Στην εποχή του VAR δεν υπάρχει «ανθρώπινο λάθος» στα εξόφθαλμα, μόνο πρόθεση ή δόλος

Το σκορ έχει μικρή σημασία. Στη συγκεκριμένη περίπτωση, δεν έχει καμία σημασία. Διότι προκύπτουν θέματα πιο σοβαρά. Πιο μεγάλα. Ποινικά. Εχουμε σημειώσει επανειλημμένως ότι από τη στιγμή που το VAR (καλώς) μπήκε στη ζωή μας, έπαψε να υφίσταται η δικαιολογία του «ανθρώπινου λάθους». Τουλάχιστον σε ό,τι έχει να κάνει με εξόφθαλμες, κραυγαλέες φάσεις που κρίνουν αποτελέσματα: Πέναλτι, γκολ, οφσάιντ, κόκκινες κάρτες. Δεν μπορεί κανείς να πει «δεν είδα, δεν πρόσεξα, έχασα τη φάση». Τα πράγματα είναι ξεκάθαρα. Είναι οφσάιντ, δεν είναι. Είναι πέναλτι, δεν είναι. Δεν είναι θέμα αντικειμενικής ή υποκειμενικής ματιάς.

Το ελληνικό ποδόσφαιρο στις ημέρες της εξυγίανσης (σ.σ. όπως κάποιοι είχαν τη φαεινή ιδέα, το κακό χιούμορ, να την ονομάσουν), είναι ένα ποδόσφαιρο διαπλοκής. Σκοταδισμού. Εξαρτήσεων. Ένα ποδόσφαιρο χυδαίο. Βρόμικο, από την κορυφή έως τα νύχια. Ένα πρωτάθλημα στο οποίο κανείς δεν φοβάται τίποτε. Κανείς δεν φοβάται τη δικαιοσύνη. Κανείς δεν ενδιαφέρεται για την ηθική, τη νομιμότητα. Κανείς δεν καίγεται για το προφανές.

Ζούμε την εποχή της δολοφονίας του προφανούς.

Ηταν προφανές ότι ο Σουντανί δεν ήταν οφσάιντ στη φάση του 17ου λεπτού. Κι αν δεν ήταν για τον βοηθό, έγινε προφανές για τον VAR. Για τον Ευαγγέλου, τον βοηθό του, τον κάθε VAR και AVAR. Απλά οι συγκεκριμένοι δεν ήθελαν να μετρήσουν το γκολ. Δεν ήταν στις προθέσεις τους. Λάθος δεν μπορεί να έκαναν. Και η γραμμή της NOVA να μην υπήρχε, το σχεδόν ένα μέτρο ΜΗ ΟΦΣΑΪΝΤ, βγάζει μάτι (σ.σ. ακόμη και ο αμερόληπτος Κάκος το είδε «δύσκολη φάση, αλλά όχι οφσάιντ). Η ΠΑΕ Ολυμπιακός μπορεί εύκολα να κρίνει ότι ο Ευαγγέλου μπορεί να είχε δόλο. Όπως και να έχει, ο ίδιος ο Ευαγγέλου θα πρέπει να εξηγήσει τι συνέβη. Γιατί δεν υπέδειξε το προφανές; Όχι μόνο στον… σκληρό και αμείλικτο Περέιρα, αλλά και στη δικαιοσύνη. Εκεί όπου θα πρέπει να καταλήγουν, πλέον, περιπτώσεις διαιτητών που αλλοιώνουν το προφανές. Είπαμε, έχουμε VAR, πια. Δεν υπάρχουν δικαιολογίες.

Τα ίδια ακριβώς ισχύουν και για τον διαιτητή Φωτιά. Και ακόμη περισσότερο. Διότι στην περίπτωση των δύο πέναλτι που έγιναν στο παιχνίδι και ειδικά σε εκείνο του Φεράρι στον Ελ Αραμπί, δεν υπάρχει τρόπος να πείσει ότι «δεν είδε». Εάν είδε ότι δεν είναι πέναλτι, είναι ακατάλληλος. Και κακώς χρησιμοποιείται σε αυτό το επίπεδο. Αλλά επειδή έχει κριθεί κατάλληλος, έχει περάσει με λαμπρή επιτυχία όλα τα τεστ και είναι έτοιμος για διεθνής, σημαίνει ότι δεν τίθεται θέμα ακαταλληλότητας. Και εδώ έχουμε να κάνουμε με μια φάση για την οποία ο Ολυμπιακός έχει κάθε δικαίωμα να θεωρεί ότι εμπεριέχει δόλο. Ότι έγινε σκόπιμα.

Και έχει αυτό το δικαίωμα… ενισχυμένο. Καθώς ο Φωτιάς δεν έχει σύμμαχο τον Ευαγγέλου. Ο Ευαγγέλου του λέει από το VAR ότι υπάρχει περίπτωση πέναλτι. Και επιμένει, προφανέστατα. Μάλιστα, επιμένει σε σημείο ο Φωτιάς να έρθει σε δύσκολη θέση, όπως φαίνεται ξεκάθαρα, τη στιγμή που μιλάει στο ακουστικό του και παίρνει την απόφαση να πάει να δει ο ίδιος τη φάση. Από τη στιγμή που τη βλέπει και λέει «παίζετε», είναι υπεύθυνος για τις πράξεις του. Και απέναντι στον νόμο, βεβαίως.

Επαναλαμβάνουμε. Ασχετα με το τι πιστεύει ή δεν πιστεύει ο καθένας. Ασχετα με το τι ομάδα είναι ο καθένας. Ασχετα εάν είσαι από εκείνους που σε «φτιάχνει» να σφάζουν τον Ολυμπιακό, δεν γίνεται παρά να παραδεχθείς, να παραδεχθεί και ο πλέον εμπαθής, ότι εδώ υπάρχει μια μη κανονική κατάσταση. Δεν εξετάζουμε τους λόγους. Ο καθένας μπορεί να κρίνει. Αλλά η πρόθεση είναι μεμπτή. Και δεν αγγίζει μόνο τον Ολυμπιακό και τους πράττοντες.

Η πρόθεση αυτή αγγίζει το σύνολο του ελληνικού ποδοσφαίρου. Διότι ΚΑΘΕ πρόθεση, σημαίνει αλλοίωση. Κάθε αλλοίωση, αποτελεί ποινικά κολάσιμο γεγονός, από τη στιγμή που υπάρχει το VAR.

Εχοντας ζήσει από πολύ κοντά την κυβερνητική εμπλοκή στο ποδόσφαιρο -σε επίπεδο αλλοίωσης- είμαι ο τελευταίος που θα ζητούσα ή θα περίμενα οποιαδήποτε παρέμβαση από κρατικό φορέα, λειτουργό, υφυπουργό, υπουργό. Οι δικτατορικές παρεμβάσεις επιπέδου Κοντονή και Βασιλειάδη, με σκοπό να ικανοποιηθούν οι «φίλοι», είναι ακόμη πολύ νωπές. Το σημαντικό είναι η Κυβέρνηση και ο Λευτέρης Αυγενάκης, να βλέπουν. Να έχουν εικόνα του τι συμβαίνει.

Αφήνοντας στην άκρη το παιχνίδι του Βόλου και βλέποντας τη συνολική εικόνα, προκύπτει ξεκάθαρα ότι έχουμε να κάνουμε με ένα μοτίβο. Το οποίο εξελίσσεται εντυπωσιακά (κυρίως) από τη στιγμή που ο Ολυμπιακός έδειξε ότι είναι η καλύτερη ομάδα του πρωταθλήματος. Ένα μοτίβο που διαρκώς εξελίσσεται. Και ενισχύεται βδομάδα με τη βδομάδα. Με όλο και πιο κραυγαλέες αποφάσεις. Με αυξανόμενη ένταση. Και χωρίς κανείς από τους αρμοδίους να κάνει το παραμικρό. Τουναντίον, όσοι ακολουθούν το μοτίβο, πριμοδοτούνται. Παίρνουν άριστα. Και συνεχίζουν το έργο τους. Στέλνοντας το μήνυμα και στους υπόλοιπους.

Αυτό είναι το σύστημα. Ετσι προκαλείται το μοτίβο. Αλλά τα συστήματα δεν διαρκούν για πάντα. Και «πέφτουν» με κρότο, όταν χάνουν το μέτρο. Εδώ εκτός από το μέτρο, έχει χαθεί κάθε έννοια σοβαρότητας, ηθικής, αξιοπρέπειας. Με αποτέλεσμα τη συνολική αλλοίωση του πρωταθλήματος.

ΥΓ. Κανείς δεν πρέπει να (και δεν) περιμένει από κανέναν Αυγενάκη να διακόψει το πρωτάθλημα. Περιμένει από τις αρχές να κάνουν τη δουλειά τους, κόντρα στις τεχνητές κωλυσιεργίες εκείνων που πιάστηκαν με τη «γίδα στην πλάτη», και να ρίξουν φως στην πιο βρόμικη υπόθεση που έχει αποκαλυφθεί στην ελληνική ποδοσφαιρική κοινωνία. Οσες απειλές κι αν εκτοξεύσουν, όσους πολιτικούς κι αν προσπαθήσουν να βάλουν μπροστά, όση λάσπη κι αν ρίξουν, τα ντοκουμέντα είναι αμείλικτα. Και τα ξέρουν και οι ενδιαφερόμενοι…