Να ενισχυθούν οι θεσμοί

Αν ο καθένας συνειδητοποιούσε ότι είμαστε περαστικοί από τη ζωή και τα όποια αξιώματα, ασφαλώς θα είχε και άλλη συμπεριφορά στην αντιμετώπιση διαφόρων θεμάτων αρμοδιότητός του, ιδιαίτερα όταν συνδέονται και έχουν αντίκτυπο στην κοινωνία και κατ’ επέκταση δρουν, θετικά ή αρνητικά, στους θεσμούς.

Επίσης ο καθένας αντιλαμβάνεται ότι για την ύπαρξη και λειτουργία μιας υγιούς Δημοκρατίας, ενός κράτους δικαίου, όρος απαραίτητος είναι η εδραίωση και ενίσχυση των θεσμών. Αλλως οδηγούμαστε σε μια ελλειμματική, προβληματική δημοκρατία, τα αρνητικά φαινόμενα της οποίας θα συναντούμε καθημερινά με αμφισβήτηση κάθε πρωτοβουλίας της εκάστοτε εξουσίας, και ιδιαίτερα της νομοθετικής.

Οι τρεις κρατικές λειτουργίες πρέπει να είναι ουσιαστικές και διακριτές, μη αλληλοεμπλεκόμενες, και ταυτόχρονα η μία να συγκρατεί την άλλη για να μην αυθαιρετεί. Εάν όμως η νομοθετική εξουσία δεν απαγκιστρωθεί, δεν απεγκλωβιστεί από την πελατειακή της νοοτροπία να «εξυπηρετεί» ομάδες πολιτών, ιδιαίτερα παραμονές εκλογών, είτε νομιμοποιώντας αυθαίρετα είτε χαρίζοντας σε ποδοσφαιρικές επιχειρήσεις αλλά και σε φοροδιαφεύγοντες, τότε τα συνεχή αυτά πλήγματα βάλλουν κατά της αξιοπιστίας του πολιτικού συστήματος με ό,τι δυσάρεστο αυτό συνεπάγεται για την αξιοπιστία της Δημοκρατίας και τους θεσμούς.

Οι συνεχείς περιστασιακές νομοθετικές αλλαγές, ιδιαίτερα με τη μορφή τροπολογιών, οδηγούν σε μια πολυνομία, δηλαδή αντινομία, με αποτέλεσμα σύγχυση και αναξιοπιστία του νομικού συστήματος.

Προσπάθειες προς αυτή την κατεύθυνση έχουν σημειωθεί, αλλά δεν έχουν συνέχεια λόγω των φορτικών πελατειακών πιέσεων. Ομως με αυτόν τον τρόπο δεν είναι δυνατόν να πεισθούν οι πολίτες ότι οι νόμοι που ψηφίζονται σκοπό έχουν την εξυπηρέτησή τους, ως κοινωνικού συνόλου, με δικαιώματα και υποχρεώσεις. Και όλοι διεκδικούν χωρίς να πείθονται περί της αναγκαιότητας νομοθετικών ρυθμίσεων, ανθιστάμενοι, αμφισβητούντες, απορρίπτοντες και καταδικάζοντες συλλήβδην κάθε μέτρο που δεν τους «βολεύει».

Ετσι όμως αυτή η απαξίωση δεν εξυπηρετεί κανέναν και θίγει τον βασικό πυρήνα ενός κράτους δικαίου, που χωρίς την ευνομία χωλαίνει επικίνδυνα.

Οι «προσφορές και εκπτώσεις», χάριν της επανεκλογής της όποιας κυβέρνησης, διαιωνίζουν το αλισβερίσι και σε βάθος χρόνου αυτό που μένει είναι η ενίσχυση της διαπλοκής που οδηγεί στη διαφθορά, όχι μόνο με τη συνηθισμένη στενή οικονομική της έννοια. Και ουδείς θα θυμάται θετικά το πέρασμα από την εξουσία. Αν όμως επιχειρηθεί κάτι διαφορετικό, ξεπερνώντας τα διάφορα ψευδοδιλήμματα, με την έννοια μιας πιο ξεκάθαρης και ειλικρινούς θέσης στη σχέση αρχόντων και αρχομένων, θα αρχίσει σταδιακά να φαίνεται στον ορίζοντα κάτι λιγότερο θολό, που όμως θα μείνει στην Ιστορία, ότι κάποιοι τόλμησαν, χωρίς να υπολογίζουν το κόστος, να καινοτομήσουν ορθολογικά, προς όφελος της κοινωνίας και της χώρας.