Ακούω συχνά-πυκνά υπουργούς και στελέχη του κυβερνώντος κόμματος να δηλώνουν με στόμφο και μάλλον αυτάρεσκο ύφος ότι η κυβέρνηση θα φροντίσει να υλοποιήσει έως το τέλος της τετραετίας –ή και νωρίτερα, ει δυνατόν– το σύνολο των προεκλογικών εξαγγελιών της που αφορούν ζητήματα οικονομικής φύσεως (φορολογικές ελαφρύνσεις, μείωση εισφορών και ανεργίας, προσέλκυση επενδύσεων κ.ά.).

Έχω την αίσθηση ότι (και) οι νυν κυβερνώντες αδυνατούν να αντιληφθούν το κατεπείγον του πράγματος, να συνειδητοποιήσουν δηλαδή ότι οι πολίτες, κατά κύριο λόγο εκείνοι που τους ψήφισαν προσβλέποντας σε ριζική αλλαγή του πολιτικοοικονομικού σκηνικού στη χώρα μας, ασφυκτιούν, καθώς δεν έχουν ούτε τη διάθεση ούτε τη δυνατότητα να περιμένουν κι άλλο.

Θέλουν, καλύτερα αξιώνουν, την ουσιαστική βελτίωση της οικονομικής τους κατάστασης τώρα ή εν πάση περιπτώσει στο εγγύς μέλλον, και όχι σε δύο ή τρία χρόνια.

Οι μέχρι τούδε εξαγγελθείσες μειώσεις φόρων και εισφορών είναι απλώς ένα πρώτο θετικό βήμα, αλλά σε καμία περίπτωση δεν επαρκούν ώστε να μεταβληθεί επί τα βελτίω η καθημερινότητα των πολιτών.

Συγχωρήστε μου τον κατηγορηματικό τόνο στην ανωτέρω τοποθέτηση, αλλά πιστεύω βαθύτατα ότι οι έλληνες πολίτες, προπάντων αυτοί που συγκροτούν τη λεγόμενη μεσαία τάξη, αισθάνονται όπως κι εγώ: εγκλωβισμένοι, εξουθενωμένοι και απογοητευμένοι.

Ασχέτως τού πώς τελικά πρέπει να ορίζεται από την άποψη του ύψους των εισοδημάτων των μελών της –πολλές και διαφορετικές είναι οι απόψεις που έχουν διατυπωθεί επί του προκειμένου–, είναι κοινός τόπος ότι η μεσαία τάξη στήριξε την πολύ δύσκολη δεκαετία που παρήλθε και εξακολουθεί να στηρίζει και σήμερα την ελληνική οικονομία, την ελληνική κοινωνία εν συνόλω.

Είναι, όμως, και εκείνη που υπέστη όσο καμία άλλη κοινωνική τάξη τις επιπτώσεις της διαβόητης κρίσης.

Τα ασθενέστερα κοινωνικά στρώματα στηρίχθηκαν μέχρις ενός βαθμού από κάθε λογής επιδόματα, και έτσι βεβαίως έπρεπε να γίνει.

Από την άλλη, οι πλέον εύποροι είχαν εκείνα τα περιουσιακά στοιχεία και εκείνα τα οικονομικά αποθέματα, που τους επέτρεψαν να περάσουν τον δύσκολο κάβο της κρίσης με λιγοστούς κλυδωνισμούς.

Αντίθετα, η μεσαία τάξη έμεινε αβοήθητη, επωμίστηκε αβάσταχτα βάρη και μοιραία συνετρίβη.

Απώλεσε εισοδήματα, έχασε θέσεις εργασίας, είδε να εξανεμίζονται οι οικονομίες της, οι κόποι μιας ολόκληρης ζωής, «τα έτοιμα».

Παρά ταύτα, συνεχίζει να ελπίζει, συνεχίζει να αγωνίζεται, συνεχίζει να μάχεται.

Η κυβέρνηση οφείλει να τη στηρίξει τώρα, σήμερα. Σε διαφορετική περίπτωση, η περίοδος χάριτος για εκείνη θα λήξει πολύ σύντομα.

Headlines