Εγώ ποτέ! Από μικρό παιδί την αντιμετώπισα σαν να ήταν το σπίτι μου. Γενικά, δεν είμαι άνθρωπος που φοβάται. Ο φόβος είναι έλλειψη αυτοπεποίθησης. Αν δεν έχεις πάρει δύναμη και πίστη στον εαυτό σου από το σπίτι σου, την έβαψες! Μετά όλα είναι αδιέξοδα. Όποια αυτοπεποίθηση και αν αποκτήσεις αργότερα με τη δουλειά σου, όσο πετυχημένος και αν γίνεις, δεν θα έχεις σταθερά θεμέλια. Πρέπει από μικρό παιδί να ξέρεις ότι αξίζεις. Ότι αξίζεις όσο και οι άλλοι, έτσι;
Ακούγατε συχνά το «μπράβο» ως παιδί;
Βέβαια! Από τον πατέρα μου και τη μάνα μου. Αυτό το «μπράβο, προχώρα». Δεν γίνεται αλλιώς. Εμείς οι ηθοποιοί κάνουμε μια πάρα πολύ δύσκολη και ιδιαίτερη δουλειά. Έχει φθορά το επάγγελμά μας και ειδικά στην Ελλάδα είναι ιδιαίτερα απαξιωμένο, χρόνια τώρα.
Έχει όμως και κάτι τσιγγάνικο, κάτι ωραία ελεύθερο…
Έχει, ειδικά οι περιοδείες. «Παίρνω τα κουρέλια μου και πάω», ένα πράγμα. Τις λατρεύω, δεν νομίζω ότι υπάρχει άλλη ηθοποιός που να έχει κάνει τόσες περιοδείες όσες έχω κάνει εγώ. Έχω παίξει σε καφενεία, βαμβακοαποθήκες, πλατείες χωριών, όπου μπορείς να φανταστείς.
Και έχετε καταφέρει να χτίσετε ένα κοινό που σας ακολουθεί πιστά όλα αυτά τα χρόνια . Δύσκολο αυτό…
Δύσκολο, ναι! Έχουν καταλάβει πως αγαπάω αυτό που κάνω, πως με συγκινεί και πιστεύω πως συγκινεί και εκείνους. Και δεν το λέω με έπαρση αυτό, το λέω με αυτογνωσία. Δεν είμαι εγώ αλλιώτικη από αυτούς.
Νιώσατε ποτέ να προδίδετε αυτή την εμπιστοσύνη τους;
Τα πρώτα χρόνια της επαγγελματικής μου ζωής έκανα και πράγματα που δεν μου άρεσαν, όχι τόσο στο θέατρο αλλά ιδίως στην τηλεόραση. Γλυκάθηκα κι εγώ με το χρήμα γιατί έχω περάσει πολύ δύσκολα στη ζωή μου. Δεν είχαμε οικονομική άνεση στο σπίτι. Καμιά φορά πιάνουμε την κουβέντα με τους θεατές στο καμαρίνι, τους λέω «έχω κάνει αηδίες στην τηλεόραση» και μου απαντάνε πως «δεν τα θυμόμαστε αυτά, θυμόμαστε μόνο τα καλά σας».
Τα ξορκίσατε με κάποιον τρόπο εσείς η ίδια…
Και αυτοί! Γιατί με αγαπάνε! Και αυτό είναι ανεκτίμητο! Είναι ό,τι πιο σπουδαίο έχω καταφέρει στη ζωή μου. Και ούτε το περίμενα ότι θα μου συμβεί γιατί δεν είμαι εύκολος άνθρωπος. Ειδικά στα νιάτα μου, ήμουν απόλυτη και ξινή. Με τα χρόνια μαλάκωσα, όταν κατάλαβα ότι οφείλεις να είσαι γενναιόδωρος, πρώτα με εσένα την ίδια. Ύστερα, έκανα και την κόρη μου. Αλλάζουν οι ισορροπίες με το παιδί, ωριμάζει το μυαλό.
Δεν μου αρέσει η λέξη αυτή. Πιο παλιά μπορεί να έχω κάνει αλλά ούτε τις θυμάμαι. Όπως δεν θυμάμαι και τις επιτυχίες. Τα τελευταία χρόνια της θεατρικής μου ζωής είναι αυτά που έχουν «γραφτεί» μέσα μου γιατί είναι χρόνια σημαδιακά. Και μένω σ΄ αυτά. Πιο πριν, ήμουν ακόμη μία επαγγελματίας ηθοποιός που πήγαινε και έκανε καλά τη δουλειά της. Έπαιρνα και τον καλό μου μισθό και τελείωνε εκεί το πράγμα. Πάντα βέβαια, φρόντιζα να μην πηγαίνω να ξευτιλίζομαι παίζοντας σε έργα που θα με εκθέτανε. Αυτό όχι, δεν το έχω κάνει. Σε εποχές που πείναγα δεν πήγα ποτέ να παίξω σε ευτελή πράγματα που μου πρότειναν. Και με πολλά λεφτά μάλιστα!
Δύσκολα, αλλά βγαίνει! Θα ένιωθα αλλιώς, πως προδίδω τον εαυτό μου. Έχουν γίνει πολύ κακά πράγματα στην ελληνική τηλεόραση και σε δύο – τρία από αυτά συμμετείχα. Τι να κάνουμε τώρα;
