Ο Αλέξης Τσίπρας είναι γενικά άνθρωπος που τερματίζει – για την ακρίβεια, το τερματίζει: Τερμάτισε τη δημαγωγία, τον λαϊκισμό, τα ψέματα, τις κωλοτούμπες, την ασέβεια στη λαϊκή ετυμηγορία. Οπως και τον ραγιαδισμό έναντι πάσης ξένης μεγάλης δύναμης, είτε αυτή ανταποκρίθηκε, είτε όχι, όπως λ.χ. συνέβη με τη Ρωσία. Τερμάτισε επίσης την υποκρισία του ανθρώπου που άλλα σκέφτεται, άλλα λέει, άλλα κάνει και μετά άλλα λέει ότι έκανε. Ετσι, τερμάτισε τελικά και την έννοια πολιτικά ανερμάτιστος: η Ελλάδα, αν και δεν φημίζεται για τη συνέπεια των πολιτικών της, κάτι σαν αυτό δεν είχε ξαναδεί.

Με δεδομένα τα παραπάνω, προκάλεσε εντύπωση η αποστροφή του σε συνέντευξη λίγο μετά το Πολυτεχνείο, όταν ρωτήθηκε γιατί δεν πήγε μέχρι το τέλος της πορείας αλλά επέλεξε να ξεκινήσει στην Ομόνοια για να… κατέβει στο Σύνταγμα.

Η πορεία, είπε, δεν είναι μαραθώνιος να τερματίσεις. Σωστά. Μάλλον είναι λεωφορείο να κατέβεις εκεί που σε βολεύει. Γιατί, όσο να ‘ναι, πού να πας τώρα να φωνάζεις κάτω από την αμερικανική πρεσβεία «φονιάδες των λαών Αμερικάνοι»; Τόσα χρόνια πάσχισες να μπεις. Τώρα να βγεις; Ασε που εκεί μπορεί να ανάψουν και τα αίματα. Γιατί, καλώς ή κακώς, πολλοί από εκείνους που μετέχουν στην πορεία αυτά που φωνάζουν τα πιστεύουν. Μπορεί να μην έκανε καλή εντύπωση ούτε σε εκείνους. Το θέμα ήταν να πας να πεις στις κάμερες ότι είσαι… αριστερός. Ε, αυτό γίνεται μια χαρά μέχρι το Σύνταγμα.

Εκείνο όμως που έγραψε ιστορία ήταν το άλλο που είπε: ότι «στην Κατοχή ακούγαμε Deutsche Welle». Με αυτό όχι απλώς το τερμάτισε, αλλά έκοψε την κορδέλα και έσπασε όλα τα ρεκόρ σε κάτι που, για προφανείς λόγους, δεν μπορεί να γραφτεί εδώ με το όνομά του. Ισως να πει τώρα κάποιος ε, καλά, έκανε ένα λάθος – τόσο που μιλάει δεν μπορείς να του χρεώσεις τέλος πάντων και ένα σαρδάμ.

Αλλά αυτό δεν είναι σαρδάμ του τύπου «ραντεβού στις κάλτσες» του Γιώργου Παπανδρέου – για τους νεότερους που ίσως δεν κατάλαβαν, εννοούσε τις κάλπες. Οπως και να το κάνουμε, αυτό είναι άλλου τύπου. Το να μπερδέψεις την Κατοχή με τη χούντα και το BBC με την Deutsche Welle όταν έχεις κάνει πέντε χρόνια πρωθυπουργός της Ελλάδας, ε, είναι ένα πρόβλημα. Οσο κι αν είσαι μικρός και δεν πρέπει να σε χτυπάνε λόγω ηλικίας, όπως είχε πει ο στενός του συνεργάτης Βερναρδάκης. Τι να κάνουμε τώρα. Εχει άλλη σημασία. Ποια;

Οταν αναφέρεσαι στην Ιστορία, όπως και σε οτιδήποτε, καλό είναι να το έχεις εμπεδώσει. Θα πει πάλι κανείς: Καλά, όταν έχεις πάρει τις εκλογές σε μια χώρα ως επαναστάτης και τη φέρνεις στο χείλος του γκρεμού, για να πεις μετά «δεν ήξερα τον συσχετισμό δυνάμεων», αυτά σε μάραναν;

Σωστό κι αυτό. Ομως για να ξεστομίσει κάποιος για την Κατοχή αυτό που είπε ο Τσίπρας, ε, υπάρχει ένα κενό κατανόησης της ιστορικής περιόδου και της τραγωδίας της. Οσο κι αν την έχει ξεζουμίσει με τις πολεμικές αποζημιώσεις που τις είχε κάνει σημαία πριν εκλεγεί, για να τις ξεχάσει επί πενταετία ως πρωθυπουργός και να τις… ξαναθυμηθεί δέκα μέρες πριν από τις εκλογές. Οσα στεφάνια κι αν έχει καταθέσει στην Καισαριανή με τον στενό του συνεργάτη Πετσίτη, του γνωστού σκανδάλου, πρώτο πρώτο μαχητή πλάι του. Ε, τότε, προδήλως κάτι τρέχει με αυτή τη μυστήρια γλώττα λανθάνουσα…

Headlines