Απεργία μετρό: Η Ελλάδα είναι «χαλασμένη» χώρα που αυτοκαταστρέφεται

Σε μια Δημοκρατία το δικαίωμα της απεργίας, της κινητοποίησης, της αντίδρασης των εργαζόμενων για θέματα που αλλάζουν τη ζωή τους είναι αναφαίρετο.

Ειδικά σε μια χώρα η οποία πέρασε από μια δεκαετή κρίση, κατέρρευσε οικονομικά, δημιουργήθηκαν συνθήκες γαλέρας στους περισσότερους τομείς της εργασίας, εργαζόμενοι υποαμείβονται, δουλεύουν ατέλειωτες ώρες, δεν βλέπουν την οικογένειά τους, αντιμετωπίζουν κοινωνικά και οικονομικά προβλήματα.

Σε μια χώρα όπου η ανεργία βρίσκεται κοντά στο 20%, όπου σχεδόν οι μισοί νέοι αναζητούν δουλειά ή φεύγουν κατά χιλιάδες στο εξωτερικό αναζητώντας μια καλύτερη μοίρα, οι εργασιακές σχέσεις πρέπει να βελτιωθούν.

Όχι μόνο στον ιδιωτικό τομέα αλλά και στον δημόσιο. Εκεί όπου υπάρχουν χιλιάδες κενές θέσεις εργασίας μιας και στα χρόνια της κρίσης πολλοί έφυγαν στη σύνταξη και δεν αντικαταστάθηκαν ποτέ.

Δείτε τι γίνεται στα σχολεία με τους χιλιάδες αναπληρωτές που τρέχουν από το ένα χωριό στο άλλο.

Δείτε τι γίνεται στα νοσοκομεία όπου πεθαίνουν άνθρωποι λόγω έλλειψης προσωπικού, με κλειστές ΜΕΘ που δεν έχουν ακόμη στελεχωθεί.

Δείτε γενικά τι γίνεται στις δημόσιες υπηρεσίες όπου ο κόσμος ταλαιπωρείται καθημερινά επειδή δεν υπάρχουν υπάλληλοι πίσω από τα γκισέ.

Ή… επειδή όσοι υπάλληλοι υπάρχουν έχουν «αράξει» περιμένοντας τη σύνταξη, βολεμένοι στη μονιμότητα που τους προσφέρει το Δημόσιο.

Καλύτερα στο Δημόσιο

Εν πάση περιπτώσει, σίγουρα, ακόμη κι αν η κρίση διέλυσε και το δημόσιο τομέα, οι δημόσιοι υπάλληλοι είναι σε πολύ καλύτερη μοίρα από τους ιδιωτικούς.

Εκεί όπου οι αμοιβές είναι άθλιες, εκεί όπου δεν υπάρχουν 8ωρα και πενθήμερα, εκεί όπου γίνονται απολύσεις χωρίς λόγο, εκεί όπου η καθημερινή αξιολόγηση και η δαμόκλειος σπάθη της απομάκρυνσης είναι κανόνας.

Στο Δημόσιο και μονιμότητα υπάρχει, βρέξει χιονίσει, και η αξιολόγηση δεν εφαρμόστηκε ποτέ, και οι μισθοί είναι σχετικά καλύτεροι, και οι συνθήκες εργασίας πιο υποφερτές.

Ως εκ τούτου, αν και το δικαίωμα στην απεργία και την αντίδραση είναι αυτονόητα, αυτό που συνέβη την Τρίτη με τη στάση εργασίας στο Μετρό, είναι αδιανόητο.

Χωρίς κανείς να γνωρίζει πόσοι ψήφισαν για να γίνει η στάση εργασίας, και λίγες μόνο ώρες από την έναρξή της, οι συνδικαλιστές της ΣΤΑΣΥ αποφάσισαν να βάλουν χειρόφρενο στο μετρό, προκαλώντας απίστευτη ταλαιπωρία σε εκατοντάδες χιλιάδες Αθηναίους.

Η αιτία; Σύμφωνα με τους συνδικαλιστές το γεγονός ότι λείπουν 700 εργαζόμενοι αλλά οι προσλήψεις έχουν παγώσει.

Σύμφωνα με το υπουργείο; Το γεγονός ότι αποφάσισε να πάρει 21 εργαζόμενους και να τους μεταφέρει στα εκδοτήρια, εκεί όπου καθημερινά οι πολίτες ταλαιπωρούνται σε ατελείωτες ουρές.

Λέγεται μάλιστα ότι αυτοί οι 21 εργαζόμενοι είχαν πράγματι προσληφθεί για τα εκδοτήρια, αλλά βρήκαν τρόπο και «τρούπωσαν» σε άλλες θέσεις γραφείου, όπως γίνεται σχεδόν πάντα.

Για παράδειγμα, στις υπηρεσίες καθαριότητας των δήμων γίνονται προσλήψεις, βγαίνουν οι εργαζόμενοι για κανένα μήνα στην αποκομιδή και στη συνέχεια εμφανίζεται ο… μπάρμπας από την Κορώνη και τους «χώνει» σε κάποιο γραφείο.

Ερχονται στη συνέχεια οι συνδικαλιστές και διαμαρτύρονται –και δικαιολογημένα- γιατί υπάρχουν κενές θέσεις στην υπηρεσία καθαριότητας. Ετσι ο δήμαρχος είτε θα προσλάβει κι άλλους, επιβαρύνοντας όλους εμάς, είτε θα αφήσει τα σκουπίδια στους δρόμους και τις πλατείες σε άθλια κατάσταση, επιβαρύνοντας και πάλι όλους εμάς.

Και η ζωή στο Ελλαδιστάν συνεχίζεται χωρίς να αλλάζει απολύτως τίποτε. Μετά από μια οικονομική καταστροφή, η οποία θα μπορούσε να παραλληλιστεί με την Μικρασιατική, και δεν μάθαμε τίποτε.

Διαλυμένο κράτος

Το κράτος παραμένει διαλυμένο, οι συνδικαλιστές παραμένουν «νταβατζήδες», το πολιτικό σύστημα κάνει ότι δεν βλέπει.

Γιατί ας μη γελιόμαστε. Υπουργοί, υφυπουργοί, βουλευτές, δήμαρχοι «ντιλάρουν» κάθε φορά με τους εργαζόμενους στο δημόσιο.

Τους κάνουν τα χατίρια γιατί είναι «πελατάκια» της κάλπης, τους φοβούνται γιατί μπορεί να κάνουν κινητοποιήσεις, τους χαϊδεύουν γιατί το πελατειακό κράτος δεν αλλάζει εδώ και δεκαετίες.

Ετσι, η χώρα της φαιδράς πορτοκαλέας ζει το μύθο της, χωρίς να μπορεί στο ελάχιστο να έρθει κοντά με τα «κανονικά» κράτη.

Εκεί όπου πρώτο μέλημα είναι ο πολίτης και πώς θα διευκολυνθεί.

Εκεί όπου οι υπηρεσίες θα στελεχωθούν όπως πρέπει και χωρίς «ρουσφέτια», «γρηγορόσημα» και συνδικαλιστικές αλητείες.

Εκεί όπου οι εργαζόμενοι θα αξιολογηθούν και αναλόγως θα κριθούν από την υπηρεσία που ανήκουν.

Εκεί όπου ο μισθός δεν πέφτει κάθε πρώτη του μηνός και οι υπάλληλοι σπεύδουν να τον εισπράξουν χωρίς να έχουν προσφέρει το παραμικρό.

Εκεί όπου η κανονικότητα δεν είναι κενό γράμμα.

Θα μου πείτε: «υπάρχουν τόσο τέλειες χώρες όπου όλοι να είναι ευχαριστημένοι;»

Ενδεχομένως όχι, αλλά σίγουρα δεν υπάρχουν τόσο «χαλασμένες» χώρες όπως η Ελλάδα.

Τόσο «τελειωμένες» όπου κουμάντο θα κάνουν «τελειωμένοι» συνδικαλιστές ή θα κυριαρχεί η αυθαιρεσία του εργοδότη.

Λες και μέση λύση δεν υπάρχει.

Λες και αυτή η χώρα πρέπει αυτοκαταστρέφεται και να διώχνει τα παιδιά της…