Δεν φτάνει που έχουμε να αντιμετωπίσουμε τον υπερβάλλοντα ζήλο της αστυνομίας, έχουμε να αντιμετωπίσουμε και τον υπερβάλλοντα επικοινωνιακό ζήλο όσων θέλουν να στηρίξουν με κάθε τρόπο αυτές τις επιλογές.

Δεν μπορώ να εξηγήσω αλλιώς την προσπάθεια να παρουσιαστούν ως δήθεν fake news τα όσα καταγγέλθηκαν για την επιχείρηση των ειδικών αστυνομικών δυνάμεων στο Κουκάκι.

Δηλαδή, ποια σημασία έχει ότι στη φωτογραφία δεν ήταν μια γυναίκα, όπως αρχικά φάνηκε, αλλά ο ίδιος ο συλληφθείς σκηνοθέτης;

Μειώνει αυτό το γεγονός ότι με τον έναν ή τον άλλο τρόπο η αστυνομία μπούκαρε σε σπίτι που ήταν δίπλα σε κατάληψη και συνέλαβε τους κατοίκους αυτού του σπιτιού επειδή διαμαρτυρήθηκαν για μια εισβολή στο σπίτι τους που τους φάνηκε αυθαίρετη;

Και τι να την κάνω την παρουσία εισαγγελέων στην επιχείρηση, όταν άφησαν να γίνονται τέτοιες αυθαιρεσίες.

Η ουσία είναι ότι είδαμε την αστυνομία να αντιμετωπίζει γειτονικό σπίτι ως τμήμα του «πεδίου μάχης» και τους ενοίκους του ως «εχθρικό πληθυσμό».

Εγώ ήξερα ότι η αστυνομία σε αυτές τις περιπτώσεις κυρίως ενδιαφέρεται οι γείτονες να είναι στα σπίτια τους και ασφαλείς.

Ή τουλάχιστον αυτό έπρεπε να είναι η έγνοια της.

Από πότε η έγνοια της είναι να μπουκάρει σε άλλα σπίτια ως ορμητήρια και να συλλαμβάνει τους ενοίκους με το κριτήριο ότι δεν είναι αρκούντως συνεργάσιμοι;

Και άλλωστε δεν είναι τα μόνα περιστατικά αυθαιρεσίας.

Πρόσφατα είδαμε σε διαδηλώσεις πρακτικές εξευτελισμού προσαχθέντων.

Είχαμε καταγγελίες για προσαγωγές ανθρώπων που απλώς έκαναν το λάθος να μένουν εκεί.

Fake news είναι όλα αυτά;

Δεν είχαμε όλα αυτά τα χρόνια περιπτώσεις ξυλοδαρμών και αλόγιστης χρήσης χημικών;

Καταγγελίες για άδικες και ατεκμηρίωτες συλλήψεις και διώξεις;

Αυθαιρεσίες και κακώς εννοούμενους τσαμπουκάδες;

Και κάποια στιγμή μήπως να συζητούσαμε τι εννοούμε «παραβατικότητα»;

Γιατί εγώ δεν μπορώ να πιστέψω ότι όλη η παραβατικότητα της Αθήνας ξεκινούσε από αυτές τις καταλήψεις.

Πολύ περισσότερο φοβάμαι ότι επιλέγονται γιατί βολεύουν επικοινωνιακά: πάει η αστυνομία, γίνεται ο ανάλογος θόρυβος, βγαίνουν μετά φωτογραφίες να παρουσιαστούν τα απαραίτητα κράνη, παλούκια και μπύρες και μετά πανηγυρισμοί για τη νέα κανονικότητα.

Και την ίδια ώρα η διακίνηση ναρκωτικών μπορεί να συνεχίζεται ή να έχουμε ανοιχτό πόλεμο στη νύχτα με διάφορα χτυπήματα.

Το πόσο επικοινωνιακή είναι η αντίληψη το κατάλαβε έως και ο… Ρουβίκωνας που έβγαλε βίντεο που σπεύδει να παρουσιάσει τα ευρήματα στο K*ΒΟΞ πριν την επιχείρηση ανακατάληψης του χώρου!

Προφανώς και η κυβέρνηση έχει την ατζέντα της και με βάση αυτή εκλέχτηκε.

Τμήμα της ήταν και η έμφαση σε ζητήματα «νόμου και τάξης».

Όμως άλλο ευνομία και άλλο αυθαιρεσία.

Άλλο αστυνομία και άλλο ασυδοσία.

Άλλο τήρηση της τάξης και άλλο καταστολή ως επικοινωνιακή τακτική.

Γιατί μετά ας μην έχουμε απορία που όλοι οι πιτσιρικάδες μια χαρά το φωνάζουν το σύνθημα που… όλους τους ενώνει.

Καταλαβαίνω ότι έχει επικρατήσει ένα κλίμα που λέει ότι οι δημοσκοπήσεις δείχνουν αποδοχή και στήριξη σε αυτή την πολιτική, ειδικά σε σχέση με τα μέτρα της αστυνομίας.

Βέβαια, έχουμε δει πολλές φορές δημοσκοπικές τάσεις να ανατρέπονται εύκολα.

Ιδίως όταν το πραγματικό αίτημα των πολιτών για ασφάλεια αφορά πρωτίστως το να μην είναι ανασφαλείς για το μέλλον το δικό τους και των παιδιών τους.

Και με τη μερική απασχόληση στο 30% και περίπου τους μισούς εργαζόμενους να παίρνουν έως 800 ευρώ, δεν νιώθουν και τόσο ασφαλείς για το μέλλον τους.

Όπως επίσης καλό να είναι να θυμόμαστε ότι οι πολίτες δεν αισθάνονται ιδιαίτερα ασφαλείς όταν βλέπουν τα όργανα της τάξης να αυθαιρετούν.

Το βίντεο από τη σύλληψη στο Κουκάκι, με έναν απλό πολίτη να διαμαρτύρεται γιατί του φέρονται έτσι ενώ δεν αντιστέκεται, δεν νομίζω ότι έκανε κανέναν τηλεθεατή να ένιωσε πιο ασφαλής.

Ούτε ένιωσαν πιο ασφαλείς οι πολίτες όταν είδαν την Εισαγγελέα στη δίκη της Χρυσής Αυγής να μη βλέπει τη δράση εγκληματικής οργάνωσης που είχε.

Ας ασχοληθούμε επομένως με τα σοβαρά και ας μην ξεχνάμε ότι η κοινωνία σκέφτεται και καταλαβαίνει πάντα περισσότερα από όσα νομίζουν οι πολιτικοί και οι δημοσιογράφοι.

Headlines