Το πρώτο μουσείο αφιερωμένο στην ιστορία του γκράφιτι ανοίγει τις πύλες του, επιχειρώντας να μυήσει το κοινό στον κόσμο της street art.

Εδώ και δέκα χρόνια, η συνοικία Wynwood του Μαϊάμι,  έχει μετατραπεί σε καμβάς για εκατοντάδες καλλιτέχνες δρόμου.

Σήμερα σ΄αυτή η μίνι αμερικανική «Μέκκα του γκράφιτι», όπου πλήθη instagrammer συρρέουν για να τραβήξουν φωτογραφίες, ανοίγει το πρώτο μουσείο γκράφιτι.

«Θα είναι ένα μέρος για να έρθει ο κόσμος και να μάθει τα πάντα γύρω από την τέχνη και την κουλτούρα του γκράφιτι» εξηγεί ο  Άλαν Κετ, ένας εκ των δύο ιδρυτών του μουσείου γκράφιτι.

60 χρόνια ιστορίας γκράφιτι

Πριν δύο χρόνια, ο Άλαν Κετ συνάντησε την Άλισον Φρέιντιν, δικηγόρο στο Μαϊάμι που είχε εκπροσωπήσει στο δικαστήριο ορισμένους καλλιτέχνες δρόμου, και αποφάσισαν να ανοίξουν αυτό το μουσείο.

Ξεκίνησαν, παραγγέλνοντας 11 τοιχογραφίες γκράφιτι, για τις εξωτερικές όψεις του κτιρίου, μεταξύ αυτών, δουλειές των Slick, Shoe, Abstrk και Entes.

Στο εσωτερικό του μουσείου, περισσότερες δουλειές από περισσότερο ή λιγότερο γνωστούς street artitist, καλωσορίζουν τον επισκέπτη του μουσείου.

Μια μόνιμη έκθεση ιχνηλατεί την 60χρονη ιστορία της τέχνης δρόμου, η αφήγηση της οποίας γίνεται μέσω φωτογραφιών τοιχογραφιών που έχουν εδώ και καιρό εξαφανιστεί και μέσω vintage σπρέι, που είχαν χρησιμοποιήσει γκραφιτάδες διεθνούς φήμης.

Σε δύο επιπλέον αίθουσες θα φιλοξενούνται εκθέσεις σύγχρονων street artist, σε έναν άλλον χώρο θα υπάρχουν περιοδικές εκθέσεις, ενώ φυσικά οι επισκέπτες θα έχουν την ευκαιρία να αποκτήσουν το δικό του ενθύμιο από το gift shop του μουσείου.

Η διαχρονικότητα των γκράφιτι

Οι ιδρυτές του Museum of Graffiti αρνούνται ότι το εφήμερο είναι σύμφυτο στην τέχνη του γκράφιτι.

«Το εφήμερο του γκράφιτι είναι αποτέλεσμα της καταπίεσης των καλλιτεχνών γκράφιτι» τονίζει σχετικά ο Κετ, σύμφωνα με το ΑΠΕ.

«Ακόμη και από την οπτική γωνία του γκράφιτι, δεν υφίσταται λόγος για να εξαλείφεται η τέχνη μας, να περνάνε μπογιά από πάνω. Θέλουμε η τέχνη μας να διαρκεί για πάντα».

«Η αγορά δεν το «πιάνει». Τα μουσεία δεν το «πιάνουν». Στα σχολεία δεν μαθαίνουν γι’ αυτό. Έχουμε διαγραφεί από την ιστορία της τέχνης.

Χρειάζονται άνθρωποι που προέρχονται μέσα από αυτό το κίνημα για να φτιαχτεί αυτό το μουσείο.

Νομίζω ότι το να τιμούμε τα κατεστραμμένα έργα τέχνης προηγούμενων γενεών είναι για εμάς ένας τρόπος να τιμούμε την αξία και σημασία την οποία εμείς ως νέοι είδαμε σε αυτές τις δουλειές που οι ενήλικες δεν καταλάβαιναν» καταλήγει.