Άλλο τι θέλει και άλλο τι μπορεί ο Ερντογάν

Tα δεδομένα στην Ανατολική Μεσόγειο τείνουν να διαμορφωθούν με πρωτοφανή ταχύτητα, αν και η τελική εικόνα δεν είναι ακόμη ορατή.

Η υπογραφή της συμφωνίας για τον αγωγό EastMed την Πέμπτη το απόγευμα στην Αθήνα είναι προφανώς μία έμπρακτη απάντηση στις συνεχείς ακροβασίες και απειλές της Τουρκίας. Είναι ωστόσο γνωστό ότι τέτοια μεγαλεπήβολα σχέδια απέχουν κάποιες φορές από το στάδιο της υλοποίησης. Παρά ταύτα, σε διπλωματικό και πολιτικό επίπεδο, μία συμφωνία Ελλάδας-Ιραήλ-Κύπρου και σε επόμενη φάση Ιταλίας, είναι κάτι ιδιαιτέρως σημαντικό.

Απέχουν όμως εξίσου πολύ από την υλοποίηση και τα φαραωνικά ή νέο-οθωμανικά σχέδια του Ερντογάν, τα οποία προς το παρόν έχουν εκδηλωθεί με διάφορες ακροβασίες όπως η μετέωρη συμφωνία του με την Λιβύη, μέσω της οποίας θεωρεί ότι μπορεί να μοιράσει την μισή Ανατολική Μεσόγειο.

Δεν σημαίνει αυτό ότι οι διαθέσεις και οι σχεδιασμοί του Ερντογάν πρέπει να υποτιμηθούν, πόσο μάλλον να αγνοηθούν. Ούτε και επιτρέπεται σε κανέναν ο εφησυχασμός ή η καλλιέργεια μίας αίσθησης του τύπου «σκυλί που γαβγίζει δεν δαγκώνει».

Θα πρέπει όμως να τεθούν κάποια πράγματα σε μία ρεαλιστική βάση.

Ο Ερντογάν είναι ξεκάθαρο ότι επιχειρεί να διαμορφώσει ένα νέο status στην περιοχή. Συμπεριφέρεται επιθετικά, εκτοξεύει απειλές, στέλνει μαχητικά να προκαλούν στο Αιγαίο, ισχυρίζεται ότι θα βουλιάξει πλοία, θα καταστρέψει αγωγούς και θα στείλει τον στόλο του να καταλάβει την Μεσόγειο και τον Στρατό του στα ελληνικά νησιά.

Χωρίς να υποβαθμίζεται η πρόθεσή του να δημιουργήσει τετελεσμένα με βάση τα οποία κάποια στιγμή θα προσέλθει σε κάποιο τραπέζι για συζητήσεις και διαπραγματεύσεις, όλοι οφείλουν να δουν και να ακούσουν τα όσα λέει ο Τούρκος Πρόεδρος με ψυχραιμία. Είναι η πρώτη και κυριότερη προϋπόθεση για την διαμόρφωση μίας σοβαρής και αποτελεσματικής εθνικής πολιτικής.

Ο Ερντογάν λέει ότι θα κάνει όλα αυτά τα φοβερά και τρομερά. Πώς θα τα κάνει όμως; Είναι πράγματι σε θέση να ξεκινήσει έναν πόλεμο, έστω και μικρής κλίμακας, με έναν ΝΑΤΟϊκό σύμμαχο;

Όσο και αν το στράτευμά του περιγράφεται ως ετοιμοπόλεμο και αξιόμαχο, είναι πράγματι η Τουρκία μία πολεμική μηχανή ικανή για τέτοιου τύπου και τέτοιας κλίμακας επιχειρήσεις;

Δεν πρέπει να παραγνωρίσει κανείς ότι έπειτα από το αποτυχημένο πραξικόπημα του 2016, το κύρος των τουρκικών ΕΔ δέχθηκε τρομακτικά πλήγματα. Πέραν της αποτυχίας του εγχειρήματος, η κάποτε ένδοξη και περίοπτη στρατιωτική κάστα της Τουρκίας υπέστη εξευτελισμούς και προσβολές πρωτοφανείς.

Το αξιόμαχό της διαφημίζεται, αλλά τα τουρκικά στρατεύματα δεν έχει φανεί να «καθαρίζουν» και πολύ εύκολα την κατάσταση στο Κουρδιστάν, ενώ η πρόσφατη εισβολή στην Συρία έγινε κατά κύριο λόγο από μισθοφορικά σώματα και όχι από Τούρκους.

Όλα αυτά δεν σημαίνουν ότι πρέπει κανείς να περιφρονήσει τις απειλές του Τούρκου Προέδρου. Πρέπει όμως να αντιμετωπίζονται στην σωστή τους διάσταση.

Η Τουρκία προφανώς και επιδιώκει κάτι. Πιθανώς – και ως συνήθως, θα προχωρήσει με ανορθόδοξους τρόπους. Ίσως όμως και να μην είναι η υπερδύναμη που διαφημίζει ότι είναι.

Η Ελλάδα οφείλει πρωτίστως να είναι προετοιμασμένη και κυρίως, να το καταστήσει αυτό απολύτως σαφές, στο εξωτερικό και στο εσωτερικό.