Σύνδρομα πολιτικής αυτοκτονίας

Mε την πάροδο του χρόνου και όσο εκτυλίσσονται διάφορα στο πολιτικό σκηνικό και πέριξ αυτού, αποκαλύπτονται πολλά.

Για παράδειγμα, οι στόχοι, οι επιδιώξεις, οι ικανότητες, η επάρκεια, η αποτελεσματικότητα, τα προβλήματα, η αβελτηρία της κυβέρνησης.Την ίδια στιγμή αποκαλύπτεται η δυνατότητα του ΣΥΡΙΖΑ να αντεπεξέλθει στην αποστολή του ως αντιπολίτευσης. Φανερώνεται η φυσιογνωμία του, δίνονται ενδείξεις για τις πραγματικές του αντιλήψεις και εν τέλει για το κατά πόσον έχει συναίσθηση του πού ακριβώς βρίσκεται. Αν αντιλαμβάνεται τις απαιτήσεις της εποχής, τις διαθέσεις των πολιτών, την πολιτική και κοινωνική ατμόσφαιρα η οποία εν γένει διαμορφώνεται ή επιζητείται στην Ελλάδα του 2020.

Αν προσπαθήσει κάποιος να παρακολουθήσει την αντιπολιτευτική τακτική του Αλέξη Τσίπρα και των συντρόφων του, θα παρατηρήσει μεταξύ των άλλων τα εξής:

Ασκεί μία ασύμμετρη αντιπολίτευση στα εθνικά θέματα. Υψώνει τους τόνους, κατηγορεί αδιακρίτως και αξιώνει εκ του ασφαλούς διάφορα, τα οποία είναι από αφελή έως ανέφικτα. Μπορεί κάτι τέτοιο οριακά να θεωρηθεί θεμιτό, καθώς η αντιπολίτευση πάντοτε οφείλει να φωνάζει λίγο παραπάνω από την κυβέρνηση. Θα κριθεί από το αν στην κρίσιμη ώρα θα επιδείξει την δέουσα σοβαρότητα και υπευθυνότητα.
Την ίδια στιγμή, έχει στραφεί προσωπικά κατά του υφυπουργού Αμυνας και συντονιστή για το μεταναστευτικό Αλκιβιάδη Στεφανή, με διάφορες κωμικές προφάσεις για τα πτυχία του. Πρόκειται για έναν άνθρωπο εγνωσμένης επάρκειας, ο οποίος άλλωστε επί ΣΥΡΙΖΑ είχε διατελέσει αρχηγός ΓΕΣ. Σήμερα δέχεται τα πυρά της αντιπολίτευσης άνευ λόγου και αιτίας σε μία περίοδο κατά την οποία καλείται να αντεπεξέλθει σε μία αποστολή με ιδιαίτερη κρισιμότητα.

Ως προς το μεταναστευτικό το ίδιο, ο ΣΥΡΙΖΑ προτάσσει τα κινηματικά χαρακτηριστικά του. Αδιαφορεί για τις συνθήκες οι οποίες διαμορφώνονται, παρουσιάζει την κυβέρνηση περίπου σαν καθοδηγούμενη από τον Σαλβίνι και τον Ορμπαν, δεν προτείνει τίποτε και υποκρίνεται πως επί των ημερών του στην διακυβέρνηση το πρόβλημα είχε περίπου λυθεί. Κάτι που όλοι γνωρίζουν ότι δεν είχε συμβεί.

Ως προς τα θέματα ασφάλειας, έχει εστιάσει σε μεμονωμένα περιστατικά άσκησης αστυνομικής βίας. Αρνείται όμως να πει καθαρά και ξάστερα ότι το ιδιότυπο status των Εξαρχείων και άλλων περιοχών πρέπει να τερματιστεί, να συμφωνήσει ότι οι διάφορες περίεργες καταλήψεις χώρων και κτιρίων πρέπει να τερματιστούν και ότι η τήρηση των νόμων δεν είναι θέμα υπό συζήτηση. Εχει ο ΣΥΡΙΖΑ εφεύρει διάφορα συνθήματα, έχει δαιμονοποιήσει το «νόμος και τάξη» και προσπαθεί να πείσει ότι κυβερνά η ακροδεξιά.

Ο ΣΥΡΙΖΑ τάχθηκε ακόμη και στο πλευρό της συνδικαλιστικής νομενκλατούρας, η οποία με κάθε μέσο που διαθέτει, ταλαιπωρεί όσο συχνότερα μπορεί την Αθήνα, τους πολίτες και τους επισκέπτες της. Ήταν το μοναδικό κόμμα που στήριξε την εξωφρενική στάση εργασίας μιας χούφτας προνομιούχων συνδικαλιστών στο μετρό την Τρίτη, που είχε ως αποτέλεσμα να παραλύσει η πρωτεύουσα και να ταλαιπωρηθούν εκατοντάδες χιλιάδες πολίτες.
Παρατηρώντας όλα αυτά, δημιουργείται η εύλογη απορία.

Δεν μπορεί ο ΣΥΡΙΖΑ ή δεν θέλει; Μάλλον και τα δύο, είναι μία ασφαλής εκτίμηση. Ειδάλλως, δεν μπορεί να εξηγηθεί μία αντιπολιτευτική τακτική τόσο αντίθετη στις διαθέσεις των πολιτών και τις συνθήκες της χώρας, έπειτα από μία περίοδο κατά την οποία το κόμμα υποτίθεται ότι θα είχε αξιοποιήσει εποικοδομητικά την εμπειρία της διακυβέρνησης.

Πολλοί ήταν εκείνοι που πίστευαν ότι έπειτα από αυτό, ο ΣΥΡΙΖΑ θα είχε ωριμάσει.

Φαίνεται όμως ότι κάτι άλλο έχει συμβεί. Πλέον, διακατέχεται ίσως και ασυναίσθητα, από σύνδρομα πολιτικής αυτοκτονίας…