Υποχρεωτικότητα στα χαρτιά

Η είδηση ότι ένα 8χρονο παιδί πέθανε από διφθερίτιδα προκάλεσε οργίλα σχόλια για τις αντιεμβολιαστικές πεποιθήσεις κάποιων γονιών, ενώ τελικά οι συνθήκες του φαίνεται πως ήταν πιο περίπλοκες και οι ευθύνες αναζητούνται αλλού. Καλό είναι, όμως, εξ αφορμής, να γνωρίζουμε λίγο τι ισχύει γενικώς σε ό,τι αφορά την υποχρεωτικότητα του εμβολιασμού. Σύμφωνα με τον ΟΟΣΑ η Ελλάδα έχει ικανοποιητική κάλυψη στον υποχρεωτικό εμβολιασμό.

Η διφθερίτιδα δεν μας είχε απασχολήσει εδώ και δεκαετίες κι η ιλαρά είναι σε ύφεση φέτος, ωστόσο ο ΠΟΥ εξακολουθεί να θεωρεί ότι δεν έχει ακόμη εξαλειφθεί στη χώρα μας, που μέτρησε δεκάδες νεκρούς και χιλιάδες επιβεβαιωμένα περιστατικά πέρσι. Το θετικό αποτέλεσμα ήταν η φετινή αύξηση στα ποσοστά εμβολιασμού. Επρεπε όμως να φυλάξει ο φόβος τα έρμα διότι η ελληνική πολιτεία αποφάσισε να μην ακολουθήσει το παράδειγμα άλλων χωρών όπως η Γερμανία, η Ιταλία κι η Γαλλία, και να μην αυστηροποιήσει το πλαίσιο των εμβολιασμών αφού δεν προβλέπει καμία κύρωση για να διασφαλίσει την υποχρεωτικότητα. Το θέμα έχει συζητηθεί την περίοδο 2017/8 στη Βουλή, στην Επιτροπή Κοινωνικών Υποθέσεων.

Οι συνεδριάσεις κατέληγαν ότι είμαστε μια χαρά κι ας μετράμε νεκρούς, ότι δεν χρειαζόμαστε κάποιο μέτρο αλλά καμπάνιες (που δεν έγιναν), ότι δεν χρειάζεται αυστηροποίηση του πλαισίου και ότι μέτρα όπως ο σχολικός εμβολιασμός (που ωφελεί κυρίως ευάλωτες κοινωνικές ομάδες) θα οδηγούσαν σε «πόλωση της κοινωνίας». Σε συνεδρίαση στις 3/10/2017, ο νομικός εκπρόσωπος της Εθνικής Επιτροπής Βιοηθικής επιχειρηματολόγησε εναντίον της υποχρεωτικότητας, στη βάση της σύγκρουσης δικαιωμάτων.

Ζήτημα αναλογικότητας είχε θέσει, άλλωστε, και ο Συνήγορος του Πολίτη το 2014, παίρνοντας θέση υπέρ της εγγραφής ανεμβολίαστων παιδιών στα σχολεία. Το παραθυράκι υπάρχει αφού αρκεί να υπογράψει γιατρός ψεύτικη δήλωση (όπως έχει καταγγελθεί ότι συμβαίνει) ή δήλωση ότι το παιδί δεν έχει εμβολιαστεί χωρίς να χρειάζεται πια να αναφέρει τον λόγο.

Ας πούμε, λοιπόν, ευθέως, τι ισχύει στην πράξη: Η πολιτεία αποδέχεται ότι τα παιδιά ανήκουν στους γονείς τους ώστε να ασκούν, κατά τη μέριμνά τους, το ατομικό δικαίωμα των πεποιθήσεών τους και παρεμβαίνει μόνο όταν κάτι πάει στραβά. Εν τω μεταξύ μπορούμε απλώς και μόνο να ευχόμαστε ότι οι δομές δημόσιας υγείας είναι επαρκείς και η ατομική ευαισθητοποίηση σε υψηλά επίπεδα.