Μενέλαος Πρόκος & Παναγιώτης Δελαβίνιας σε μια Ιmprov μάχη μέχρι τελικής πτώσεως
Οι ηθοποιοί Μενέλαος Πρόκος και Παναγιώτης Δελαβίνιας, μαζί με ταλαντούχους performers παρουσιάζουν στην σκηνή του Θεάτρου Άβατον, μία διαφορετική παράσταση γεμάτη σασπένς, γέλιο, και πολύ αυτοσχεδιασμό...
Οι ηθοποιοί Μενέλαος Πρόκος και Παναγιώτης Δελαβίνιας, μαζί με ταλαντούχους performers παρουσιάζουν κάθε Παρασκευή στην σκηνή του Θεάτρου Άβατον, μία διαφορετική παράσταση γεμάτη με σασπένς, απρόοπτα, γέλιο, και πολύ αυτοσχεδιασμό.
Η ομάδα της πρώτης σχολής Ιmprov Theatre «ImproVIBE» που ίδρυσε και διευθύνει ο Μενέλαος Πρόκος, συστήνει μέσα από τη φετινή της παράσταση στο ελληνικό κοινό το concept του Theatresports.
Mία σκηνή, τρεις δικαστές, ένας παρουσιαστής, δύο ομάδες. Ένα αποτέλεσμα. Μόνο μία ομάδα θα νικήσει. Μόνο μία ομάδα θα λάμψει.
Και κάπως έτσι η θεατρική σκηνή μετατρέπεται σε ρινγκ και η κάθε παράσταση σε έναν εντελώς διαφορετικό αγώνα γεμάτο εκπλήξεις, μέχρι τελικής πτώσεως!
1. Τι είναι τελικά το αυτοσχεδιαστικό θέατρο και τι σας κέρδισε σε αυτό;
Μενέλαος Πρόκος:Το αυτοσχεδιαστικό θέατρο (γνωστό ως improv) είναι μια μορφή θεάτρου στην οποία ανεβαίνει ο θίασος στη σκηνή, αλλά δεν έχει την παραμικρή ιδέα τι πρόκειται να παίξει. Δεν υπάρχει γραμμένο από πριν κείμενο, δεν υπάρχουν προαποφασισμένοι χαρακτήρες, ούτε κάποιος σκελετός.
Γενικότερα, δεν υπάρχει καμία δικλείδα ασφαλείας και τα πάντα είναι μια έκπληξη, όχι μόνο για το κοινό, αλλά και για τους ηθοποιούς.
Αυτό ακριβώς είναι που με κέρδισε. Ο ενθουσιασμός του αβέβαιου. Το συνεχές ρίσκο και η μαγεία του να ανακαλύπτω εκείνη τη στιγμή την ιστορία που παίζω. Είναι κάτι που δεν θα το βαρεθώ ποτέ, πολύ απλά διότι ποτέ δεν παίζω την ίδια παράσταση δυο φορές.
Παναγιώτης Δελαβίνιας: Αυτοσχεδιαστικό θέατρο ή αλλιώς improv, είναι η θεατρική μορφή, κατά την οποία οι ηθοποιοί ανεβαίνουν πάνω στη σκηνή και δημιουργούν μικρές σκηνές ή και ολόκληρο έργο, χωρίς να έχουν προσχεδιάσει τίποτα. Με βάση μία έμπνευση που μπορεί να είναι μία λέξη, ένας ήχος, ακόμα και μία εικόνα, ξεκινάμε και δημιουργούμε κάτι, το οποίο ανακαλύπτουμε εκείνη την ώρα και το αφήνουμε να μας πάει οπουδήποτε.
Η ανυπομονησία του να μάθω επί σκηνής το χαρακτήρα που θα υποδυθώ σε συνδυασμό με το ότι σε κάθε παράσταση, είναι κάτι εντελώς διαφορετικό, με εξιτάρει.
Τρελαίνομαι να βρίσκομαι στο σκοτάδι, να μην έχω ιδέα τι συμβαίνει και μαζί με το συμπαίκτη μου, να ακροβατούμε χωρίς να ξέρουμε αν θα καταφέρουμε να φτάσουμε στην επιτυχία ή αν θα πέσουμε από πολύ μεγάλο ύψος στην αποτυχία.
2. Τι σημαίνει για εσάς Improvibe;
Μ.Π:Η Improvibe είναι το παιδί μου. Την ίδρυσα το 2012, όταν γύρισα στην Ελλάδα, γιατί ήθελα να συνεχίζω να ασχολούμαι με το improv, αλλά δεν υπήρχαν improvisers πουθενά στη χώρα τότε.
Την έχω δει από τότε να μεγαλώνει και να εξελίσσεται, και να εξαπλώνεται όλο και περισσότερο.
Αυτή τη στιγμή, έχει γίνει η καριέρα μου, η ομάδα μου, η καθημερινότητα μου. Είναι η πρώτη σχολή αυτοσχεδιαστικού θεάτρου στην Ελλάδα και έχουμε καταφέρει να δημιουργήσουμε μέσα σε λίγα μόλις χρόνια μια τεράστια κοινότητα ανθρώπων που τους έχει παθιάσει και τους έχει επηρεάσει αυτή η μορφή τέχνης. Δεν υπάρχει κάτι για το οποίο νιώθω πιο περήφανος από τη δημιουργία της Improvibe.
Π.Δ:Ως μαθητής της σχολής την ερωτεύτηκα, με έκανε να νιώσω πράγματα που δεν είχα νιώσει, με άλλαξε και μου έμαθε την τέχνη του improv, που είναι το μεγαλύτερο δώρο που έχω λάβει πότε.
Πλέον είναι η οικογένειά μου, είναι το σπίτι μου και είμαι πάρα πολύ χαρούμενος που ανήκω στην ομάδα εκπαιδευτών της improVIBE και μου επιτρέπεται αυτόν τον έρωτα και το πάθος, να τα περνάω στους μαθητές μου και κάθε βράδυ πριν κοιμηθώ, να σκέφτομαι πώς είχα νιώσει εγώ, σαν μαθητής στο αντίστοιχο μάθημα κάποτε.
3. Διαλέξτε πέντε λέξεις που περιγράφουν στο κοινό τη νέα σας παράσταση στο Θέατρο Άβατον
Μ.Π:Το World Wrestling Entertainment είναι ένα άθλημα με θεατρικότητα. Μια μάχη μεταξύ δυο παλαιστών, η οποία όμως έχει αυτοσχέδιες χορογραφίες, και με ψεύδη ατμόσφαιρα αντιπαλότητας και ανταγωνισμού. Παράλληλα, το κοινό παθιάζεται.
Χειροκροτεί έναν από τους δύο μαχητές, ενώ γιουχάρει τον άλλο. Ταυτόχρονα, θα γιουχάρει και τον διαιτητή αν νιώθει ότι έχει «ρίξει» τον ένα από τους δυο μαχητές. Και φυσικά, στο τέλος έχουμε την ανακήρυξη ενός νικητή. Όλα αυτά συμβαίνουν μέσα σε έναν χώρο όπου όποιον και αν στηρίζεις, ό,τι κι αν είναι αληθινό ή προσποιητό, όλοι μαζί μοιράζονται μια εμπειρία και το ζουν στο μέγιστο.
Αυτό ακριβώς έχουμε καταφέρει να δημιουργήσουμε στις παραστάσεις μας. Απλώς, αντί για ρινγκ έχουμε μια θεατρική σκηνή. Αντί για μαχητές, έχουμε δυο ομάδες αυτοσχεδιαστών. Αντί για χτυπήματα έχουμε αυτοσχεδιαστικές θεατρικές σκηνές στις οποίες προκαλεί η μια ομάδα την άλλη και βαθμολογούνται από τους κριτές.
Π.Δ: Η παράστασή μας έχει δύο ομάδες, που κάθονται στις γωνίες της σκηνής και είναι αντίπαλες. Η κάθε μία βγαίνει με το δικό της χορευτικό και τραγούδι και υπάρχει ένας ανταγωνισμός μεταξύ των ομάδων, που κατά βάθος είναι καθαρά για το εφέ της παράστασης.
Μεταξύ άλλων, στο τέλος της βραδιάς υπάρχει νικητής, τον οποίο ανακοινώνουν οι κριτές των σκηνών.
Υπάρχουν πολλά κοινά μεταξύ της παράστασης και ενός αγώνα τέτοιου είδους, με βασικότερο το ότι θέλουμε να δημιουργήσουμε μία αντιπαλότητα μεταξύ των ομάδων, θέλοντας το κοινό να καταλάβει ότι πρόκειται για ένα σόου και πως είναι τόσο ψεύτικη, όσο και τα χτυπήματα των παικτών στο WWE.
5. Και οι δυο ασχολείστε χρόνια με το αυτοσχεδιαστικό θέατρο. Πως φαντάζεστε το μέλλον του στην Ελλάδα με βάση τις μέχρι τώρα εμπειρίες σας;
Μ.Π: Ανυπομονώ να δω το improv εγκαθιδρυμένο. Θέλω να αναγνωρίζεται από τον κόσμο ως μια μορφή διασκέδασης, σαν χόμπι, ως εκπαίδευση.
Θέλω να το δω ως επιπλέον μάθημα στις δραματικές σχολές.
Θέλω να υπάρχει improv στα σχολεία, ώστε να ενστερνίζονται τις αρχές του όχι μόνο τα παιδιά, αλλά και οι εκπαιδευτικοί.
Το ξέρω ότι θα συμβεί. Μοναδικό ερώτημα είναι το «πότε».
Π. Δ: Η πορεία μέχρι στιγμής δείχνει πως όλο και περισσότερος κόσμος γνωρίζει και αγκαλιάζει αυτή τη θεατρική μορφή.
Είναι κάτι φρέσκο, αληθινό, που προσφέρει γέλιο αλλά και αρκετά συγκινητικές στιγμές.
Αυτά είναι που κάνουν κάποιον που θα έρθει σε επαφή με το improv, να θέλει να το ξαναδεί – κάθε παράσταση είναι εντελώς διαφορετική – και να φέρει τους φίλους του να το γνωρίσουν, ή ακόμα και να ξεκινήσει μαθήματα στην improVIBE ώστε να το κάνει και αυτός.
Σίγουρα στο μέλλον θα απασχολήσει πάρα πολύ το ελληνικό κοινό, θα υπάρχουν πολλές παραστάσεις σε μεγάλα θέατρα και κάθε καλοκαίρι θα υπάρχει μία μέρα improv στην Επίδαυρο.
Είπες πώς το φαντάζομαι… Τι; Όχι;
6. Ποιο είναι το πιο εξωφρενικό πράγμα που έχετε κάνει επί σκηνής;
Μ.Π: Μιλάς με αυτοσχεδιαστές. Δύσκολα θα μας φανεί κάτι «εξωφρενικό», ακόμα κι αν όλο το κοινό έχει σοκαριστεί, ξεκαρδιστεί ή αηδιάσει.
Αν πρέπει να αναφέρω κάτι συγκεκριμένο… Πρόσφατα σκαρφάλωσα πάνω σε τρεις καρέκλες στοιβαγμένες η μια πάνω στην άλλη.
Ήμουν αρκετά σίγουρος ότι θα χτυπήσω, αλλά είχα όρεξη για σαχλαμάρες. Οι συμπαίκτες μου αγχώθηκαν και έσπευσαν να σταθεροποιήσουν τις καρέκλες, ενώ οι θεατές είχαν συρρικνωθεί με τρόμο στις καρέκλες τους. Τελικά δεν χτύπησα….
Π.Δ:Πραγματικά σκέφτομαι τόση ώρα, δε μου έχει έρθει κάτι που να θεωρώ εξωφρενικό ή έστω, οριακά ακραίο.
Βέβαια από την άλλη, σχεδόν τις περισσότερες φορές, δε θυμάμαι τι κάναμε στην παράσταση που μόλις τελείωσε.
Είναι πραγματικά τόσο στη στιγμή δημιουργημένο, που την επόμενη κιόλας έχει ξεχαστεί, γιατί πρέπει να είμαι παρών στο τι συμβαίνει εκείνη την ώρα και όχι να κάθομαι να σκέφτομαι το πριν.
Ή μπορεί τελικά να είμαι αρκετά μαζεμένος και να έχεις δίκιο Μενέλαε… (χαχαχα).
7. Ποιες λέξεις ή φράσεις χρησιμοποιείτε περισσότερο;
Μ.Π: Όταν διδάσκω, λέω συχνά τη φράση «φρόντισε να περνάς καταπληκτικά».
Τον υπόλοιπό μου χρόνο (είναι λίγος) συχνά με ακούνε να λέω «πάω για προφιτερόλ».
Π. Δ: Improv, improVIBE, θέατρο, παράσταση (σύμφωνα με ένα quiz του Facebook).
8. Ποια θεωρείτε ως την πιο υπερεκτιμημένη αξία στη ζωή ενός ηθοποιού;
Μ.Π: Το ταλέντο. Δεν μου αρέσει αυτή η έννοια. Το μόνο που καταφέρνει είναι να φουσκώνει τα μυαλά αυτού που υποτίθεται ότι το έχει, και να κόβει τα φτερά όλων των άλλων.
Αυτό το οποίο ονομάζουμε «ταλέντο» δεν είναι τίποτα άλλο πέραν από μια έφεση.
Ίσως αυτό το άτομο που την έχει να μπορεί να πετύχει στόχους πιο γρήγορα από άλλους. Αυτό όμως δεν σημαίνει ότι δεν μπορεί να τους πετύχει ο οποιοσδήποτε.
Αν κάτι το θες πραγματικά, και είσαι διατεθειμένος να κάνεις θυσίες και να δουλέψεις σκληρά για αυτό, θα το πετύχεις. Όσο καιρό κι αν σου πάρει. Το κλειδί είναι να ευχαριστιέσαι τη διαδικασία και να μην το κάνεις καταναγκαστικά.
Π. Δ:Δεν έχω κάποια απάντηση να σου δώσω. Η ζωή μου σαν ηθοποιός είναι ακριβώς ίδια με πριν. Τι ζωή κάνουν οι ηθοποιοί αλήθεια;
9. Η τελευταία φορά που ξεσπάσατε σε γέλια;
Μ.Π:Κατά τη διάρκεια μιας παράστασης improv στην Ινδία. Ένας από τους συμπαίκτες μου έβγαζε ήχους με το στόμα.
Για κάποιο λόγο (έχω σταματήσει να προσπαθώ να βγάλω άκρη με την πάρτη μου) εμπνεύστηκα να πω ότι είχε εγκαταστήσει χειρουργικά μια μικροσκοπική τρομπέτα στα χείλη του και η σκηνή κατέληξε να εξελίσσεται γύρω από αυτό το στοιχείο. Ήταν τόσο καμμένο που δεν άντεξε κανένας μας και ξεκαρδιστήκαμε επί σκηνής.
Π.Δ:Λίγο πιο πάνω.
10. Το αγαπημένο σας μότο;
Μ.Π: «Το να μην ξέρεις πώς να κάνεις κάτι, δεν είναι αρκετά καλός λόγος για να μην το κάνεις. Πες Ναι, και θα βρεις τον τρόπο στην πορεία.»
Π.Δ:Είναι η φράση «Μόνο αυτοί που τολμούν να αποτύχουν παταγωδώς, μπορούν και να επιτύχουν μεγαλειωδώς» του Robert Keneddy.
Στην πρώτην πανελλαδική έρευνα για το αποτέλεσμα των αμερικανικών εκλογών καταγράφεται η απογοήτευση των Ελλήνων για τις συνέπειες στα ελληνοτουρκικά, το Κυπριακό και την ομογένεια.
Προωθούνται αλλαγές για 1.213 νέους διορισμούς στη Δημοτική Αστυνομία σε 158 δήμους - Οι δημοτικοί αστυνομικοί θα μπορούν να ανακρίνουν, αλλά και να προβαίνουν σε συλλήψεις
Το έργο, που ονομάζεται «Η Βασιλική του Αγίου Πέτρου» (La Basilica di San Pietro), ξεκίνησε νωρίτερα αυτή την εβδομάδα και εκπονήθηκε από τη Microsoft και το Βατικανό.
Στη μελέτη «Ιστορία, έθνος και μυθιστόρημα στη Μεταπολίτευση» ο Δημήτρης Τζιόβας προσεγγίζει τη σχέση λογοτεχνίας και έθνους μέσα από τις μεταμορφώσεις του λεγόμενου «ιστορικού μυθιστορήματος», της μνήμης και των τραυμάτων
Μετά από 24 χρόνια αναμονής, ο «Μονομάχος» επέστρεψε στις σκοτεινές αίθουσες. Το θέμα είναι αν το sequel του Ρίντλεϊ Σκοτ θα φανεί αντάξιο της ιστορίας του.
