Είναι πολλά που μαϊμουδίσαμε από την Αμερική και βεβαίως τις ΗΠΑ. Εξάλλου αντιδάνειο είναι αυτός ο μαϊμουδισμός. Νέος λαός. Εκεί πέρα που υπέταξε τους ντόπιους επί αιώνες ερυθρόδερμους γηγενείς όπως λέμε, για χρόνια δανειζόταν λέξεις, μόδες, μεθόδους, ακόμη και άγνωστα στα χώματα εκείνα υλικά για να συγκροτήσει την οικονομία, το εμπόριο, τις τέχνες (κυρίως αυτές) και τις επιστήμες, μα και την πολιτική φιλοσοφία.

Γάλλος εξάλλου στρατηγός τούς έγραψε το πρώτο τους Σύνταγμα. Οταν η μακάρια αυτή και γόνιμη γη καλλιεργήθηκε και πλούτισε δημιούργησε θεσμούς και ιδιάζουσα στην πολυεθνική της σύνθεση ιδεολογία και ηθική. Για πολλούς αιώνες οι πάσης προέλευσης, πολιτισμικής και θρησκευτικής, άποικοι, πολλοί αγράμματοι χωρίς τη βασική τους παιδεία στη χώρα προέλευσης, αλλά έντιμοι άνθρωποι και εργατικοί, κυρίως στην αγροτική και μεταποιητική καθώς και στη στρατιωτική βιομηχανία, δημιούργησαν ένα έθνος που απέρριψε θετικά τον ηροδότειο ορισμό του έθνους, αφού πλέον δεν το συγκροτούν τα όμαιμα, ομόθρησκα και ομόγλωσσα μέλη. Αρκούν οι κοινοί αγώνες και τα κοινά έθιμα στις κοινές τους συνθήκες. Κάνει λοιπόν σχεδόν αλγεινή εντύπωση ότι αυτός ο πολυπολιτισμικός λαός εφηύρε τα τελευταία χρόνια το σκοτεινό εννοιολογικά «πολιτικά ορθόν».

Οι αιώνες μετά τους έλληνες φιλοσόφους (κυρίως τους έξοχους σοφιστές) δημιούργησαν θεσμούς και ηθικούς κανόνες που απορρίπτουν τη συνθήκη του απολύτου κύρους. Ιδιαίτερα όπου αφορά την πολιτική και την ηθική είναι πλέον κατακτημένη συνείδηση και διδακτέα ύλη στον λεγόμενο πολιτισμένο (τον δυτικό) κόσμο η σχετικότητα, διότι πριν από τη φυσική η έννοια της σχετικότητας υπήρξε σ’ όλες τις άλλες επιστήμες, στη νομοθεσία, στην παιδεία, στην ιατρική.

Και είναι ακατανόητο για ποιο πολιτικά ορθό ομιλούν και μας κουνάνε το δάχτυλο λαοί που συγκροτήθηκαν από δυστυχείς αφρικανούς δούλους, πολιτικά διωκόμενους Ευρωπαίους, θρησκευτικά πιστούς σε πάνω από δέκα δόγματα. Καλά οι καθηγητές αυτών των ηλίθιων περί ορθού πολιτικά τρόπου σκέψης και ζωής δεν έχουν δει τις ταινίες του Τσάπλιν, του Γκρίφιθ, του Στροχάιμ που έκαναν έπη και ρομάντζα πάνω στην ιστορία λαθρομεταναστών, δηλαδή παράνομων δυστυχισμένων ανθρώπων που ζητούσαν μια γωνιά γης να φυτέψουν και ένα εργοστάσιο να μετρήσουν και να πακετάρουν φάρμακα, μαχαιροπίρουνα και σώβρακα;

Ολοι αυτοί που συγκρότησαν το πλούσιο σήμερα με τον μόχθο τους κράτος ισχύος λάθρα οι περισσότεροι έφτασαν στην Αμερική, λαθραία χαρτιά πουλώντας τιμαλφή γενεών έφαγαν, λαθροκυνηγοί ήταν και χρόνια λαθραίο βίο έζησαν κρυμμένοι στα υπόγεια συμπατριωτών τους. Μια ολόκληρη οικονομία κινήθηκε με το λαθρεμπόριο ναρκωτικών, τσιγάρων, φαρμάκων και όπλων.

Εμείς τουλάχιστον που διαχειριζόμαστε μια πανάρχαια γλώσσα καμαρώνουμε για την ποικιλία των νοηματικών συχνά αποχρώσεων των λέξεων που εκκινούν από τον Ομηρο και φτάνουν στα βιβλία του Τσιφόρου.

Ας δούμε λοιπόν νηφάλια τη μεγάλη οικογένεια των λέξεων και των εννοιών τους. Ξεκινά από το «λάθρα βιώσας» μια γλωσσική σύνθεση που αγκαλιάζει το φάσμα από τον παράνομο κρυπτόμενο έως τον στυλίτη μοναχό του Αγίου Ορους! Με βοηθό το λεξικό του Μπαμπινιώτη σταχυολογώ την οικογένεια της λήθης: λήθη, λαθραίος, λάθος, λησμονώ, λησμονιά, λησμονησιά, λησμονητής, λησμονιάρης, λήσμων, λησμοσύνη, αλησμόνητος, επιλήσμων, απολησμονιά, λαθροκυνηγός, λαθροθήρας, λαθρόβιος, λαθραναγνώστης (που μπορεί να είναι ένας από εσάς που διαβάζετε αυτό το κείμενο!), λανθάνω, λανθασμένος.

Είναι δυνατόν λογικά όντα που βαθμολογούν, τιμωρούν, επιλαμβάνονται γραφών ή ομιλιών με λάθη, δάσκαλοι και ταγοί που υποδεικνύουν ή καταγγέλλουν ή με χίλια μέσα προσπαθούν να διορθώσουν λάθη να είναι άτομα που οφείλει η κοινωνία να τους φτύνει;

Οταν ένας πολίτης άλλης οργανωμένης κοινωνίας συναλλάσσεται, κυκλοφορεί, ταξιδεύει, οφείλει να έχει έγγραφα που πιστοποιούν την ταυτότητά του. Οταν αυτά απουσιάζουν ή κρύβονται ή παραποιούνται ή κλέπτονται ο στερημένος από αυτά είναι λαθραίος και μη έχοντας την αυθεντική του ταυτότητα είναι (και να μην τους κακοφανεί των πολιτικώς ορθών) για την αρχαία ελληνική πόλιν Αθήνα άτιμος.

Αυτό σήμαινε η λέξη στη Δημοκρατία του Περικλή, ο στερημένος το δικαίωμα του πολίτη. Και πάλιν μη προς κακοφανισμόν ο αθηναίος πολίτης που καθίστατο άτιμος έχανε την ιδιότητα του πολίτη και μη ευρισκόμενος στα μητρώα της πατρίδας του ήταν σαν τα αδέσποτα σκυλιά.

Σήμερα μεριμνούμε και δικαίως για τους στερημένους πιστοποιητικών ταυτότητας, άρα και διακίνησης, αλλά δεν παύουν τουλάχιστον στην ελληνική πανάρχαια γλώσσα να είναι λαθραίοι. Προς Θεού, δεν είναι καλύτερος ο χαρακτηρισμός «παράνομος». Ξέρετε το αντίθετο εννοιολογικά της λήθης είναι η α-λήθεια!

Headlines