Αναζητώντας λωτοφάγους στην Blender Gallery

Πού είναι οι λωτοφάγοι; Με αυτήν την αναπάντεχη ερώτηση, ο Κωνσταντίνος Πάτσιος και ο Αλέξανδρος Μαγκανιώτης παρουσιάζουν τις προτάσεις τους αναζητώντας τις αδιόρατες εκείνες γραμμές που συνδέει το έργο τους, σχετιζόμενες με την έννοια της μνήμης αλλά και τις παραπομπές τους σε μύθους, μνημεία και έργα τέχνης της αρχαιότητας, μ’ έναν ευρηματικό και ανατρεπτικό τρόπο.

Ο Κωνσταντίνος Πάτσιος συνδυάζει κολάζ και ζωγραφική με μια σύγχρονη αντίληψη, διερευνώντας νέες δυνατότητες αναπαράστασης και αφήγησης. Οι συνθέσεις του εγείρουν ζητήματα υπαρξιακής και οντολογικής τάξεως, οι αναφορές του καλύπτουν ένα ευρύ φάσμα ενώ η χρήση και η αξιοποίηση φωτογραφικών αρχείων είναι πρωταρχικής και καθοριστικής σημασίας.

Με κριτική διάθεση, παρουσιάζει τις αποσπασματικές εικόνες-σπαράγματα ενός θρυμματισμένου και περίπλοκου κόσμου –των αντιφάσεων και των παγιδεύσεων, των βεβαιοτήτων και των ανατροπών του– στην προέκταση της κοινωνικής και πολιτικής πραγματικότητας, των ιδεολογιών και της ιστορίας, του παρελθόντος και του παρόντος, των ατομικών και συλλογικών βιωμάτων, επιζητώντας τη συμμετοχή και τη συνενοχή του θεατή, ο οποίος θα πρέπει να εμβαθύνει και να εντοπίσει όλες εκείνες τις συνδέσεις που ενοποιούν και συνέχουν νοηματικά τις εικόνες.

Οι συνθέσεις του Αλέξανδρου Μαγκανιώτη συγκροτούν, στο μεταίχμιο «φυσιολογικού», «παράδοξου» και «αμφίσημου», ευφάνταστα, νοητικά και αισθητικά, κολάζ στα οποία το σουρεαλιστικό πνεύμα και το καταλυτικό χιούμορ συνδιαλέγονται με τη μνήμη, τα σύμβολα, την ιστορία και την καθημερινότητα, τον κόσμο των αρχαίων μύθων και του ομηρικού Οδυσσέα. Οι απροσδόκητες συναντήσεις, το παιχνίδι των μεταμορφώσεων, η προβολή ενδόμυχων φόβων, φαντασιώσεων και εμμονών, ενεργοποιούν μια διαφορετική συνθήκη.

Παράλληλα, η διερεύνηση των ορίων μεταξύ εικόνας-λόγου/κειμένου, η διαδραστική και αλληλοσυμπληρούμενη σχέση τους, συνιστά βασική παράμετρο του προβληματισμού του. Η ενότητα με τις λέξεις (μία για κάθε γράμμα της αλφαβήτου) και τις εικόνες τους –όπου κεφάλια ζώων ή φυτά προβάλλουν μέσα από ανθρώπινα σώματα– είναι ενδεικτική των προθέσεών του προς αυτήν την κατεύθυνση, ορίζοντας, ταυτόχρονα, ένα πρωτότυπο αλφάβητο της ίδιας της ζωής και της περιπέτειάς της.