Πυγμή

Η Τουρκία, από τις αρχές της δεκαετίας του ’70, καταβάλλει συστηματική προσπάθεια να θέσει εν αμφιβόλω τα νόμιμα και κυριαρχικά δικαιώματα της χώρας μας, να μεταβάλει προς όφελός της το status quo στο Αιγαίο και ευρύτερα στην Ανατολική Μεσόγειο.

Μεθοδικά και με συνέπεια, εκτοξεύοντας απειλές πολέμου και επιδιδόμενη σε λεονταρισμούς, προβάλλει διεκδικήσεις σε βάρος της ελληνικής υφαλοκρηπίδας, παραβιάζει τον εθνικό εναέριο χώρο και τα θαλάσσια σύνορα της πατρίδας μας, αμφισβητεί την ελληνική κυριαρχία επί νησιών και νησίδων, κατοικημένων και μη, απαιτεί την αποστρατιωτικοποίηση των νησιών του Ανατολικού Αιγαίου.

Παράλληλα, τηρεί αδιάλλακτη στάση στο Κυπριακό, υπονομεύει κάθε προσπάθεια εξεύρεσης λύσης στο χρονίζον αυτό πρόβλημα και προκαλεί τους πάντες πραγματοποιώντας γεωτρήσεις εντός της κυπριακής ΑΟΖ.

Από την πλευρά της, η χώρα μας, αυστηρά προσηλωμένη στην αρχή της ειρηνικής επίλυσης των διαφορών επί τη βάσει του διεθνούς δικαίου, αποδέχεται ως μόνη ελληνοτουρκική διαφορά την οριοθέτηση της υφαλοκρηπίδας, κάνει λόγο για μονομερείς τουρκικές διεκδικήσεις και επιχειρεί επί ματαίω να διεθνοποιήσει το πρόβλημα της τουρκικής προκλητικότητας και επιθετικότητας.

Η εκάστοτε ελληνική πολιτειακή και πολιτική ηγεσία, ακολουθώντας κατ’ ουσίαν πολιτική κατευνασμού και αυτοσυγκράτησης, αρκείται στο να απευθύνει «σκληρά μηνύματα» και «αυστηρές προειδοποιήσεις» προς τη γείτονα ύστερα από κάθε νέα πρόκληση, κάθε νέα αμφισβήτηση, κάθε νέα διεκδίκηση που προβάλλεται σε βάρος της χώρας μας.

Έτσι και τώρα, μετά την υπογραφή του μνημονίου συναντίληψης μεταξύ της τουρκικής και της λιβυκής κυβέρνησης για την οριοθέτηση θαλασσίων ζωνών, η αντίδραση της ελληνικής πλευράς υπήρξε χλιαρή και αμήχανη: οι συνήθεις κορόνες, οι αναμενόμενες φραστικές διατυπώσεις, και πέραν τούτων ουδέν.

Ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας έκανε λόγο για τουρκική αυθαιρεσία και προκλητικότητα, καθώς και για θεσμική σαθρότητα του μνημονίου που αγγίζει τα όρια της φαιδρότητας.

Ο πρωθυπουργός μίλησε επίσης για θεσμική σαθρότητα, μνημόνευσε γενικώς και αορίστως τους ευρωπαίους συμμάχους μας, υπεραμύνθηκε του διεθνούς δικαίου και των σχέσεων καλής γειτονίας, ενώ έκανε λόγο για αυτοπεποίθηση, ψυχραιμία και υπεύθυνο πατριωτισμό.

Ο πρόεδρος της Βουλής, εξάλλου, αναφέρθηκε σε προκλητικούς, ανιστόρητους και αγεωγράφητους Τούρκους, που κινούνται εκτός διεθνούς δικαίου.

Το ερώτημα γεννάται εύλογα: δεν έχει επιτέλους συνειδητοποιήσει η ελληνική πλευρά ότι το πολιτικό και στρατιωτικό κατεστημένο της Τουρκίας ανέκαθεν αδιαφορούσε και εξακολουθεί να αδιαφορεί για το διεθνές δίκαιο, τη νομιμότητα και τις σχέσεις καλής γειτονίας;

Δεν αντιλαμβάνεται η ελληνική ηγεσία ότι η Τουρκία θα συνεχίσει να κλιμακώνει τις προκλήσεις της έναντι ημών και της Κύπρου όσο νιώθει ότι βρίσκεται σε θέση ισχύος και δε λαμβάνει ένα ξεκάθαρο μήνυμα περί της αποφασιστικότητάς μας να την πλήξουμε με όλες μας τις δυνάμεις και να την τιμωρήσουμε σκληρά, εάν υπερβεί τα εσκαμμένα;

Ουδείς επιθυμεί τον πόλεμο, αλλά και ουδείς μπορεί να υποχωρεί συνεχώς επειδή φοβάται τις επιπτώσεις ενδεχόμενης πολεμικής αναμέτρησης. Οι ελληνικές ένοπλες δυνάμεις είναι ισχυρές και ετοιμοπόλεμες. Η Τουρκία —το γνωρίζει— θα κληθεί να καταβάλει βαρύτατο τίμημα, εάν αποφασίσει «να ανοίξει την πόρτα του φρενοκομείου».

Επί του προκειμένου θα σας θυμίσω ότι η Ελλάδα απέφυγε την ένοπλη σύγκρουση με την Τουρκία σε δύο πολύ δύσκολες στιγμές των δεκαετιών του ’80 και του ’90 όχι υποχωρώντας, αλλά τουναντίον δείχνοντας πυγμή.

Το Μάρτιο του 1987 η σθεναρή και αποφασιστική στάση του Ανδρέα Παπανδρέου ήταν εκείνη που ανάγκασε τους Τούρκους να αναδιπλωθούν.

Τον Ιανουάριο του 1996 πάλι, στην κρίση των Ιμίων, παρά το εμφανέστατο έλλειμμα ικανής και θαρραλέας πολιτικής ηγεσίας, οι ελληνικές ναυτικές δυνάμεις κατάφεραν να φανούν αντάξιες της ένδοξης ιστορίας του Ελληνικού Πολεμικού Ναυτικού και να καταστήσουν σαφές στον εισβολέα ότι το Αιγαίο ήταν, είναι και θα παραμείνει θάλασσα ελληνική.