Μια παροιμιώδης αμερικανική έκφραση λέει πως «καμιά συναυλία δεν τελειώνει εάν δεν βγει να τραγουδήσει η χοντρή» και ο Γιουσέφ ελ Αραμπί αποφάσισε να την παραποιήσει για να ταιριάζει στην προχθεσινή περίσταση…

Καμιά πρόκριση δεν τελειώνει εάν δεν εκτελέσει ελόγου του το πέναλτι!

Το ρολόι στο γήπεδο Γεώργιος Καραϊσκάκης σημάδευε το 87ο λεπτό και τότε έμελλε να επέλθει η λύτρωση: ένα γκολ που ήταν πολυπόθητο και αναγκαίο, και ας προερχόταν όχι από πέναλτι, αλλά ακόμη και από μανσέτα του βόλεϊ!

Επίτηδες το γράφω αυτό, διότι η κίνηση του Ζαντέρ από την οποία προέκυψε το πέναλτι έμοιαζε βγαλμένη από το ευγενές άθλημα της πετοσφαιρίσεως και έμελλε να γίνει το όχημα με το οποίο ο Ολυμπιακός, δίκην déjà vu από προηγούμενες ανάλογες επιχειρήσεις του, άρπαξε την ύστατη στιγμή μια πρόκριση στον επόμενο γύρο…

Αξιον εστί, όπως το τραγούδησε ο Γρηγόρης Μπιθικώτσης, ο οποίος παρεμπιπτόντως γεννήθηκε σαν χθες το 1922!

Την άξιζε αυτή την πρόκριση ο Ολυμπιακός, που είχε αδικήσει κατάφωρα τον εαυτό του στα προηγούμενα ματς και λίγο έλειψε να ξαναγίνει ιδανικός αυτόχειρ και χθες κόντρα στον αδελφοποιτό του Ερυθρό Αστέρα…

Στο τέλος της δραματικής βραδιάς, αφού είχαν πετάξει στα σκουπίδια ένα κάρο από ευκαιρίες κι ενώ η άμμος στοιβαζόταν στο κάτω μέρος της κλεψύδρας, οι Πειραιώτες είδαν τη… ρουφιάνα την τύχη πρώτα να τους κλείνει προκλητικά το μάτι και ύστερα να τους χαρίζει ένα χαμόγελο από το Νέο Φάληρο έως τη (γενέτειρα του Ελ Αραμπί) Καν κι από εκεί όπου τους βγάλει η κλήρωση.

Εκτός από την πρόκριση και τα συμπαρομαρτούντα αυτής, ο Ολυμπιακός αποκόμισε από αυτό το ψυχόδραμα και ένα άλλο όφελος, που είναι αληθινό μάθημα ζωής: το never quit, o μεθερμηνευόμενον, μην εγκαταλείπεις!

Headlines