Το ένστικτο επιβίωσης μιας Πυθίας

Να λες κάτι. Αλλά αυτό το κάτι να γίνεται για πρώτη φορά αντικείμενο ερμηνείας. Να είσαι τόσα χρόνια αρχηγός, να έχεις κάνεις τόσες δηλώσεις. Αλλά αυτή σου η δήλωση να αποκτά περιωπή πολιτικού χρησμού: Πού το πήγαινε η Φώφη Γεννηματά όταν είπε πως και οι τρεις πρώην πρόεδροι του ΠΑΣΟΚ, ο Κώστας Σημίτης, ο Ευάγγελος Βενιζέλος και ο Γιώργος Παπανδρέου, πληρούν τις προϋποθέσεις για το αξίωμα του Προέδρου της Δημοκρατίας;

Πριν αναζητήσει κανείς τις προθέσεις και τον σκοπό της δήλωσης, οφείλει να αναγνωρίσει πως η πρόεδρος της ΚΙΝΑΛ μπήκε σε εκείνο το πολύ κλειστό κλαμπ των πολιτικών που τραβούν περισσότερη προσοχή από εκείνα τα δέκα λεπτά της πρόσκαιρης διασημότητας. Δεν είναι βέβαιο πως μπήκε στο κλαμπ για να μείνει. Και είναι αλήθεια πως για να εξασφαλίσει την είσοδό της χρειάστηκε να επιστρατεύσει ό,τι πιο βαρύ διαθέτει ο χώρος της Κεντροαριστεράς σε ονόματα συν τη φιτ ελαφρότητα του Γιώργου Παπανδρέου. Ακόμη κι έτσι, όμως, δεν μπορεί παρά να της αναγνωριστεί η επιτυχία: Αν δεν υπήρχε η δήλωση του Πέτρου Ευθυμίου πως «ο ΣΥΡΙΖΑ είναι μια σαν να νίκησε ο Ακης ο Τσοχατζόπουλος το 1996», η δική της θα ήταν η δήλωση της χρονιάς.

Ούτως ή άλλως της ανήκει η κίνηση τακτικής της χρονιάς. Η Φώφη Γεννηματά κατάφερε με 63 λέξεις να προλάβει τον ΣΥΡΙΖΑ πλην απλώσει το χέρι του και της αρπάξει την υποψηφιότητα Παπανδρέου, κάτι που θα ερμηνευόταν ως πράξη ύψιστου διεμβολισμού στο κόμμα της. Κατάφερε ακόμη να καθίσει στο τραπέζι του πόκερ της προεδρολογίας. Και κάθισε με κάτι που ως μπλόφα παραμένει ακόμη αδιευκρίνιστη: Πραγματικά θα ήθελε να δει κάποιο από τα αυτά τα τρία σύμβολα  του εκσυγχρονιστικού ΠΑΣΟΚ στο προεδρικό μέγαρο; Ή ήθελε να τους κάψει πετώντας τα ονόματά τους στο τραπέζι;

Αξίζει να ξαναδιαβάσει κανείς αυτές τις 63 λέξεις. «Είμαι πρόεδρος του ΚΙΝΑΛ και του ΠΑΣΟΚ» λέει. «Εχω όμως πει πολλές φορές ότι υπάρχει η ανάγκη συναίνεσης στο πρόσωπο του Προέδρου της Δημοκρατίας και για αυτό πρέπει να προέρχεται από την προοδευτική παράταξη. Και οι τρεις πρώην πρόεδροι του ΠΑΣΟΚ, ο Κώστας Σημίτης, ο Ευάγγελος Βενιζέλος και ο Γιώργος Παπανδρέου, πληρούν τις προϋποθέσεις γι’ αυτή τη θέση γιατί έβαλαν πλάτη στα δύσκολα για τη χώρα». Αξίζει να την ξαναδιαβάσει επειδή αξίζει να διατυπωθεί και αλλιώς το ερώτημα της μπλόφας. Αξίζει να επικεντρωθεί σε ένα και μόνο πρόσωπο: Αν η αποπομπή του Βενιζέλου από το ψηφοδέλτιο του Επικρατείας ήταν μια πράξη πολιτικής μικροψυχίας, αυτή εδώ τι είναι; Μια πράξη γενναιοδωρίας, έστω και μιας γενναιοδωρίας που εκθέτει την ίδια ως αντιφατική, ή μια πράξη εκδίκησης;

Ο χρησμός είναι τόσο ανοικτός ώστε οφείλει να αναγνωρίσει κανείς πως, ανεξάρτητα από τις λοιπές αρχηγικές της επιδόσεις, η Φώφη διέπρεψε ως Πυθία. Οφείλει να αναγνωρίσει ακόμη πως η πρόεδρος του ΚΙΝΑΛ διαθέτει ένα πανίσχυρο ένστικτο επιβίωσης. Τι θα σήμαινε να γινόταν Πρόεδρος της Δημοκρατίας ο Βενιζέλος ή ο Παπανδρέου; Θα σήμαινε την πολιτική τους αδρανοποίηση. Θα σήμαινε ένας φόβος λιγότερος απέναντι σε έναν Βενιζέλο που μπορεί να εμπλουτίζει εκείνο το κλειστό κλαμπ με άπειρες και τσουχτερές δηλώσεις της χρονιάς. Αλλά και απέναντι σε έναν Παπανδρέου που θα μπορούσε να μετακινηθεί στον ΣΥΡΙΖΑ μόνο για να νιώσει λίγο πιο φιτ ακόμη.