Γηρυόνης και Αλκυονίδες

Στην αρχή νόμισα πως ήταν ομηρικός ήρωας –  είχα μπερδέψει όμως τον απαχθέντα από τον Δία πανέμορφο Γανυμήδη με τον φονευθέντα από τον Ηρακλή τερατόμορφο γίγαντα Γηρυόνη, τούτος μας επισκέπτεται τούτες τις ημέρες,  καβάλα πάνω σε βαριά σύννεφα, από τα βάθη της ελληνικής μυθολογίας. Δεν θα ήταν ποτέ δυνατόν, βέβαια, ο νέος που ερωτεύθηκε ο πατέρας των θεών να κληθεί να ονοματίσει και να προσωποποιήσει άγρια καταιγίδα. Ενώ ο τρικέφαλος εγγονός της τρομερής Γοργώς, ήταν ό,τι καλύτερο: τα γ και τα ρ είναι σαφή στοιχεία αγριότητας, δεν είναι πάντα πλέρια η αυτονομία του σημαινομένου από το σημαίνον.

Αλλά, αν συνεχίσουν να ονοματίζουν μόνο τις κακοκαιρίες οι αρμόδιοι, άγρια ονόματα θα παρελαύνουν συνεχώς που θα φέρνουν άγριες σκέψεις και συμπεριφορές αγροίκες – οι καλοί/ες και οι ωραίοι/ες που γλυκαίνουν τη σκέψη και ομορφαίνουν τον κόσμο θα απουσιάζουν μονίμως από τη μετεωρολογική καθημερινότητά μας. Τώρα μάλιστα που η Victoria’s Secret κατάργησε την «παρέλαση των αγγέλων» της, χρειαζόμαστε κάποια υποκατάστατα.

Ας αρχίσουν λοιπόν να βαφτίζουν με γλυκά ονόματα και τις καλοκαιρίες οι μετεωρολόγοι – στο κάτω κάτω, οι αρχαίοι είχαν δώσει όνομα στην καλοκαιρία των «Αλκυονίδων», γιατί οι σύγχρονοι να περιοριστούμε σε «Γηρυόνηδες» και «Νικολοβάρβαρα»;

Για τους δύο άτυχους ιστιοπλόους που χάθηκαν στο Αντίρριο μπορούμε να βρούμε καταφυγή ξανά στη μυθολογία, να φανταστούμε ότι είναι θύματα του Καλυδώνιου Κάπρου που εκεί ακριβώς κακουργούσε.

Για τις καταστροφές της Κινέτας όμως τον ξέρουμε πολύ καλά τον ένοχο: είναι οι πολιτικοί και υπηρεσιακοί παράγοντες οι υπεύθυνοι για την περσινή ανθρώπινη εκατόμβη στο Μάτι, που συνέβη και επειδή προσπαθούσαν να σώσουν την Κινέτα, υποτίθεται. Από το δάσος πάνω της, ψηλά στα Γεράνια, έχει μείνει μόνο η πολλά υποσχόμενη αλλά εντελώς αναποτελεσματική, ξέρουμε τώρα, αντιπυρική ζώνη. Ξεχωρίζει εκεί ψηλά σαν μνημείο πολιτικής και κρατικής ανικανότητας. Τότε χώριζε στα δύο το πράσινο του δάσους, σήμερα απλώς γίνεται κοίτη που κουβαλάει λάσπη, πέτρες και καρβουνιασμένους κορμούς δέντρων στα παράλια.

Όταν, πριν ακόμα φθάσει, η κακοκαιρία αντικαθιστά την πολιτική σαν πρώτο θέμα στις ειδήσεις, είναι σημάδι «κανονικής χώρας» – γιατί είναι κανονικό να υπάρχουν οντότητες απειλητικότερες από την πολιτική.

Αλλά επειδή έχουμε συνηθίσει στην τρομερή αγριότητα της ελληνικής πολιτικής, την κατ’ ευφημισμόν λεγόμενη «πόλωση», δεν σημαίνει ότι πρέπει σε όλα να προσδίδουμε την ίδια αγριότητα – οι μετεωρολόγοι, θα πρέπει να πάψουν, μου φαίνεται, προκειμένου «να βγάλουν είδηση» να μιλάνε για τον καιρό, με τον τρόπο που περιγράφουν ο ένας τον άλλο οι κκ Πολάκης και Γεωργιάδης.