Το Facebook ως δικαστήριο

Το έργο έχει ξαναπαιχτεί. Η αστυνομία προσπαθεί να επιβάλει τη νομιμότητα σε διάφορα σημεία της Αθήνας, ιδίως σε περιοχές περιορισμένης πρόσβασης σε πολίτες που δεν πληρούν τα χαρακτηριστικά και δεν έχουν τις ίδιες αντιλήψεις με τα χαρακτηριστικά και τις αντιλήψεις ομάδων που θεωρούν ότι μπορούν βιαίως να καθορίσουν την ταυτότητα της περιοχής, «βάζοντας πόρτα» σε όσους δεν κρατούν αυτή την ταυτότητα.

Τα Εξάρχεια, π.χ., είναι μια τέτοια περιοχή – όπως, παλιότερα, για άλλους λόγους, ήταν ο Αγιος Παντελεήμονας. Οι καταλήψεις ιδιοκτησιών άλλων, στο όνομα διαφόρων συλλογικοτήτων, θέτουν πολλαπλά ζητήματα τάξης για την περιοχή. Ειδικά μάλιστα για τις καταλήψεις, το μοντέλο των Εξαρχείων εξάγεται και σε άλλες περιοχές.

Οταν όμως η αστυνομία πάει να κάνει τη δουλειά της, να επιβάλει δηλαδή την τάξη, αρχίζει ένα σούσουρο που ξεκινά από τα κοινωνικά δίκτυα, το Twitter και το Facebook. Πολύ γρήγορα, εμφανίζονται διάφοροι που αρχίζουν να βρίζουν την αστυνομία για τον ρόλο που παίζει και τη δουλειά που κάνει.

Στη συνέχεια, διακινούνται και αναπαράγονται διάφορα ευαίσθητα ποστ που διαπιστώνουν αστυνομική αυθαιρεσία, παραβάσεις τον κανόνων και περιφρόνηση του κράτους δικαίου. Οπότε, πάνω σε αυτό το υπόστρωμα, ορμάνε οι κήνσορες του ανθρωπισμού και, χωρίς διασταύρωση, χωρίς αποδείξεις, αποδέχονται ότι αναφανδόν οι αστυνομικοί «μπάτσοι, γουρούνια, δολοφόνοι» έχουν κάνει υπέρβαση εξουσίας. Πού είναι ο Χρυσοχοΐδης που δήλωνε ότι δεν θα ανεχθεί τέτοιες πρακτικές και άλλα τέτοια ωραία; Κρύβεται – επειδή ό,τι λέει δεν το εννοεί. Ούξου μπάτσοι γουρούνια, ούξου Χρυσοχοΐδη, ούξου Μητσοτάκη, ούξου κακιά Ακροδεξιά.

Ο θόρυβος είναι τόσο πολύς που, δεν μπορεί, οι ευαίσθητοι του Facebook έχουν δίκιο. Και αφού έχουν δίκιο οι ευαίσθητοι του Ιντερνετ, που δικάζουν και βγάζουν αποφάσεις χωρίς καν ενημέρωση, ενδεχομένως όπως χθες με την ερμηνεία μιας θολής φωτογραφίας, αναλαμβάνουν στη συνέχεια να υλοποιήσουν τις αποφάσεις του φεϊσμπουκικού δικαστηρίου οι ευαίσθητοι των δικαιωμάτων, ο ΣΥΡΙΖΑ, το ΚΙΝΑΛ κι όσοι επισείουν τον φιλελευθερισμό τους ως μέτρο των πραγμάτων για τα πεπραγμένα και τα πραττόμενα από τη ΝΔ. Και το πρόβλημα της πρωτεύουσας μετατρέπεται σε δήθεν πρόβλημα παραβίασης ατομικών δικαιωμάτων. Μπάτσοι, γουρούνια, κακοήθεις.

Ακριβώς έτσι έγιναν χθες τα πράγματα. Μπήκε η αστυνομία σε μια κατάληψη στο Κουκάκι. Οι καταληψίες αμύνθηκαν, αρχικά με πέτρες, ξύλα, μεταλλικά αντικείμενα, με μπογιές, με τη χρήση πυροσβεστήρων. Οταν οι αστυνομικοί κατάφεραν να ανακαταλάβουν τον χώρο, δυο καταληψίες προσπάθησαν να διαφύγουν από τη διπλανή ταράτσα, που ήταν η ταράτσα του πατρικού σπιτιού τους. Οι αστυνομικοί πέρασαν στην ταράτσα και τους συνέλαβαν – μαζί με τον πατέρα τους, που προσπάθησε να τους εμποδίσει.

Οση ώρα συνέβαιναν αυτά, το δικαστήριο του Facebook φώναζε για αστυνομική αυθαιρεσία. Ειπώθηκαν πολλά ψέματα. Οτι οι αστυνομικοί μπήκαν στη γειτονική ταράτσα χωρίς διαταγή εισαγγελέα. Ψέμα, την εντολή έδωσε εισαγγελέας. Οτι βιαιοπράγησαν στην ταράτσα και φόρεσαν κουκούλα σε γυναίκα, που μάλιστα την ξεγύμνωσαν. Ψέμα, γυναίκα δεν υπήρξε, κουκούλα δεν φόρεσε κανείς σε κανέναν.

Το κτίριο ανήκει στον Ευαγγελισμό. Οι καταληψίες έκλεβαν ρεύμα. Το είχαν οχυρώσει, μεταξύ άλλων και με μια αυτοσχέδια πόρτα στην οποία είχαν εφαρμόσει καρφιά, την οποία λέει η αστυνομία ότι χρησιμοποίησαν. Κατόπιν τούτων, μήπως πρέπει να ξεκινήσει νέα φεϊσμπουκική δίκη, γιατί οι αστυνομικοί κρατούσαν χειροπέδες και όχι τριαντάφυλλα;