Σήμερα είμαστε όλοι Αλβανοί, γιατί σύνορα στον πόνο δεν υπάρχουν

Όταν ο γείτονάς μας αντιμετωπίζει μια τραγωδία, τότε χρειάζεται την αλληλεγγύη και την βοήθειά μας.

Αυτό μπορεί να αφορά το διπλανό σπίτι.

Αυτό μπορεί να αφορά και τη διπλανή χώρα.

Η Αλβανία είναι γείτονάς μας και με το λαό της μας συνδέουν δεσμοί ιστορικοί.

Και οι δεσμοί αυτοί έγιναν πολύ πιο έντονοι από τη στιγμή που εκατοντάδες χιλιάδες Αλβανοί πολίτες ήρθαν στη χώρα μας αναζητώντας μια καλύτερη μοίρα.

Εργάστηκαν σκληρά, συχνά σε άθλιες συνθήκες, αντιμετώπισαν πλήθος προβλήματα (από γραφειοκρατικά προβλήματα και κυνικούς εργοδότες μέχρι ανοιχτό ρατσισμό σε πολλές περιπτώσεις) αλλά τα κατάφεραν και πρόκοψαν.

Τους χρωστάμε πολλά, ακόμη και εάν καμιά φορά κάνουμε σαν να θέλουμε να το ξεχάσουμε.

Τώρα η Αλβανία έχει ανάγκη.

Αντιμετωπίζει μια τεράστια καταστροφή.

Μετράει θύματα και ζημιές.

Χρειάζεται κάθε βοήθεια και υποστήριξη.

Πρέπει να τη δώσουμε.

Ορθά κινητοποιήθηκε και η ελληνική κυβέρνηση και οι δημόσιες υπηρεσίες σε αυτή την κατεύθυνση.

Πρέπει να κάνει ακόμη περισσότερα και η κοινωνία των πολιτών.

Κοιτώ στην τηλεόραση την ευγνωμοσύνη με την οποία αντιμετωπίζουν οι πολίτες της Αλβανίας τα πρώτα δείγματα ελληνικής αλληλεγγύης.

Αυτή είναι η καλύτερη απάντηση σε όσους επενδύουν στο ρατσισμό και στην εθνικιστική ρητορική.

Γιατί οι λαοί, την ώρα που πρέπει, δείχνουν να αντιλαμβάνονται ότι σύνορα δεν υπάρχουν ούτε στον πόνο και την τραγωδία, ούτε όμως και στην ανθρωπιά.

Η αλληλεγγύη μπορεί να χτίσει γέφυρες και να οικοδομήσει δεσμούς ανάμεσα στους λαούς.

Να σπάσει προκαταλήψεις.

Να δείξει τη δύναμη της συνεργασίας.

Να γκρεμίσει τα στερεότυπα που υπάρχουν για τα Βαλκάνια.

Να διαμορφώσει πραγματικές ζώνες ειρήνης, φιλίας και συνεργασίας.

Και αυτό δεν είναι δουλειά μόνο των κυβερνήσεων και των πολιτικών.

Είναι στο χέρι όλων μας.

Ο γείτονάς μας χρειάζεται τη βοήθειά μας.

Να του τη δώσουμε ολόψυχα και ανυστερόβουλα.

Η αλληλεγγύη ποτέ δεν πάει χαμένη.