Η μεγάλη παρεξήγηση

Καθώς γράφονται αυτές οι γραμμές δεν έχει εκδοθεί η δικαστική απόφαση για τη Χρυσή Αυγή. Η δίκη θα συνεχιστεί στις 8 Ιανουαρίου του 2020 με αγορεύσεις των συνηγόρων πολιτικής αγωγής· ες αύριον τα σπουδαία. Το πανελλήνιο τελεί ακόμη υπό το σοκ της εισαγγελικής πρότασης που απαλλάσσει τους πάντες εκτός από τον Ρουπακιά.

Καλά, πλάκα κάνω. Κανένα σοκ και κανένα πανελλήνιο. Το πανελλήνιο στη συντριπτική του πλειονότητα αντιμετώπισε τη δίκη της Χρυσής Αυγής με παγερή αδιαφορία. Εάν η εισαγγελική πρόταση απάλλασσε, όχι μόνο τον Ρουπακιά, αλλά και το ίδιο το μαχαίρι, το πανελλήνιο δεν θα κουνούσε ούτε ματοτσίνορο.

Τον Μάιο του 2018 έγραφα σε τούτη εδώ τη σελίδα: «Δεν ξέρω, ειλικρινά. Ούτε πότε θα τελειώσει η δίκη της Χρυσής Αυγής (εικάζω ότι δεν θα αργήσει, έχει περάσει στην τελική φάση) ούτε πώς θα τελειώσει. Θα πέσουν βαριές καμπάνες και θα τεθεί εκτός νόμου αυτό το ναζιστικό εξάμβλωμα ή θα πάμε όλοι να τα σπάσουμε στα μπουζούκια για να γιορτάσουμε το τέλος των γυρισμάτων της πιο χοντροκομμένης μεταπολιτευτικής μπαλαφάρας;». Φαίνεται μέχρι στιγμής ότι προκρίνονται τα μπουζούκια.

Δεν υπήρξε λοιπόν ποτέ η εγκληματική παραστρατιωτική ναζιστική οργάνωση της Χρυσής Αυγής; Ηταν αποκύημα της νοσηρής μας φαντασίας; Ο Ρουπακιάς έσφαξε τον Φύσσα οικεία βουλήσει, προκειμένου να «ανέβει στα μάτια των άλλων», όπως δήλωσε η εισαγγελέας; Σταθείτε μια στιγμή, γιατί θα τρελαθούμε.

Σε ποια «μάτια» κερδίζεις πόντους εκτίμησης σφάζοντας; Εως τώρα γνωρίζαμε ότι δολοφονώντας ανεβαίνεις μονάχα στα μάτια της Κόζα Νόστρα. Αλλαξαν τόσο πολύ τα κοινοβουλευτικά ήθη; Και όλες εκείνες οι θερινές κατασκηνώσεις παραστρατιωτικής εκπαίδευσης στην Κρήτη, όλες εκείνες οι λαμπαδηφορίες στις Θερμοπύλες, όλες εκείνες οι παρελάσεις σε στρατιωτικούς σχηματισμούς στον Μελιγαλά, όλες εκείνες οι έφοδοι στις λαϊκές αγορές και στα θέατρα, όλα εκείνα τα πογκρόμ εναντίον των μεταναστών, για τα οποία μας καθιστούσαν υπόλογους οι διεθνείς οργανισμοί το 2012 και το 2013 (από την Υπατη Αρμοστεία του Οργανισμού Ηνωμένων Εθνών έως το Συμβούλιο της Ευρώπης) τι ακριβώς ήταν;

Αποκυήματα της φαντασίας μας ήταν και αυτά ή υπερβάλλων ζήλος κάποιων ακαθοδήγητων οξύθυμων ιδιωτών που πήραν τον νόμο στα χέρια τους; «Δεν μπορούμε να αποσπάσουμε την ίδια τη βία, τους φυσικούς αυτουργούς της, από εκείνους που την προκαλούν», έλεγα στη Βουλή τον Σεπτέμβριο του 2014, κατά τη συζήτηση του αντιρατσιστικού νομοσχεδίου. Μπορούμε και παραμπορούμε, όπως επιθυμεί να μας πείσει η κυρία εισαγγελέας· κόβουμε τον ομφάλιο λώρο ανάμεσα στους φυσικούς και στους ηθικούς αυτουργούς και μεταμορφώνουμε τάγματα εφόδου με εντεταλμένη αποστολή σε σεληνιασμένους χούλιγκαν.

Μολονότι ο άνθρωπος που αναλαμβάνει να υπερασπιστεί ένα εξωφρενικό επιχείρημα δεν ορρωδεί προ του κινδύνου του εξευτελισμού (άρα όλα μπορείς να τα περιμένεις), δεν είχαμε προετοιμαστεί για να ακούσουμε από την κυρία εισαγγελέα και το αμίμητο: η Χρυσή Αυγή έδιωξε τους «ακραίους» από τις γραμμές της μετά το 1992. Μάλιστα. Εδώ και είκοσι επτά (!) χρόνια η Χρυσή Αυγή έχει αυτορυθμιστεί· έχει καθαρίσει την κόπρο του Αυγεία. Τι να σχολιάσεις επ’ αυτού;

Κατ’ αρχάς σπεύδεις να αλλάξεις γυαλιά πρεσβυωπίας. Διαβάζεις, λόγου χάριν, τσάτρα πάτρα: «Είναι ο μόνος που απ’ τα χείλη του θα βγει ο γνώριμος χαιρετισμός «Heil Hitler!».

Με την καταδίκη του και τον απαγχονισμό του κλείνει μια ζωή έξι δεκαετιών αφιερωμένη στην πατρίδα που αγάπησε και στον αγώνα εναντίον του δηλητηριαστή όλων των λαών, του διεθνούς ιουδαϊσμού». Παρακάτω το μάτι σου πέφτει σε ένα άλλο απόσπασμα: «Με την άνοδο στην εξουσία γίνεται μέγας κοινωνικός αναμορφωτής και οργανωτής ενός προτύπου κράτους – που η ισχύς του πηγάζει από τον λαό και υπηρετεί τον λαό – και που ανάλογό του δεν υπήρξε ποτέ στον σύγχρονο κόσμο. Στον επερχόμενο πόλεμο αναδεικνύεται ύψιστος στρατηγικός νους, που χωρίς να έχει φοιτήσει σε καμία στρατιωτική ακαδημία εφευρίσκει και εφαρμόζει νέα δόγματα και εξαιρετικά στρατηγήματα.

Γι’ αυτές τις τρεις βασικές πτυχές του προσώπου Αδόλφος Χίτλερ – πολιτικός ηγέτης, κοινωνικός αναμορφωτής και στρατηγική ιδιοφυία – θα μπορούσαμε να ομιλούμε επί ώρες». Κοντοστέκεσαι στις υπογραφές. Το πρώτο απόσπασμα, ένας απροκάλυπτος ύμνος στον αποκρουστικό ναζιστή παιδεραστή κι εβραιοφάγο Γιούλιους Στράιχερ, φέρει την υπογραφή του Χρήστου Παππά, άτυπου υπαρχηγού της Χρυσής Αυγής. Το δεύτερο την υπογραφή του Ηλία Κασιδιάρη.

Βρε, τα καημένα τα παιδιά – σκέφτεσαι – δες τι ναζιστικές αρλούμπες έγραφαν τον καιρό που τα συνομήλικά τους έπαιζαν τα μήλα. Κι έπειτα; Επειτα προσέχεις τις ημερομηνίες. Λες, δεν μπορεί, θα πρόκειται για τυπογραφικό λάθος. Ο Παππάς εγκωμιάζει τον Στράιχερ το 2002, δέκα ολόκληρα χρόνια ύστερα από το «καθαρτήριο» 1992 και όταν ο ίδιος είναι σαράντα χρόνων. Ο Κασιδιάρης μοιρολογεί τον Χίτλερ το 2011, δύο δεκαετίες έπειτα από το 1992 και όταν ο ίδιος κλείνει τα τριάντα ένα του. Πόσο να τεντώσεις πια τη μετεφηβική ηλικία χωρίς να την ξεχειλώσεις;

Εχει μαλλιάσει η γλώσσα μας να το λέμε και να το ξαναλέμε: στην περίπτωση της Χρυσής Αυγής ποτέ δεν έλειψαν τα αποδεικτικά στοιχεία. Απεναντίας, ήταν τόσο πολλά και τόσο κραυγαλέα, ώστε να καθίσταται σκανδαλώδης η αδράνεια της δικαιοσύνης προτού χυθεί το αίμα του Παύλου Φύσσα.

Εστω κι έτσι, όμως, σε κανέναν μας δεν έχει παραχωρηθεί το δικαίωμα να μετατρέψει την τραγωδία σε παρωδία. Υποτίθεται ότι το εκλογικό σώμα διατηρεί ακέραιο ακόμη και το δικαίωμα στην εθελοτυφλία.

Επί επτά χρόνια άσκησε έως και καταχρηστικά αυτό το δικαίωμα: έστειλε ένα ναζιστικό μόρφωμα στη Βουλή, προκειμένου να το διευκολύνει, όταν πρώτα ο Θεός θελήσει να της βάλει λουκέτο. Τον έβδομο χρόνο κάτι άλλαξε. Με ισχνή διαφορά ψήφων, κάτω της ποσοστιαίας μονάδας, το ναζιστικό μόρφωμα αποκλείστηκε από τα κοινοβουλευτικά έδρανα. Οι δημοκρατικές δυνάμεις πανηγύρισαν – μάλλον πρόωρα, καθώς προκύπτει – αλλά οι χολωμένοι χρυσαυγίτες ουδέποτε έπαψαν να το θεωρούν ως ένα προσωρινό «ιστορικό ατύχημα».

Η λαϊκιστική Ακροδεξιά έσπευσε να υιοθετήσει τη χρυσαυγίτικη ρητορική (χωρίς τον Χίτλερ, τον Γκέμπελς και τις υπόλοιπες χοντράδες) και να καρπωθεί τις ορφανές ψήφους, αλλά οι ηγέτες της Χρυσής Αυγής ορθώς διαισθάνθηκαν ότι μπροστά στον ναζισμό «τον σωστό, τον πρόστυχο», κάθε απομίμηση θα είναι μακροπρόθεσμα καταδικασμένη σε αποτυχία.

Δεν υπάρχει η παραμικρή αμφιβολία ότι θα εκμεταλλευτούν οποιαδήποτε δικαστική Κολυμβήθρα του Σιλωάμ τους παραχωρηθεί αμέριμνα κι ελαφρά τη καρδία. Εάν μάλιστα η δικαιοσύνη βιαστεί να τους παραχωρήσει και περισσότερα από όσα προσδοκούν οι ίδιοι, δεν πρόκειται να φανούν τόσο αγενείς ώστε να τα γυρίσουν πίσω. Οι φασίστες πάντοτε αντάμειβαν την εθελοτυφλία. Πόσω μάλλον τη βλακεία.