Το 1985 γεννήθηκε στη Νέα Υόρκη η Ελίζαμπεθ Γούλριτζ Γκραντ. Από τότε που ήταν πολύ μικρή έδειξε την αγάπη της και το ταλέντο της στη μουσική. Αρχισε να τραγουδάει στην εκκλησιαστική χορωδία της ενορίας της, στα 18 της ο θείος της τής έμαθε να παίζει κιθάρα και άρχισε να παίζει σε κλαμπ του Μπρούκλιν. Στα 20 της η Ελίζαμπεθ Γκραντ κυκλοφόρησε το πρώτο της cd το οποίο δεν πήγε και τόσο καλά.

Ούτε το δεύτερο ούτε το τρίτο ούτε οι live εμφανίσεις της. Το 2009 η ατυχήσασα στην καριέρα της νεαρή τραγουδίστρια «εξαφανίστηκε» από τη νεοϋορκέζικη καλλιτεχνική σκηνή. Κι αυτή και τα cd της. Από το Διαδίκτυο σβήστηκε ό,τι την αφορούσε. Και ένα, περίπου, χρόνο αργότερα «γεννήθηκε» η Λάνα Ντελ Ρέι της οποίας η καριέρα, πολύ γρήγορα, εκτοξεύθηκε. Αν έχει περισωθεί καμιά φωτογραφία από τα παλιά και τη μελετήσει κάποιος πολύ προσεκτικά θα διαπιστώσει ότι η Λάνα είναι η Ελίζαμπεθ.

Στην ταινία «Χωρίς ταυτότητα» του Τόνι Γκιλρόι, ο Ματ Ντέιμον υποδύεται τον Τζέισον Μπορν, έναν άνδρα που ανασύρεται ημιθανής από τη θάλασσα και δεν θυμάται τίποτα από την προηγούμενη ζωή του. Μια ζωή που, ύστερα από έρευνες, μοιάζει σαν μην έχει υπάρξει στην πραγματικότητα αφού οι πολλές εκδοχές της που ανακαλύπτει δεν βοηθούν στο να καταλήξει ποιος πραγματικά υπήρξε. Ενώ στα «Καλά παιδιά» του Σκορτσέζε, η υπηρεσία προστασίας μαρτύρων του FBI αναλαμβάνει να «σβήσει» τα ίχνη της μέχρι τότε ζωής του Χένρι Χιλ που υποδύεται ο Ρέι Λιότα και να του πιστοποιήσει μια καινούργια.

Η εξαφάνιση της πρότερης πραγματικότητας μπορεί να ήταν μέχρι τώρα χρήσιμη για την καλλιτεχνική βιομηχανία ή συναρπαστική ιδέα στο μυαλό ενός σεναριογράφου. Πλέον φαίνεται να κατοχυρώνεται και νομικά ως «δικαίωμα στη λήθη». Κάτι που, βεβαίως, έχουμε δει και ως τακτική από πολιτικούς και πολιτικολογούντες οι οποίοι, υπό συνθήκες, σπεύδουν να εξαφανίσουν τα διαδικτυακά ίχνη της διαδρομής τους. Τυπικά μπορεί να γίνει. Ουσιαστικά είναι αδύνατο.

Headlines