Είχε, και τι δεν είχε αυτή η δεκαετία που πέρασε στα μπασκετικά δρώμενα μας…

Είχε τον έκτο τίτλο του Παναθηναϊκού στην Ευρωλίγκα, το repeat του Ολυμπιακού, τη δυναμική επιστροφή της ΑΕΚ (που αναρριχήθηκε σε τρεις θρόνους και ξανάνιωσε βασίλισσα), την απογείωση του Γιάννη Αντετοκούνμπο και δεν συμμαζεύεται…

Είχε πολλά γεγονότα και πολλούς πρωταγωνιστές σε πολλά και διάφορα μέτωπα: σχεδόν σε όλα, πλην ενός και αυτό είναι που μας πονάει ως ακραιφνώς μπασκετικό έθνος…

Δεν είχε Εθνική ομάδα που να πάρει η οργή!

Ερήμην της εξελίχθηκε αυτή η δεκαετία. Εντελώς και παντελώς ερήμην της, καθότι η υπόθεση μοιάζει στοιχειωμένη από τις 20 Σεπτεμβρίου του 2009 στο Κατοβίτσε, όπου δια χειρός Σοφοκλή Σχορτσανίτη, ανέβηκε στο τρίτο σκαλί του βάθρου του Ευρωμπάσκετ και basta cosi, όπως λένε και οι Ιταλοί!

Ολα αυτά τα χρόνια αποτύχαμε ποικιλοτρόπως σε πλείστες όσες διοργανώσεις: σε τρία Παγκόσμια Κύπελλα (2010, 2014, 2019), σε τέσσερα Ευρωμπάσκετ (2011, 2013, 2015, 2017) και σε δυο Προολυμπιακά Τουρνουά (2012, 2016) το ταβάνι της πάλαι ποτέ καλούμενης «Επίσημης Αγαπημένης» αποδείχθηκε πως ήταν η πέμπτη θέση…

Εκεί, ούτε χιλιοστό παραπάνω!

Η Εθνική ομάδα είναι η ατμομηχανή του μπασκετικού οικοσυστήματος σε όλες τις χώρες για έναν απλό λόγο: σε αντίθεση με τις κάθε λογής οπαδικές αντιπαραθέσεις οι οποίες στην Ελλάδα είναι ανέκαθεν έντονες λόγω της παγιωμένης πόλωσης των ασυνθηκολόγητων αιωνίων εχθρών, ελόγου της συνεγείρει, συνενώνει και συσπειρώνει…

Ο Παναθηναϊκός είναι η ομάδα των Παναθηναϊκών, ο Ολυμπιακός των Ολυμπιακών, η ΑΕΚ των ΑΕΚτζήδων και πάει λέγοντας. Η Εθνική είναι η ομάδα όλων των Ελλήνων και γι’ αυτό οι αποτυχίες της προκαλούν μεγάλο πόνο, χώρια τα απωθημένα και τα κάθε λογής σύνδρομα που γεννούν…

Σε αυτή τη δεκαετία υπήρξαν ευκαιρίες που πήγαν στράφι, λιγότερο από ατυχίες και περισσότερο από αστοχίες. Οι ευκαιρίες είναι σαν τα λόγια και τις σφαίρες, που (όπως λένε) δεν γυρίζουν πίσω…

Μένουν εκεί για να γίνονται μαθήματα για το μέλλον και να τρέφουν τις ελπίδες ενόψει της επόμενης επιχείρησης…

Headlines