Κάνουμε λες και δεν το ξέραμε εδώ και δεκαετίες…

Αναφέρομαι στο πώς το κομματικό σύστημα αντιμετωπίζει εδώ και πολλά χρόνια το κράτος ως λάφυρο.

Και ως μηχανισμό για να βολεύει τα «δικά του παιδιά».

Ακόμη και εάν μιλάμε για… 80χρονο μάλλον αποτυχημένο πολιτευτή.

Και το κάνουν γιατί πιστεύουν ότι έτσι μπορούν να «κάνουν πολιτική».

Δηλαδή, να έχουν ανθρώπους που θα υλοποιούν την εκάστοτε κομματική γραμμή.

Και άμα χρειαστεί να κάνουν και κανένα «ρουσφετάκι».

Και γιατί κάποιοι μπορεί ακόμη να ελέγχουν αρκετούς «σταυρούς».

Και ως γνωστόν οι πολιτικοί μας «με το σταυρό» πορεύονται.

«Κανόνας του παιχνιδιού» και αυτός.

Έπειτα υπάρχουν και οι… ανιδιοτελείς.

Αυτοί που σου λένε: «έτρεξα για το κόμμα, κινητοποιήθηκα, έφερα ψήφους, δεν θα πρέπει να κάτι να πάρω ως ανταμοιβή;»

Επιπλέον, υπάρχουν και οι φιλόδοξοι, αυτοί που λένε: «πάω σε μια θέση, ακούγομαι κάπως, προετοιμάζω μετά και την εκλογή μου».

Και φυσικά υπάρχουν και αυτοί που αισθάνονται αδικημένοι ή παραγκωνισμένοι.

Οπότε «πάρε μια θέση ευθύνης για να σταματήσει η γκρίνια».

Για να μην παραλείψουμε και τις άλλες πιέσεις: «ο γιός μου / η κόρη μου. Να κάνει ένα καλό ξεκίνημα».

Αυτά γίνονται δεκαετίες.

Τα έκανε το ΠΑΣΟΚ, που είχε και τη δικαιολογία ότι ήθελε να αλλάξει το «κράτος της Δεξιάς».

Τα έκανε η ΝΔ, γιατί έτσι τα είχε μάθει.

Τα έκανε και ο ΣΥΡΙΖΑ που θεώρησε ότι μπορούσε να «οικοδομήσει την ηγεμονία του» μέσω του κράτους.

Βέβαια στην πραγματικότητα, απλώς βόλεψε το κομματικό του δυναμικό του.

Η τωρινή κυβέρνηση την πάτησε από τη ρητορική της.

Ύψωσε τους τόνους, πέρασε όλα τα περασμένα χρόνια καταγγέλλοντας τους… Καρανίκες, υποσχέθηκε «αριστεία», αλλά δεν μπορούσε και αυτή να αποφύγει την κομματική επετηρίδα.

Οπότε εισπράττει την κριτική που κάποτε έκανε αυτή.

Και αυτός που μένει με την απορία είναι ο ίδιος ο λαός.

Που εξακολουθεί να μην καταλαβαίνει πόσο δύσκολο είναι να επιλέγονται άνθρωποι με βάση τη γνώση και την εμπειρία τους και όχι την κομματική ταυτότητα.

Και που αντιμετωπίζει τα κόμματα με όλο και μεγαλύτερη δυσπιστία

Headlines