατυχώς, αυτή η πλειονότητα, που εμφανώς υπερείχε από τις δυναμικές μικτές μειοψηφίες εξωπανεπιστημιακών μπαχαλάκηδων-κομματικοποιημένων και ισόβιων φοιτητών, άλλο τόσο αποστρεφόταν τους τραμπουκισμούς και τις δολιοφθορές. Με αποτέλεσμα η φοιτητική ζωή να χειμάζεται σε μια μακρά περίοδο ομηρίας στα τρομοκρατικά δρώμενα…

·       Ορισμένες πρυτανικές αρχές, ιδίως σε πανεπιστήμια έντονων κομματικών αντιπαραθέσεων, αλλά και υπόγειας επικυριαρχίας των εξωπανεπιστημιακών καταληψιών, δεν πρωτοστάτησαν, όπως όφειλαν, στην κάθαρση των ΑΕΙ από τα διπλά παράσιτα του τυφλού κομματισμού και της εδρεύουσας σε αυτά τρομοκρατίας.

Απεναντίας, οι πρυτανικές αυτές αρχές, άρρηκτα δεμένες με τα κοινοβουλευτικά κομματικά ιερατεία, προσδοκώντας ποικίλα πολιτικά και άλλα οφέλη, συγκροτούσαν μικτές ομάδες διδασκόντων-διδασκομένων που διαδραμάτιζαν πρωταγωνιστικό ρόλο υπέρ των κάθε άλλο παρά εκπαιδευτικών τους καθηκόντων (π.χ. υποψηφιότητες σε κομματικά ψηφοδέλτια ή διορισμούς σε ανθηρές κρατικές επιχειρήσεις, κλπ, κλπ).

Αποκορύφωμα αυτής της εκτροπής ορισμένων διδασκόντων ήταν η συστράτευσή τους με αδίστακτους ακτιβιστές των δυναμικών μειοψηφιών που έχτιζαν τα γραφεία των καθηγητών-κομματικών τους αντιπάλων, με λάσπη και τούβλα!

Αυτές οι συνήθως αποκρυπτόμενες θλιβερές αλήθειες οδήγησαν, μαζί με άλλες εκτροπές, σε μία ασύλληπτη διαλυτική υποβάθμιση τις ανώτατες σπουδές, σε πανεπιστήμια της Αθήνας και άλλων μεγαλουπόλεων.

Αυτή την κατάσταση παρέλαβε η σημερινή κυβέρνηση και χωρίς να με δεσμεύει καμιά ηθική ή επαγγελματική υποχρέωση με αυτήν, αφιερώνω στους αναγνώστες το σημερινό μου σημείωμα, με την ευχή η αρξάμενη εκστρατεία κάθαρσης να φτάσει μέχρι το κόκκαλο, στην νοσούσα ανωτάτη παιδεία μας. Και αυτό διότι δεν υπάρχουν άλλα περιθώρια κατρακυλίσματος. Ήδη ξύνουμε τον πάτο!

Headlines