Ορισμένα αντικείμενα έχουν αξία υλική. Άλλα έχουν μόνο υλική και άλλα έχουν ηθική και συναισθηματική. Στη συγκεκριμένη περίπτωση βρέθηκε ένας «θησαυρός» ιστορίας σε ένα σημείο που κανείς δε θα το περίμενε.

Τι συνέβη;

Ο Λιόνελ, ένας αγρότης από ένα μικρό, γαλλικό χωριο, μένει κοντά στα χωράφια όπου έγινε μία από αιματηρές μάχες του Α’ Παγκοσμίου Πολέμου, η μάχη του Βερντέν. Απολαμβάνει τους περιπάτους στο δάσος όπου ψάχνει για μανιτάρια για να προσθέσει στα πιάτα του.

Άλλα όσοι πάνε περίπατο στο δάσος το Βερντέν δεν βλέπουν μόνο την φύση: «Οι άνθρωποι συχνά βρίσκουν τα οστά των στρατιωτών που βρίσκονται σε αποσύνθεση. Το κράτος υποτίθεται ότι ψάχνει τις οικογένειες τους και αν είναι δυνατόν, οργανώνεται ταφή.»

Μια μέρα το 2001, ο Λιόνελ εξέταζε κάτι που έμοιαζε με μανιτάρι, αλλά ανακάλυψε κάτι απίθανο:«Υπήρχε ένα δαχτυλίδι στο έδαφος σε κοινή θέα. Ήταν χρυσό. Γυάλιζε λες και είχε βγει μόλις από το μαγαζί.» Προφανώς ήταν βέρα.

Έρευνα

Ψάχνοντας να δει μήπως υπήρχε κάποια επιγραφή μέσα, ο Λιόνελ διάβασε, Το «14» όχι μόνο πρέπει να σήμαινε 1914 – αλλά το δαχτυλίδι πρέπει να ανήκε σε στρατιώτη. Σκέφτηκε να το αφήσει εκεί από σεβασμό, αλλά μετά αποφάσισε να το πάρει μαζί του.

Το ζευγάρι είχε παντρευτεί 15 μέρες πριν κηρυχτεί ο Α” Παγκόσμιος Πόλεμος. Πόσο συγκλονιστικό πρέπει να ήταν! Χωρίς αμφιβολία, το δαχτυλίδι είχε χαθεί στην μάχη, μαζί με άπειρες ζωές.Ο Λιόνελ ήταν αποφασισμένος να επιστρέψει το δαχτυλίδι στον ιδιοκτήτη του.

Συνειδητοποίησε ότι αυτό σήμαινε πως έπρεπε να βρει απογόνους του στρατιώτη, έτσι ζήτησε από έναν φίλο του, τον Κέντρικ που είναι δάσκαλος, να τον βοηθήσει. Έκαναν μια έρευνα και ανακάλυψαν ότι υπήρχαν πάνω από 1.200 νεαροί άντρες με το όνομα Λιόνελ οι οποίοι είχαν πεθάνει στο Βερντέν ανάμεσα στο 1914 και το 1918. Τους φαινόταν αδύνατο. Πώς ήταν δυνατόν να βρουν ποιος ήταν ο σωστός;

Ο χρόνος περνούσε και σιγά σιγά τα παρατούσαν, αποθαρρυμένοι από την δυσκολία του να ψάχνουν χωρίς αρκετές πληροφορίες. Τελικά πέρασε μια δεκαετία. Τότε, στα τέλη του 2016, ο Κέντρικ κάλεσε τον Λιόνελ για να τον ρωτήσει για το δαχτυλίδι. Του εξήγησε διστακτικά ότι ίσως μπορούσαν να κάνουν κάποια πρόοδο: κάποια αρχεία είχαν πρόσφατα γίνει διαθέσιμα και περιείχαν τους αριθμούς αναγνώρισης όλων των στρατιωτών.

Διάλογος

Όταν τα ερεύνησαν, διαβάζοντας τα με περισσότερη λεπτομέρεια, ανακάλυψαν έναν Achille Lonce Bourrelly: είχε πεθάνει το 1916, όχι μακριά από εκεί που βρέθηκε το δαχτυλίδι.Στην συνέχεια, ο Λιόνελ βρήκε τους αριθμούς δύο πιθανών απογόνων. Δεν είχε αποτέλεσμα με τον πρώτο. Έτσι άφησε φωνητικό μήνυμα στον δεύτερο αριθμό ο οποίος ανήκε στον Αλάιν Μπουρελί

«Είχα ένα φωνητικό μήνυμα», θυμάται ο Αλάιν . «Ένας άντρας με ρώτησε αν κάποιος από την οικογένεια μου είχε πολεμήσει στο Βερντέν. Τον κάλεσα αμέσως». Ο Λιόνελ του είπε για εκείνη τη μέρα στο δάσος 15 χρόνια πριν. «Μου είπε ότι το δαχτυλίδι του παππού μου είχε βρεθεί και ότι αν θέλαμε, μπορούσαμε να το πάρουμε. Με κράτησε ξύπνιο όλο το βράδυ. Ήξερα ότι ο πατέρας μου δεν είχε γνωρίσει τον πατέρα του. Δεν μιλούσαμε πολύ γι’αυτό.»

Προς τιμή της μνήμης του παππού του, ο Αλάιν Μπουρελί και η οικογένεια του αποφάσισαν να πάνε στο Βερντέν και να συναντήσουν τον Lionel και τον Cedric που τους έψαχναν τόσο καιρό. «Περιμέναμε μέχρι το φθινόπωρο ώστε να δούμε τις ίδιες καιρικές συνθήκες που είδε κι εκείνος στον πόλεμο. Έχει ήδη πολύ κρύο εκείνη την εποχή στο Βερντέν». Όλοι μαζί πήγαν στο πεδίο της μάχης, όπου ο Λιόνελ είχε δει το δαχτυλίδι.

«Όταν το βλέπεις, το στομάχι σου γίνεται κόμπος. Ο παππούς μου πέθανε σε μια περιοχή, ανάμεσα σε δύο χωριά που καταστράφηκαν τελείως κατά την διάρκεια του πολέμου. Έσκαβαν χαντάκια στο παγωμένο έδαφος. Ήταν πολύ άγριο.»

Συναισθηματική αξία

Ο Αλάιν Μπουρελί συγκλονίστηκε από την ανακάλυψη. Συγκινημένος, κοίταξε τα έγγραφα του για το πιστοποιητικό γάμου και θανάτου του παππού του. «Στις 15 Δεκεμβρίου 1916, μετά από ένα παγωμένο βράδυ και ένα χιονισμένο πρωινό, οι γαλλικές δυνάμεις εκμεταλλεύτηκαν ένα ξέφωτο για να ξεκινήσουν μια επίθεση, αλλά το γερμανικό πυροβολικό ήταν έτοιμο γι’αυτούς.

Ο Μπουρελί χτυπήθηκε κατά την διάρκεια της μάχης και πέθανε από τραύματα που προκάλεσε μια οβίδα. Ο αχθοφόρος του νοσοκομείου, Άλμπερτ, ο οποίος ήταν από το Κόναξ, και ο στρατιώτης ανακήρυξαν τον θάνατο του. Στα επίσημα έγγραφα αναφέρεται ότι Μπουρελί πέθανε για την Γαλλία στις 15 Δεκεμβρίου 1916 στις 10:10 π.μ.

Αυτή η συγκινητική ιστορία μας υπενθυμίζει ότι οι περισσότεροι έχουμε κάποια οικογενειακή σύνδεση με τον πόλεμο και την απώλεια. Τα σύγχρονα όπλα προκαλούν τεράστιες απώλειες τις οποίες οι περισσότεροι δεν μπορούμε να συνειδητοποιήσουμε.

Αλλά όταν βλέπεις το δαχτυλίδι του Μπουρελί να επιστρέφεται στον εγγονό του, τον οποίο δεν γνώρισε ποτέ, μετά από 100 χρόνια, τότε καταλαβαίνεις πόσο μεγάλη απώλεια είναι και τον αντίκτυπο που έχει στις επόμενες γενιές, ακόμα και έναν αιώνα μετά.

Headlines