Διαβάζοντας το πρωτοχρονιάτικο άρθρο του Αλέξη Τσίπρα «Νέες προκλήσεις και νέες δυνατότητες στην αυγή του νέου χρόνου», στην κομματική «Αυγή», έχω την αίσθηση ότι ο πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ απευθύνεται σε λωτοφάγους. Η περιγραφή της διακυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ δεν αναφέρεται σε ένα λαό που πήγε στην κόλαση και επέστρεψε, χάρη κυρίως στον φόβο του Τσίπρα και των επιτελών του για τις συνέπειες που θα πλήρωναν αν οδηγούσαν τη χώρα στην απόλυτη καταστροφή. Αντίθετα, ο ΣΥΡΙΖΑ περιγράφεται ως ώριμη πολιτική δύναμη που οδήγησε τη χώρα στην «κανονικότητα».

Ο Τσίπρας κρύβει τα περισσότερα από τα συστατικά της πολιτικής του, τις αντιμνημονιακές υποσχέσεις, το μίσος με το οποίο έφτασε στην εξουσία, το κλείσιμο του ματιού στην πολιτική βία, τη στοχοποίηση των πολιτικών αντιπάλων του, τον αντιευρωπαϊσμό, τις προσπάθειες να αναζητήσει εναλλακτικές πηγές χρηματοδότησης στη Ρωσία ή στη Βενεζουέλα, την απόπειρα χειραγώγησης του Τύπου, την προσπάθεια χειραγώγησης της δικαιοσύνης που έφτασε στην ενοχοποίηση δέκα κορυφαίων πολιτικών αντιπάλων του.

Κρύβει, επίσης, τους συνεργάτες του που στο μεταξύ βγήκαν από το κάδρο – τον Βαρουφάκη και τη Ζωή Κωνσταντοπούλου, τον Καμμένο και τους ΑΝΕΛ. Κρύβει ακόμα το γεγονός ότι το τρίτο Μνημόνιο έχει τη δική του υπογραφή ενώ παρασιωπά τις συνέπειες αυτού του τρίτου Μνημονίου: την εκχώρηση της δημόσιας περιουσίας στο υπερταμείο για 99 χρόνια ή την υποχρέωση εξασφάλισης ανασχετικών για την ανάπτυξη πρωτογενών πλεονασμάτων για πολλά ακόμα χρόνια. Παρασιωπά κι άλλες πτυχές της πολιτικής του αβελτηρίας – με κορυφαία την κυβερνητική ευθύνη για την καταστροφή στο Μάτι.

Ο τέως πρωθυπουργός φιλοτεχνεί μια εικόνα για τη διακυβέρνησή του απολύτως ρετουσαρισμένη – με ρετούς πιο επιδέξιο κι από τις φωτογραφίες του σταλινισμού, όταν οι μάστορες της εικόνας του Πατερούλη εξαφάνιζαν τους παλαιούς συνεργάτες του που τους είχε φάει το σκοτάδι. Στην περίπτωση του Τσίπρα, η προκυβερνητική πορεία του και η περίοδος της διακυβέρνησής του φιλοτεχνείται επιδέξια, χωρίς τα μελανά σημεία της, ενώ γίνεται προσπάθεια ο τέως πρωθυπουργός να εμφανιστεί ως statesman, να βρει τον ρόλο που πάντα επιζητούσε.

Στο πλαίσιο αυτού του ρόλου, ο Τσίπρας επιδιώκει να παρέμβει στη συζήτηση για τον επόμενο Πρόεδρο της Δημοκρατίας θεωρώντας ότι οι χειρισμοί του Κυριάκου Μητσοτάκη συνιστούν «ευτελισμό του αξιώματος και του θεσμικού ρόλου του Προέδρου της Δημοκρατίας με επικοινωνιακές λογικές «πολιτικών καλλιστείων»».

Ποιος τα λέει όλα αυτά; Ο άνθρωπος που χρησιμοποίησε την προηγούμενη προεδρική εκλογή για να έλθει μια ώρα αρχύτερα στην εξουσία, ο πολιτικός που επέτρεπε σε φανατισμένα πλήθη να μιλούν για πουλημένους και πληρωμένους βουλευτές εάν ψήφιζαν τον Σταύρο Δήμα. Ο ηγέτης που δηλητηρίασε τη δημόσια ζωή φιλοτεχνώντας πορτρέτα εξαγορασμένων για κάθε αντίπαλό του, πολιτικά στελέχη ή δημοσιογράφους, τροφοδότης ενός οιονεί εμφυλίου.

Η αλήθεια είναι ότι από την εποχή που ο Τσίπρας θα έσκιζε τα Μνημόνια με ένα νόμο και ένα άρθρο έχουν περάσει πολλά. Ηττημένος πολλαπλά, ο άλλοτε επαναστάτης χωρίς αιτία επιδιώκει σήμερα να πλασαριστεί ως μετριοπαθής ηγέτης του αριστερού δημοκρατικού χώρου. Ως ηγέτης ενός νέου ΠΑΣΟΚ.

Θα διαψευστεί. Το ρετούς δεν αρκεί για να σβήσει το παρελθόν. Οι πολίτες δεν είναι αμνήμονες.

Στο μεταξύ, ο Μητσοτάκης πορεύεται ήσυχος. Ο Τσίπρας επικεφαλής της αξιωματικής αντιπολίτευσης, απαξιωμένος πολλαπλά στην προσπάθειά του να καθαρίσει τους λεκέδες της πολιτικής του διαδρομής, είναι γι’ αυτόν το πιο ωραίο δώρο.

Αλλά, προφανώς, ένας αδύναμος ηγέτης αξιωματικής αντιπολίτευσης δεν είναι ωραίο δώρο για τη δημοκρατία.

Headlines