Το αντάρτικο του θεάματος

Πριν από μερικές μέρες, μέλη του Ρουβίκωνα έριξαν προκηρύξεις και προκάλεσαν φθορές στην πρόσοψη της κατοικίας του υπουργού Ανάπτυξης, Αδωνι Γεωργιάδη. Σε κείμενο που αναρτήθηκε από την οργάνωση στο Διαδίκτυο, γίνεται και μια γενικής χρήσεως απειλή: «ξέρουμε τα σπίτια σας».

Ο Ρουβίκωνας είναι μια πολύ ιδιαίτερη «συλλογικότητα». Εχει πολλούς φίλους και οπαδούς, σε μια χαλαρή κατά τα φαινόμενα οργανωτική δομή, που συνεχώς αναδιατάσσεται. Εχει στελέχη ευρύτερα γνωστά, που διαθέτουν λογαριασμούς στα κοινωνικά δίκτυα και δεν κρύβουν την ακτιβιστική δράση τους. Σε πολλές περιπτώσεις, η δράση αυτή, αν και αντιβαίνει στο γράμμα του νόμου (π.χ. η κατάληψη στο Βοξ των Εξαρχείων), επιδιώκει κοινωνική νομιμοποίηση λόγω της αναφοράς της στις πρακτικές των κοινωνικών κινημάτων και της Αριστεράς – πρακτικές που οι κυβερνήσεις του ΣΥΡΙΖΑ, ατύπως έστω, αναγνώριζαν.

Η πρακτική τους αντλεί έμπνευση από τους κλασικούς του αναρχισμού του 19ου αιώνα, τον Μπακούνιν και τον Κροπότκιν. Η μελετήτρια της δράσης τους Ανδριανή Ρετζέπη εκτιμά ότι έχουν υιοθετήσει τη στρατηγική των συγκεκριμένων κλασικών, που την αποκαλεί «βίαιη προπαγάνδα διά της πράξεως» ή, αλλιώς, «ατομική τρομοκρατία με σαφή και συγκεκριμένη στόχευση». Από την άποψη αυτή, ο Ρουβίκωνας κατάφερε να μην εγκλωβιστεί στα αδιέξοδα της ελληνικής τρομοκρατίας, και οργανώσεων όπως η 17 Νοέμβρη, που σκότωναν για να κερδίσουν πόντους στην κοινωνία του θεάματος ώστε να δημοσιεύονται στις εφημερίδες τα μανιφέστα τους. Η στρατηγική καινοτομία του Ρουβίκωνα, λέει η Ρετζέπη, «επετεύχθη μέσα από την αποτελεσματική προπαγάνδα των θεαματικών ειδήσεων χωρίς τρομοκρατία και χωρίς θύματα» («Στις όχθες του Ρουβίκωνα», booksjournal.gr). Πουλάει φτηνό θέαμα, απειλές και μπογιές αντί για αίμα και σοβαρές καταστροφές, το οποίο αναβαθμίζεται χάρη στην αναπαραγωγή του στα ΜΜΕ.

Εως σήμερα, έτσι πορεύεται η οργάνωση. Ωστόσο, πλέον, τα στελέχη της έχουν να αντιμετωπίσουν στα σοβαρά το κράτος, δεν μπορούν στο εξής να ελπίζουν στην ανοχή του λόγω των ιδεολογικών αναφορών στελεχών του ΣΥΡΙΖΑ. Ο υπουργός Προστασίας του Πολίτη, Μιχάλης Χρυσοχοΐδης, είναι σαφής όταν τους προειδοποιεί ότι, πριν ο χώρος αρχίσει τους «εορτασμούς» της μηδενιστικής αντισυστημικής βίας που ακολούθησε τη δολοφονία του Αλέξανδρου Γρηγορόπουλου, το 2008, η οργάνωση πρέπει να εκκενώσει την κατάληψη του Βοξ.

Η απάντηση ήταν, ακόμα μια φορά, απειλητική. Μια από τις ηγετικές μορφές του Ρουβίκωνα θεωρεί ότι πιθανή προσπάθεια της Αστυνομίας να εκκενώσει τον χώρο που νέμονται και να τον αποδώσει στους ιδιοκτήτες του είναι «αιτία πολέμου». Η απειλή είναι ανάλογη εκείνης που απευθύνθηκε στον Αδωνη Γεωργιάδη. Τι μπορεί, όμως, να σημαίνει πόλεμος για τα δεδομένα της δράσης του Ρουβίκωνα; Το θέαμα που παρέχουν έχει εξαντληθεί, ενώ το κράτος, που έχει δικαίωμα στην άσκηση νόμιμης βίας και επιπλέον διαθέτει ένα σοβαρό νομοθετικό πλέγμα, μπορεί να προσφέρει στα ΜΜΕ πολύ πιο ενδιαφέρουσα ύλη με αντικείμενο τον Ρουβίκωνα.

Μόνο έναν τρόπο έχει η οργάνωση να προσπαθήσει να υλοποιήσει την απειλή της κατά του υπουργού: να κλιμακώσει το αντάρτικο του θεάματος, να υιοθετήσει στρατηγική πολιτικής αποσταθεροποίησης μέσω της βίας. Οπου επιχειρήθηκε αυτή η στρατηγική στην Ευρώπη ήταν το έναυσμα για την κατασταλτική απάντηση του κράτους. Θα ρισκάρουν οι Ρουβίκωνες ανάλογη απάντηση από τον, καθώς φαίνεται, έτοιμο Χρυσοχοΐδη;