Πολύ συχνά από τα χείλη εκφραστών της Αριστεράς ξεπηδούν αφορισμοί του είδους: «Η βία φέρνει βία». Πάντα αναφέρονται βέβαια στη βία που ασκεί το κράτος. Και που στη συνέχεια προκαλεί την κοινωνία να απαντήσει με τον ίδιο τρόπο. Σπάνια γίνεται αναφορά στη βία περιθωριακών κοινωνικών ομάδων που προκαλούν την έννομη τάξη, αμφισβητούν τους κρατικούς θεσμούς και περιφρονούν τους νόμους. Καταλήψεις αλλότριας ατομικής ιδιοκτησίας, φθορά δημόσιων και ιδιωτικών περιουσιακών στοιχείων και διακινδύνευση σωματικής ακεραιότητας ανύποπτων πολιτών σπάνια δείχνουν να απασχολούν τον γενικότερο προβληματισμό των υπεραμυνομένων των όποιων ατομικών δικαιωμάτων κι εκείνων που καταδικάζουν την «αδικαιολόγητη» κρατική βία.

Θα πρέπει να ξεκαθαρίσουμε κάποια πράγματα. Οι δυνάμεις της δημόσιας τάξης είναι εξουσιοδοτημένες από το Σύνταγμα και τους νόμους να ασκούν κατ’ αποκλειστικότητα βία, για την καταστολή της ανομίας και για την επιβολή της γενικότερης κοινωνικής ομοφωνίας περί ομαλότητας και κοινωνικής ειρήνης. Ο καθένας δεν μπορεί μόνος του να οραματίζεται μια δική του κοινωνική ομαλότητα και να επιχειρεί, παραβατικά και βίαια, να την επιβάλει. Η όποια τάξη επιβάλλεται από τις αναγνωρισμένες και νόμιμες αρχές. Κι όχι από την κούτρα του οποιουδήποτε, κι εμπνευσμένου ακόμη, ακτιβιστή.

Η βία ακριβώς αυτή, της αυθαιρεσίας δηλαδή και του παράδοξου, φέρνει τη συνακόλουθη βία των κρατικών θεσμών. Στην προσπάθειά τους να αποκαταστήσουν την ομαλότητα κι ένα είδος ειρηνικής κι ασφαλούς συμβίωσης. Δεν χωράει αμφιβολία πως αυτή η αναπόφευκτη αντανακλαστική βία οφείλει να ασκείται μέσα σε πλαίσιο κανόνων. Που όμως δεν είναι δυνατόν συνέχεια να αμφισβητούνται.

Οταν π.χ. ο εντεταλμένος εισαγγελέας ζητά από τον οποιονδήποτε πολίτη να συνεργασθεί, για τη διευκόλυνση κάποιας αστυνομικής επιχείρησης, αυτός οφείλει να υπακούει και να συνεργάζεται. Οταν ο εισαγγελέας ζητά η αστυνομική δύναμη να μπει στο σπίτι σου, βάσει του άρθρου 9 παρ. 1 του Συντάγματος, δεν υπάρχει ζήτημα οικιακού ασύλου. Σε περίπτωση άρνησης το συμπέρασμα είναι πως καλύπτεται κάποια παρανομία και οι δυνάμεις του νόμου δικαιούνται να εισέλθουν ακόμη και βίαια. Η ενασχόληση κάποιου με την τέχνη δεν δίνει δικαίωμα αδιαμφισβήτητης αξιολόγησης της νομιμότητας κι έκδοσης απόφασης για την εγκυρότητα ή όχι κάποιων πράξεων…

Κοντολογίς, η κοινωνική ισορροπία και ειρήνη βρίσκεται από τον νόμο στα χέρια των επιφορτισμένων με τα καθήκοντα αυτά δημοσίων αρχών. Κι όχι στις οργισμένες κραυγές, κι εμπνευσμένων ακόμη, διανοουμένων ή περιθωριακών μπαχαλάκηδων. Οποιος σηκώνει χέρι κατά της έννομης τάξης πρέπει να είναι έτοιμος να υποστεί την αντίδραση του αμυνόμενου κράτους κι όχι να καταφεύγει σε οδυρμούς, διαμαρτυρίες και στην παρέμβαση της μαμάς του! Οσοι με τους φόρους τους συντηρούν τους μηχανισμούς αυτούς, απαιτούν την κινητοποίηση και την παρέμβασή τους.

Καλό είναι να καταλάβουν όλοι πως «η βία φέρνει βία». Νόμιμη και δικαιολογημένη…

Headlines