Ο Φεντερίκο Μακέντα δεν είναι ο επιθετικός «κολόνα» που θα μείνει μέσα στην περιοχή και θα περιμένει την μπάλα να έρθει σε εκείνον για να εκτελέσει. Δεν έχει το στυλ του Απόστολο Βέλλιου, ο οποίος σπανίως βγαίνει από το «κουτί».

Ο Ιταλός αποκτήθηκε από τον Παναθηναϊκό τον Σεπτέμβριο του 2018 γιατί μπορεί να κάνει πολλές δουλειές μέσα στο γήπεδο. Δεν είναι «killer», δε θα πετύχει περισσότερα από 15 γκολ σε μια σεζόν, όμως αποτελεί παίκτη ομάδας. Και παίκτη… προπονητή. Μπορεί να κάνει πολλές δουλειές μέσα στο γήπεδο, μπορεί να βοηθήσει στο πρεσάρισμα, να βρεθεί κοντά στους συμπαίκτες του αρκετά έξω από την περιοχή ώστε να ακουμπήσουν την μπάλα σε εκείνον και να αναπτυχθούν κατ’ αυτό τον τρόπο.

Έχει καλά χτυπήματα από το σημείο του πέναλτι, καλές επαφές με την μπάλα, εξαιρετικό πρώτο κοντρόλ που βοηθάει και την υπόλοιπη ομάδα να ανέβει και να έρθει κοντά του. Φέτος έχουν υπάρξει ματς που ο Γιώργος Δώνης τον χρησιμοποιεί και σε διαφορετικές θέσεις απ’ αυτή του «φουνταριστού» επιθετικού.

Απέναντι στην ΑΕΚ, στο δεύτερο ημίχρονο, όταν ήρθε και η μεγάλη ανατροπή, τον έβαλε λίγο πιο αριστερά στο γήπεδο, βάζοντας στην κορυφή τον Περέα. Ήθελε να απλώσει το παιχνίδι με έναν παίκτη που μπορεί να κουβαλήσει την μπάλα. Από δική του ατομική ενέργεια και τελείωμα με το κακό του πόδι, το αριστερό, ήρθε το γκολ που σήμανε την αντεπίθεση και την ανατροπή.

Στο ματς με τον ΟΦΗ και με την είσοδο του Περέα στο αρχικό σχήμα, ο Ιταλός είχε έναν ρόλο περισσότερο οργανωτή παρά κλασικού φορ. Άφησε στον Κολομβιανό τη δύσκολη δουλειά να τα βάλει με τους αντίπαλους κεντρικούς αμυντικούς, έμεινε λίγα μέτρα πιο πίσω, βρήκε την ευκαιρία να κινηθεί με περισσότερο χώρο και να φτιάξει παιχνίδι.

Στις δηλώσεις του, μάλιστα, μετά το τέλος του αγώνα ανέφερε πως του αρέσει να αγωνίζεται ως «δεκάρι», κάτι που είχε πει και πέρσι μετά από ένα ματς με τον Απόλλωνα. Και κάτι που προφανώς έχει συζητήσει με τον προπονητή του, ο οποίος και τον υπολογίζει πλέον και σε αυτόν τον ρόλο αν παραστεί ανάγκη.

Μπορεί, όμως, ο Μακέντα να… απαρνηθεί τη θέση του κλασικού φορ; Και – το κυριότερο – ποιου συμπαίκτη του τον ρόλο θα μπορούσε να πάρει ο Ιταλός, ώστε να παίξει σε μια άλλη θέση και να αφήσει την κορυφή για τον Περέα; Εδώ εντοπίζεται και η μεγάλη δυσκολία.

Ο Μακέντα δεν έχει το κάθετο παιχνίδι του Ζαχίντ, ούτε τα στοιχεία του Μπουζούκη (κουβάλημα μπάλας, παιχνίδι στην πλάτη, τρεξίματα) για να παίξει σαν δεκάρι. Δεν έχει την ταχύτητα, ούτε την εύκολη ντρίπλα στο ένας εναντίον ενός του Χατζηγιοβάνη ώστε να τον δούμε σε συνεχόμενα ματς στο πλάι, σε έναν ρόλο… ψεύτικου εξτρεέμ. Χρειάζεται έναν παίκτη κοντά του για να «ακουμπάει» γρήγορα την μπάλα και να κάνει κίνηση προς την περιοχή. Κι όσο κι αν του ίδιου θα του άρεσε να αγωνίζεται λίγα μέτρα πιο πίσω, πιθανότατα γιατί μπορεί να θεωρεί ότι θα φανεί πιο χρήσιμος, η αλήθεια είναι πως σε έναν Παναθηναϊκό όπως αυτός που έχει «χτιστεί» φέτος, ο Μακέντα μπορεί να έχει μονάχα τον ρόλο του «καθαρού» επιθετικού. Εκεί, δηλαδή, που τον έχουμε συνηθίσει εδώ και 1,5 χρόνο.

Headlines