Μπράβο στους μαθητές του Γυμνασίου Αγρας για το «αντιοξειδωτικό κρουασάν» που έφτιαξαν, για την ιδέα τους, την έρευνα, την προσπάθεια, το επίτευγμα και τη βράβευσή τους.

Μπράβο γενικά στους νέους, στους πολύ νέους που προσπαθούν να κάνουν πραγματικότητα τις εμπνεύσεις τους. Αλλά… Και αυτό το αλλά δεν αφορά τους μαθητές από τη Λέσβο που μακάρι να προωθήσουν το προϊόν τους στα σχολικά κυλικεία για μια πιο υγιεινή διατροφή των μαθητών. Δεν αφορά την υγιεινή διατροφή γενικά. Αναφέρεται σε σύγχρονες τάσεις που εδώ και καιρό έχουν αρχίσει να αποκτούν χαρακτηριστικά ιδεοληψίας.

Δεν χρειάζονται πολλές παρατηρήσεις και μακροσκελείς αναλύσεις για να συνειδητοποιήσει κάποιος ότι οι διατροφικοί κανόνες εκπονούνται, διακινούνται και εφαρμόζονται πλέον με έναν τρόπο που παραπέμπει σε θρησκευτικό δογματισμό. Και μάλιστα, το να προσαρμόζεσαι ή όχι σε αυτούς κρίνεται και με ηθικολογικές παραμέτρους.

Και δεν μιλάω για τους αντισπισιστές που, ως νεοζηλωτές, σπάνε κρεοπωλεία. Αλλά για τους βίγκαν της διπλανής πόρτας που αποκαλούν το κρέας σάρκα. Μια πολύ λεπτή λεκτική απόχρωση που φέρνει ωστόσο αυτόν που καταναλώνει κρέας ένα βήμα πιο κοντά στον καννιβαλισμό. Είναι οι ίδιοι άνθρωποι που δεν φοράνε ούτε μάλλινα ούτε μεταξωτά διότι θεωρούν ιδεολογικό αμάρτημα να αγγίζουν το σώμα τους ίνες ζωικής προέλευσης. Βεβαίως και χρειάζεται προσοχή στη διατροφή μας.

Για μια καλύτερη ποιότητα ζωής χάρη της οποίας όμως δεν μπορεί να αποκλείεται το δικαίωμα στη νοστιμιά και την ποικιλία. Η ένδειξη «βιολογικό», «αντιοξειδωτικό» στην ετικέτα, δεν αποτελεί a priori εγγύηση ποιότητας. Μην ξεχνάμε άλλωστε ότι σε πολλές περιπτώσεις από πίσω κρύβεται ένα σοφά στημένο μάρκετινγκ.

Ο ίδιος άνθρωπος που έκρουσε τον κώδωνα του κινδύνου για τη δυσανεξία στη γλουτένη αναγκάσθηκε να ομολογήσει – αφού πρώτα είχε αναπτυχθεί μια τεράστια βιομηχανία προϊόντων «χωρίς γλουτένη» – ότι, τελικά, αφορούσε ένα ελάχιστο ποσοστό του πληθυσμού.

Headlines