Τον γνώρισα την πρώτη μέρα στην πρώτη μου δουλειά (μόλις είχα τελειώσει το σχολείο), στην εταιρεία Lyra. Ο ιδιοκτήτης της Αλέκος Πατσιφάς ήταν ο πρώτος που του είχε δώσει δισκογραφικό βήμα.

Ηχογραφούσε τότε τον «Σταυρό του Νότου» και η αγάπη μου για τον Καββαδία ήταν η αιτία να δημιουργηθεί μεταξύ μας μια σχέση συνωμοτική. Κυρίως όμως το καταλυτικό του χιούμορ με έντονο το στοιχείο του αυτοσαρκασμού, αποτέλεσμα, θεωρώ, της ευφυΐας του, της παιδείας του, του αστικού πολιτισμού του, ίσως και της πατρινής καταγωγής του.

Θυμάμαι πως όταν πήγα τους στίχους του Καββαδία στη Γενική Γραμματεία Τύπου για έγκριση (υπήρχε αυτό το 1980), συμφωνήσαμε να τους δακτυλογραφήσω με κεφαλαία για να μπερδευτεί ο, συμπαθής κατά τα άλλα, επικεφαλής της υπηρεσίας κ. Χατζηαποστόλου. «Βρε παιδί μου», μου έλεγε, «αυτός ο Σταύρος του Νότου ποιος είναι;».

Ή με έβαζε να γράφω ψεύτικα δελτία Τύπου για να ταράξουμε τον Πατσιφά που όλα τα περίμενε από τον Θάνο. «Ο Θάνος Μικρούτσικος ετοιμάζει μια πολυεπίπεδη μουσική σύνθεση για πιάνο, κλαρινέτο, φαγκότο, ποδοβολητό αλόγου και ηλεκτρικό βραστήρα αβγών».

Τα χρόνια περνούσαν, άλλαξα δουλειά, αλλά αυτό το, έστω ξεφτισμένο, νήμα μάς συνέδεε πάντα. Το ματίσαμε το 1991, όταν βρεθήκαμε Δεκέμβρη μήνα στη Σύρο για τα γυρίσματα του χριστουγεννιάτικου προγράμματος του Mega – οι «Γραμμές των Οριζόντων» στη σεναριακή εκδοχή τους. Μια πρωτοφανής κακοκαιρία μας κράτησε αποκλεισμένους στο νησί για μέρες κι ο Θάνος το έκανε να μοιάζει με σχολική εκδρομή.

Κρυφακούγαμε τον ευγενέστατο, διανοούμενο ιδιοκτήτη της πανσιόν όπου μέναμε (ο οποίος όταν ήταν μόνος του κατέβαζε καντήλια), συμφωνήσαμε ότι δεν βλέπουμε τις μύγες πάνω από τα ωμά κρέατα στη μοναδική ψησταριά που μπορούσαμε να φάμε.

Ο σπουδαίος συνθέτης, ο διανοούμενος, ο υπουργός. Και ο Θάνος που, στο στούντιο του Ντίνου Διαμαντόπουλου, βλέποντας σε μια φωτογραφία τον Ρουβά τυλιγμένο με σεντόνια και με ένα μήλο στο χέρι, ήθελε να φωτογραφηθεί επίσης με σεντόνια αλλά κρατώντας ένα παϊδάκι. Αυτός ο συγκερασμός τον έκανε μοναδικό.

Headlines