Το πιο εξαγώγιμο προϊόν των ΗΠΑ είναι οι κόουτς του ΝΒΑ

Ο πλανήτης κινείται σε ρυθμούς… παγκοσμιοποίησης. Κι αν κάποιους ξενίζει αυτή η αέναη μετακίνηση ανθρώπων από μια χώρα σε άλλη (ή ακόμα και από μια ήπειρο σε άλλη) για το μπάσκετ είναι συνηθισμένο φαινόμενο, καθώς σε αυτόν τον τομέα ήταν πρωτοπόρο. Ανταλλαγή ανθρώπων, κουλτούρας, ιδεών. Το… must της εποχής είναι η μετανάστευση προπονητών του ΝΒΑ!

Μέσα σε λίγες ημέρες ο Ιγκόρ Κοσκόβ συμφώνησε με την Εθνική Σερβίας, ο Μπρετ Μπράουν με την Εθνική Αυστραλίας κι ο Ρικ Πιτίνο με την Εθνική Ελλάδας! Τι έγινε ρε παιδιά; ΝΒΑ γίναμε. Και γιατί να μην γίνουμε. Άλλωστε, οι Αμερικανοί δεν μας πήραν τα καλύτερα… μυαλά; Δεν μας πήραν τους καλύτερους παίκτες; Ώρα να αντεπιτεθούμε και να τους πάρουμε τους καλύτερους προπονητές.

Μην βιαστείτε να βγείτε με πανό στους δρόμους, να φωνάξετε «φονιάδες των πρωταθλημάτων Αμερικάνοι», μην βγάλετε από τη ναφθαλίνη τη στολή παραλλαγής και κυρίως μην βγείτε να κάνετε πόλεμο από τα Μέσα Κοινωνικής Δικτύωσης. Για όλα όσα συμβαίνουν υπάρχει λόγος.

Αυτή τη στιγμή το ΝΒΑ κινείται στα… κέφια δύο Ευρωπαίων, του Έλληνα Γιάννη Αντετοκούνμπο και του Σλοβένου Λούκα Ντόντσιτς. Είναι μεγάλη η λίστα Ευρωπαίων που έκαναν πράγματα και θαύματα στον μαγικό κόσμο του ΝΒΑ, που εδώ και δεκαετίες έχει πάψει να είναι άβατο για τους κατοίκους άλλων ηπείρων. Βλέπετε, καλό είναι το θέαμα, αλλά θέλει και λίγο mind game, για να γίνει πιο συναρπαστικό το παιχνίδι.

Οι Αμερικανοί χόρτασαν από τύπους που κάρφωναν με τα… γόνατα κι είπαν να βάλουν στην εξίσωση λίγη τακτική. Βρήκαν (και συνεχίζουν να βρίσκουν) εκείνους τους παίκτες που μπορούσαν να σταθούν, τους δυνάμωσαν, τους αφομοίωσαν, τους δίδαξαν και διδάχθηκαν και το ΝΒΑ έπαψε να είναι μια… αμερικανιά.

Οι έξυπνοι άνθρωποι αντλούν ιδέες από παντού και στον οργανισμό του κορυφαίου επαγγελματικού πρωταθλήματος του πλανήτη, δεν μπορεί να αποφασίζουν… πίθηκοι (σε πείσμα όσων είχε πει κάποτε ο Γιώργος Βασιλακόπουλος).

Κοιτάξτε να δείτε πώς πάει το πράγμα. Αρκετοί από τους Ευρωπαίους (κι όχι μόνο) που πήγαν στο ΝΒΑ επέστρεψαν, έχοντας αλλάξει την κοσμοθεωρία τους για το μπάσκετ, ή έστω έχοντας προσθέσει στοιχεία. Ήρθαν κι οι… απέκηδες (αυτοί από την άλλη πλευρά του Ατλαντικού) να γεμίσουν τα ρόστερ των ομάδων, κάπου ο επαγγελματισμός κι οι αυξανόμενες απαιτήσεις του δημιούργησαν την ανάγκη να είναι κάποιος πρώτα αθλητής και μετά μπασκετμπολίστας κι αίφνης όλα άλλαξαν.

Το ευρωπαϊκό στυλ παιχνιδιού με τον άκρατο τακτικισμό έδωσε χώρο στην ταχυδύναμη, έλα όμως που αυτό ήταν το παιχνίδι των άλλων. Έτσι προκύπτει η ανάγκη να μάθουμε από τους κορυφαίους.

Κι αν ο Κοκόσκοβ (Σέρβος είναι ο άνθρωπος) αποτελεί συνδετικό κρίκο ανάμεσα στους δύο κόσμους (άλλωστε αναδείχθηκε Πρωταθλητής Ευρώπης με τη Σλοβενία το 2017), αν ο Μπρετ Μπράουν κάθεται για δεύτερη φορά στον πάγκο των Αυστραλών (2009-2012 η πρώτη) και θα ξαναπάει μαζί τους σε Ολυμπιακούς Αγώνες, όπως και το 2012 στο Λονδίνο, ο Πιτίνο έρχεται για να ενώσει τις τελείες και να δημιουργήσει την εικόνα του μπάσκετ του 2020.

Το δύσκολο ήταν να αποδεχθούν οι δυο πλευρές του… ωκεανού ότι το σπορ που παίζεται εκατέρωθεν είναι ίδιο, με παραλλαγές και στοιχείο προσαρμογής. Θα δούμε σύντομα προπονητές να πηγαινοέρχονται, Ευρωπαίους να γεμίζουν τα επιτελεία ομάδων του ΝΒΑ, πρωτοκλασάτους Αμερικανούς να εργάζονται στην Ευρώπη, καθώς υπάρχουν τα δεδομένα, έσπασαν τα ταμπού. Κυρίως, όμως, υπάρχει ανάγκη να συναντηθούν οι δύο… κόσμοι, για να φτιάξουν έναν πλανήτη, τον… πορτοκαλί πλανήτη!