Σε βαθιά κρίση ταυτότητας, με εμφανή τα σημάδια της ιδεολογικής ασάφειας και της έλλειψης συγκεκριμένου πολιτικού πλάνου, βρίσκεται ο ΣΥΡΙΖΑ.

Το τέλος του 2019 βρίσκει την Κουμουνδούρου, και προσωπικά τον Αλέξη Τσίπρα σε εξαιρετικά δύσκολη θέση.

Δεν έχουν την εξουσία στα χέρια τους, αν και ήλπιζαν σε μια νέα τετραετία και περίμεναν ότι το «ισχυρό χαρτί» του ΣΥΡΙΖΑ, ο πρώην πρωθυπουργός, θα ήταν «άχαστος». Και κυρίως δεν θα έχανε ποτέ από τον Κυριάκο Μητσοτάκη.

Στον ΣΥΡΙΖΑ, επίσης, εδώ και έξι μήνες δεν έχουν και καμιά διάθεση να κάνουν αυτοκριτική. Εχει περάσει τόσος καιρός από την ήττα στις εκλογές του Ιουλίου και ακόμη στην Κουμουνδούρου δεν ξέρουν γιατί έχασαν. Το χειρότερο; Ελπίζουν ότι σύντομα θα πάρουν τη ρεβάνς.

Επιμένουν δηλαδή ότι ο ελληνικός λαός έκανε λάθος που ψήφισε ΝΔ και σύντομα θα καταλάβει αυτό το λάθος και θα επανορθώσει ξαναδίνοντας την εξουσία στον ΣΥΡΙΖΑ.

Ακόμη κι αν δεχθεί κανείς ότι η παρούσα κυβέρνηση κάνει λάθη, αυτό που δεν έχουν καταλάβει στην αξιωματική αντιπολίτευση είναι ότι το λαό τον ξανακερδίζεις με ξεκάθαρες ιδεολογικές θέσεις, πρόγραμμα, επανένωση με τον κόσμο, ανάδειξη της διαφορετικότητας με τη Νέα Δημοκρατία.

Κι όχι φυσικά με άναρθρες κραυγές, επιμονή σε θέματα που αφήνουν αδιάφορο τον κόσμο ή που έχει διαφορετική άποψη, ιδεολογικό «αχταρμά», έλλειψη ταυτότητας, φανατισμό και δημιουργία διχαστικού κλίματος που κάνει ζημιά συνολικά στη χώρα. Και δεν το θέλει και ο λαός.

Τι λένε τα γκάλοπ

Οι δημοσκοπήσεις, ακόμη κι αν είναι… κατευθυνόμενες, όπως υποστηρίζουν κάποιοι στον ΣΥΡΙΖΑ, δείχνει την πορεία που θέλει ο λαός να ακολουθήσει η χώρα.

Ακόμη και οι ακραίες περιπτώσεις αστυνομικής βίας, που καταδικάζονται από τους πάντες, έρχονται σε αντιπαραβολή με το δόγμα «νόμος και τάξη» με το οποίο οι περισσότεροι πολίτες συμφωνούν. Δηλαδή, μπορεί ο κόσμος να αποδοκιμάζει τις άθλιες πρακτικές μερίδας αστυνομικών, αλλά από την άλλη επιθυμεί βελτίωση της καθημερινότητάς του με λιγότερα επεισόδια, τήρηση της νομιμότητας και όχι επιστροφή στο παρελθόν όπου καιγόταν η Αθήνα και κάποιοι κοιτούσαν σαν «Νέρωνες».

Τα γκάλοπ δείχνουν τη δυσκολία του ΣΥΡΙΖΑ να αντιληφθεί ότι τα πραγματικά προβλήματα των πολιτών είναι διαφορετικά. Επιμένει να «παίζει» με τις εικόνες βίας των αστυνομικών κι έχει εγκαταλείψει προνομιακά για την κεντροαριστερά πεδία.

Ο Κ. Μητσοτάκης «κλέβει» ζωτικό χώρο του ΣΥΡΙΖΑ και της λεγόμενης «Προοδευτικής Παράταξης», όπως έκανε ο Μπόρις Τζόνσον στη Βρετανία.

Μειώσεις φόρων, υποσχέσεις για θέσεις εργασίας, καλύτερες αμοιβές, νέο ασφαλιστικό σύστημα, η επιτυχημένη καμπάνια για την απαγόρευση του καπνίσματος, είναι μέτρα που αγγίζουν περισσότερο τον κόσμο.

Φυσικά και η αστυνομοκρατία (αν υπάρχει όπως υποστηρίζει ο ΣΥΡΙΖΑ) είναι κατακριτέα. Όμως, η «διόγκωση» μιας κατάστασης στα social media από πληρωμένα troll του ΣΥΡΙΖΑ ή τους «υποστηρικτές» που παίρνουν γραμμή από την Κουμουνδούρου, σε καμιά περίπτωση δεν αντικατοπτρίζει την πραγματικότητα.

Οποιος διαβάσει κείμενα, post, σχόλια οπαδών του ΣΥΡΙΖΑ θα πιστέψει ότι βρισκόμαστε περίπου σε μια χώρα όπου σπαράσσεται από εμφύλιο ή ότι ζούμε σε Χούντα με την αστυνομία να καταπατά τα ανθρώπινα δικαιώματα καθημερινά. Το βλέπει αυτό, όμως, ο κόσμος;

Αυτό είναι ένα μόνο κομμάτι της ιδεολογικής σύγχυσης και της παντελούς έλλειψης παραγωγής πολιτικής από την πλευρά της αξιωματικής αντιπολίτευσης.

Ακόμη και σε κρίσιμα θέματα, όπως ο προϋπολογισμός και η οικονομία ή η εξωτερική πολιτική, ο ΣΥΡΙΖΑ δεν έχει συγκεκριμένη ατζέντα, βρίσκεται πάντα ένα βήμα πίσω από τη ΝΔ, αδυνατεί να απαντήσει με επιχειρήματα, αφήνει να κάνουν παιχνίδια πρόσωπα που καταδικάστηκαν από τον ελληνικό λαό στις πρόσφατες εκλογές.

Η Κουμουνδούρου δεν μπορεί να βγάλει μπροστά πρόσωπα με σαφή και σοβαρό πολιτικό λόγο και καλύπτει τις άναρθρες κραυγές και τον εμφυλιοπολεμικό λόγο του Πολάκη, ή την αστεία αντιπολίτευση του Παππά ή του Τσακαλώτου.

Η παρέμβαση Σημίτη

Η πρόσφατη παρέμβαση Σημίτη για τα εθνικά θέματα και τις ευθύνες Καραμανλή, μέσω της εφημερίδας «Τα ΝΕΑ», έδειξε με τον πλέον ξεκάθαρο τρόπο πόσο μπερδεμένοι είναι στον ΣΥΡΙΖΑ.

Επί ώρες, μετά το άρθρο Σημίτη, αναζητούταν η επίσημη θέση της αξιωματικής αντιπολίτευσης. Ηρθε κάποια στιγμή ένα non paper που ούτε λίγο ούτε πολύ υποστήριζε μια θεωρία συνωμοσίας και επιχειρούσε να καλύψει τον Κώστα Καραμανλή, λες κι αυτός αποτελεί μέλος του ΣΥΡΙΖΑ.

Σχεδόν στην Κουμουνδούρου είπαν ότι ο Μητσοτάκης συνωμότησε με τον Σημίτη για να «κοντύνουν» τον Κώστα Καραμανλή που ενδεχομένως να ήθελε να είναι Πρόεδρος της Δημοκρατίας.

Η σφοδρή επίθεση που εξαπέλυσε ο Παύλος Πολάκης κατά του Σημίτη λες κι έδειχνε τη σπουδή που είχαν στον ΣΥΡΙΖΑ να στηρίξουν τον Καραμανλή. Κι επιβεβαίωναν έτσι όσους έλεγαν ότι τα προηγούμενα πέντε χρόνια ο Τσίπρας κυβέρνησε με την ανοχή και στήριξη του πρώην πρωθυπουργού της ΝΔ.

Οι «Πασόκοι» του ΣΥΡΙΖΑ

Μέσα σε όλον αυτόν τον ιδεολογικό χυλό της Κουμουνδούρου, έρχεται και η λεγόμενη διεύρυνση προς το κέντρο. Από τη μια ο ΣΥΡΙΖΑ έχει επιλέξει να αγκαλιάσει ό,τι πιο παλιό και παρωχημένο προέρχεται από το ΠΑΣΟΚ κι από την άλλη βρίζει τους πρώην προέδρους του ΠΑΣΟΚ.

Από τη μια έχει κάνει βουλευτές και αφήνει χώρο σε πολιτικούς όπως ο Ραγκούσης, η Ξενογιαννακοπούλου και άλλοι «κηπουροί» του Σημιτικού και Παπανδρεϊκού ΠΑΣΟΚ κι από την άλλη βρίζει τους Σημίτη και Παπανδρέου.

Η επίθεση Σκουρλέτη στον Γιώργο Παπανδρέου έχει πολλές αναγνώσεις. Ότι ήθελε να διαχωρίσει τη θέση του από τους Παπανδρεϊκούς που είναι στον ΣΥΡΙΖΑ. Ότι ήθελε να αποδοκιμάσει την χωρίς κανόνες και ηθική «πασοκοποίηση» του κόμματος. Ότι έστειλε μήνυμα στον Τσίπρα πως δεν πρέπει να σκέφτεται καν την πρόταση για να είναι Πρόεδρος της Δημοκρατίας ένας προερχόμενος από το ΠΑΣΟΚ.

Όλα αυτά αναδεικνύουν και την κρίση ταυτότητας του κόμματος. Από τη μια ο Σκουρλέτης και διάφοροι (Φίλης, Τσακαλώτος, 53+) που δεν θέλουν να χαθεί η αριστερή ταυτότητα, αλλά ταυτόχρονα παίρνουν μέρος σε όλες τις διαδικασίες διεύρυνσης και τις ανέχονται δια της σιωπής τους.

Κι από την άλλη οι προερχόμενοι από το ΠΑΣΟΚ που έχουν γεμίσει τον ΣΥΡΙΖΑ αλλά ανέχονται και τη «γραμμή Πολάκη» ή τη «γραμμή Σκουρλέτη» με την οποία καταδικάζονται πρώην ηγέτες του ΠΑΣΟΚ.

Γενικώς επικρατεί μια πολιτική παράνοια στον ΣΥΡΙΖΑ που είναι αντιληπτή από τον κόσμο. Και αυτόν που έχει στηρίξει το κόμμα τα προηγούμενα χρόνια, αλλά και όσους είναι απογοητευμένοι από τη ΝΔ και θα αναζητήσουν κάποια στιγμή ένα διαφορετικό πολιτικό καταφύγιο.

Η πολιτική σχιζοφρένεια ενδεχομένως να συνεχιστεί όσο ο Αλέξης Τσίπρας δεν ξεκαθαρίζει την κατάσταση.

Η λογική «πάμε με όλους, τους δεχόμαστε όλους» για να φτιάξουμε μια μεγάλη προοδευτική παράταξη δεν «τραβάει».

Και με τους «σημιτάνθρωπος», αλλά όχι με τον Σημίτη που στοχοποίησε τον Καραμανλή.

Και με τους «καραμανλικούς», οι οποίοι είναι… έντιμοι δεξιοί σε αντίθεση με αυτούς που κυβερνούν σήμερα, όπως υποστηρίζει ο ΣΥΡΙΖΑ, αλλά και μακριά από τους προερχόμενους από τη ΝΔ γιατί αυτό το κόμμα είναι «τοξικό».

Και με την αριστερή ταυτότητα του ΣΥΡΙΖΑ του 3%, αλλά και με το κόμμα – σούπερ μάρκετ που τα χωράει όλα στα ράφια του.

Και με τους «παπανδρεϊκούς» που έχουν θέσεις και δύναμη στον ΣΥΡΙΖΑ, αλλά όχι με τον Παπανδρέου που είναι κι αυτός τοξικός.

Και με τις ύβρεις Πολάκη και το εμφυλιοπολεμικό ύφος, αλλά και με την σοβαρή αντιπολίτευση που επιχειρεί να περάσει ο Τσίπρας.

Και με τις αθλιότητες του πρώην υπουργού Υγείας, αλλά και με τους «εκσυγχρονιστές» του ΣΥΡΙΖΑ (Λιάκος, Μπίστης, Μουζέλης, Ζορμπά) που καταδικάζουν τον διχαστικό του λόγο.

Τέλος, και με την θεσμική αντιμετώπιση της κυβέρνησης, αλλά και με το μπάχαλο που ποτέ δεν καταδικάζεται. Δηλαδή ο ΣΥΡΙΖΑ από τη μια –δικαιολογημένα- εξεγείρεται με τις πράξεις αστυνομικής βίας, αλλά από την άλλη δεν καταδικάζει τα συνεχή επεισόδια από αντιεξουσιαστές, ή δεν απαντά στις προκλήσεις – προσκλήσεις της ΝΔ να καταδικάσει τη Μαρφίν και τα εγκλήματα που έγιναν εκεί.

Ολη αυτή η εικόνα είναι εμφανής και στους οπαδούς του ΣΥΡΙΖΑ που δεν ξέρουν τι να στηρίξουν. Και καταφεύγουν σε μια μονομερή αντιπολιτευτική κριτική κατά της ΝΔ που έχει να κάνει με την Αστυνομία και τη δράση της.

Ετσι, το 2020 μπαίνει με μια αξιωματική αντιπολίτευση που βολοδέρνει. Με έναν ΣΥΡΙΖΑ που αποδεικνύει ότι δεν υπάρχουν δεσμοί αλλά ότι πρόκειται για μια… χαλαρή συνομοσπονδία διαφόρων πολιτικών οι οποίες όμως δεν δίνουν σαφές ιδεολογικό στίγμα και ταυτότητα.

Και έτσι είναι σίγουρο ότι θα κάνει «πάρτι» ο Μητσοτάκης, ειδικά στους προνομιακούς χώρους που θα έπρεπε να έχει την πρωτοκαθεδρία η κεντροαριστερά.

Headlines