Ας μην τρελαθούμε: παραμένει δικαίωμα η απεργία

Καλή η επιστροφή στην κανονικότητα, αλλά να μην ξεχνάμε ότι υπάρχουν και προβλήματα.

Οι εργαζόμενοι στο Μετρό έχουν μια αντιπαράθεση με τη διοίκηση για τα εργασιακά, θεωρούν ότι υπονομεύονται δικαιώματά τους και υποστηρίζουν ότι αυτό κάνει ζημιά στις αστικές συγκοινωνίες.

Αποφάσισαν να κάνουν στάση εργασίας. Καλώς ή κακώς, δεν θα το κρίνω εγώ.

Και έπεσαν όλοι να τους φάνε. Το τι γράφτηκε δεν λέγεται, συμπεριλαμβανομένων και δηλώσεων από «αρμόδια χείλη»: για παράνομες πράξεις, για ανάγκη να υπάρξουν απολύσεις, για ποινική μεταχείριση κ.λπ.

Αν αυτό είναι «φιλελευθερισμός», δεν είμαι ακριβώς βέβαιος.

Καταρχάς ψυχραιμία: μια χώρα δεν καταρρέει επειδή δεν λειτούργησε το μετρό για μερικές ώρες.

Έπειτα, η απεργία είναι δικαίωμα. Και μάλιστα κατακτημένο με αγώνες και θυσίες.

Και απεργία σημαίνει ταλαιπωρία.

Για να ασκήσει πίεση ένας κλάδος που απεργεί, πρέπει να υπάρχουν επιπτώσεις από την απεργία στην επιχείρηση, στους καταναλωτές, στην κοινωνία, ανάλογα με τον κλάδο.

Ειδάλλως πώς θα υποχρεωθεί ο εργοδότης, ακόμη και εάν είναι το κράτος, σε υποχώρηση ή συμβιβασμό;

Υπάρχουν περιπτώσεις κατάχρησης του δικαιώματος στην απεργία ή ανάγκη τα συνδικάτα να το χρησιμοποιούν σωστά για να έχουν την κοινωνία με το μέρος τους;

Σίγουρα. Μπορεί να έκαναν λάθος οι εργαζόμενοι στο μετρό για το πώς κήρυξαν τη στάση εργασίας, εάν ενημέρωσαν έγκαιρα, εάν απευθύνθηκαν στο κοινό;

Μπορεί, αλλά δεν θέλω να σταθώ σε αυτό.

Γιατί η όποια συζήτηση για το εάν καλώς ή κακώς κηρύχθηκε μια ολιγόωρη στάση εργασίας, δεν μπορεί να καταλήγει ούτε στην κατάργηση, ούτε στην ποινικοποίηση της απεργίας.

Ιδίως όταν ξέρουμε ότι υπάρχουν αυτοί που όντως θα ήθελαν μια οικονομία χωρίς απεργίες και εργαζομένους χωρίς δικαιώματα.

Όπως επίσης δεν είναι λύση ο κανιβαλισμός.

Ναι, οι εργαζόμενοι στο μετρό έχουν καλύτερη συλλογική σύμβαση από πολλούς άλλους και ικανότητα να κάνουν απεργίες που ασκούν πίεση.

Αυτό δεν τους κάνει εχθρούς των άλλων εργαζομένων.

Το να υπάρχουν κλάδοι με κατακτήσεις σημαίνει ότι δίνουν το παράδειγμα και για τους άλλους.

Το να χάσουν τα δικαιώματά τους, σημαίνει ότι τα πράγματα γίνονται χειρότερα για όλους.

Η «νέα κανονικότητα» θα σημαίνει και διεκδικήσεις και κινητοποιήσεις.

Καλό είναι οι εργαζόμενοι να βρουν τρόπους ξανά να μιλήσουν μεταξύ τους, να θυμηθούν τι σημαίνει αλληλεγγύη, να ενώσουν δυνάμεις, να βρουν τρόπους να απαντήσουν στις επιθέσεις που θα δεχτούν.

Γιατί απεργοί και επιβάτες έχουν περισσότερα κοινά από όσα νομίζουν.