Χρήστος Λέντζος : Ο ιδιοκτήτης – θρύλος της καφετέριας με τον καλύτερο φραπέ της Ελλάδας

Μπορεί στη σημερινή εποχή ο φραπές να έχει αντικατασταθεί από πολλούς από τον φρέντο, ωστόσο οι παλαιότεροι έχουν να θυμούνται τον θρυλικό καφέ που ετοίμαζε ο Χρήστος Λέντζος στην καφετέριά του.

Μπορεί η καφετέρια λόγω της οικονομικής κρίσης να οδηγήθηκε σε λουκέτο ωστόσο ακόμη και σήμερα οι παλιοί θυμούνται τον ξεχωριστό καφέ που ετοίμαζε ο ιδιοκτήτης.

Ο φραπές του θρυλικού Λέντζου οδηγούσε πολλούς  Παγκρατιώτες και όχι μόνο να ξημεροβραδιάζονταν στις καρέκλες της οδού Ευτυχίδου.  για να απολαύσουν αυτό που δεν μπορούσαν να πιουν αλλού και δεν μπορούσαν να φτιάξουν στο σπίτι τους.

Ο θρυλικός φραπές με τη μυστική συνταγή

«Το μαγαζί ξεκίνησε ως ζαχαροπλαστείο πολυτελείας το 1964. Φτιάχναμε πολύ ωραίες πάστες και τις σερβίραμε στον κόσμο μαζί με το καφεδάκι του. Μια ημέρα είχα μπει πίσω από τον μπουφέ επειδή έλειπε μια κοπέλα με άδεια. Εκεί που καθόμουν, πειραματιζόμουν και μου ήρθε η ιδέα να ανακατέψω στο μίξερ τον καφέ με διαφορετική δοσολογία. Αυτό ήταν!

Ο πρώτος φραπέ α λα Λέντζος σερβιρίστηκε και από τότε έγινε ανάρπαστος», έχει πει ο ίδιος.Κρυφά συστατικά δεν υπήρχαν όμως. Το μυστικό ήταν η αφθονία σε καφέ και ζάχαρη και το χτύπημα σε μεγάλο γυάλινο και όχι πλαστικό μπλέντερ για αρκετή ώρα. Μυστικό, που χρειάστηκε να περάσουν 55 ολόκληρα χρόνια για να αποκαλυφθεί!

Η δοσολογία

Η δοσολογία ήταν μια και κάτι κουταλιά της σούπας νέσκαφε και μια κούπα ζάχαρη. Όλοι οι καφέδες έβγαιναν γλυκοί από το μπλέντερ και ήταν οι μεγάλες δόσεις και το καλό χτύπημα που δημιουργούσαν αυτό το πλούσιο, πηχτό μείγμα. Για όσους ήθελαν μέτριο, ο Λέντζος προσέθετε μια κουταλιά καφέ από πάνω -γνωστό και ως «καπέλο»- για να μειώσει τη γλύκα.

Θλίψη για το άδικο τέλος της καφετέριας

Η  καφετέρια έκλεισε το 2013 και η εξομολόγηση που έκανε τότε ο Χρήστος Λέντζος συγκινεί ακόμη.  «Ολες αυτές τις μέρες που κάθομαι στο σπίτι νιώθω πολύ περίεργα. Δεν έχω διάθεση να βγω. Δε μου κάνει όρεξη να πάω βόλτα γιατί δεν θέλω να περάσω έξω από το μαγαζί και να το δω κλειστό μετά από σαράντα εννιά ολόκληρα χρόνια.

Τα συναισθήματα είναι ανάμεικτα: περηφάνια για όσα έχω πετύχει, αλλά και θλίψη για το άδικο τέλος. Σήμερα είμαι 79 ετών, αλλά στο βάθος του μυαλού μου είναι μόνο ένα πράγμα: να ανοίξω ξανά την καφετέρια και να φτιάξω πάλι καφέ φραπέ για τους πελάτες και τους φίλους μου».