ΣΥΡΙΖΑ στον αστερισμό του πολιτικού χαμαιλεοντισμού

Πρώτα βγαίνει η ψυχή και μετά το χούι λέει ο σοφός λαός και περιγράφει περίλαμπρα τον ΣΥΡΙΖΑ, το κόμμα που αποτελεί τη μετουσίωση της αμφιθυμίας, όταν τα μέλη και ο αρχηγός του  έχουν αυτοαναιρέσει τον εαυτό τους πολλάκις, από το 2010 έως σήμερα. Από τις διαμαρτυρίες στο πεζοδρόμιο στην υπογραφή του Μνημονίου. Από το “ΟΧΙ” σε “ΝΑΙ” στο δημοψήφισμα. Από τις πορείες κατά της πρεσβείας των ΗΠΑ σε υπέρμαχο  της συμμαχίας με ΗΠΑ.

Από τη λοιδορία του τότε πανίσχυρου ΠΑΣΟΚ- με τα «Ολανδρέου»- πήγε στα προσκλητήρια πρώην στελεχών της κυβέρνησης Παπανδρέου, για να γίνει το καταστατικό συνέδριο την άνοιξη.

Σήμερα, δέκα χρόνια μετά, η μετεξέλιξη του ΣΥΡΙΖΑ ή καλύτερα η αντιφατικότητα των δύο εαυτών που έχει το κόμμα του Αλέξη Τσίπρα  αποτυπώνεται κάλλιστα στις διαφορετικές ανακοινώσεις για τα ίδια θέματα, με διαφορά λίγων ετών: ΕastMed, Πρόεδρος της Δημοκρατίας, εθνκά θέματα.

Ο αγωγός

Καταρχάς, η διπλή προσωπικότητα του ΣΥΡΙΖΑ είναι διακριτική στα ενεργειακά. Ήταν 2009, όταν ο ΣΥΡΙΖΑ εναντιωνόταν κατά των επαφών της κυβέρνησης του κ. Γιώργου Παπανδρέου με το Ισραήλ για την έναρξη των συνομιλιών για τον ΕastMed. Το 2020, όμως, καλωσορίζει την υπογραφή της διακρατικής συμφωνίας Ελλάδας – Κύπρου – Ισραήλ. «Αν η κυβέρνηση Παπανδρέου αποβλέπει να εκμεταλλευτεί τις σημερινές κακές τουρκοϊσραηλινές σχέσεις, σχεδιάζει κοντόφθαλμα. Αν πάλι έχει αναλάβει τον ρόλο του ενδιάμεσου, προκειμένου να βγει το Ισραήλ από την απομόνωση, προσφέρει κακές υπηρεσίες στην ειρήνη στην περιοχή μας και στον κόσμο», έλεγε τότε ο ΣΥΡΙΖΑ.

Την περασμένη εβδομάδα, η Κουμουνδούρου  χαρακτήρισε τον αγωγό ένα «έργο που συνεισφέρει καθοριστικά στην αναβάθμιση της θέσης της Ελλάδας ως ενεργειακού κόμβου στην περιοχή», ενώ  επιχείρησε να αναδείξει τη συμβολή της κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ στην υλοποίηση του έργου.

Επίσης, ο ΣΥΡΙΖΑ-ΕΚΜ, τον Ιούνιο του 2013, υποστήριζε ότι η επιλογή του αγωγού TAP δεν ήταν αποτέλεσμα ενεργούς πολιτικής της Ελλάδας και πως «δεν προσφέρει στη χώρα μας τα οφέλη που προπαγανδίζουν τα παπαγαλάκια της κυβέρνησης, ενώ περιλαμβάνει σκοτεινά σημεία». Το 2016, σημαντικό εγχείρημα περιφερειακής συνεργασίας και μεγάλης γεωστρατηγικής σημασίας, χαρακτήριζε ο Αλέξης Τσίπρας τον αγωγό φυσικού αερίου TAP, οι εργασίες του οποίου εγκαινιάζονται σήμερα στη Θεσσαλονίκη.

Στα αμιγώς πολιτικά, η πρόταση του Αλέξη Τσίπρα για επανεκλογή Προκόπη Παυλόπουλου  και η σύγκληση συμβουλίου αρχηγών δείχνει τους δύο εαυτούς του ίδιου κόμματος. Ποια η αντιφατικότητα σε αυτό;  Ο πρόεδρος της αξιωματικής αντιπολίτευσης το 2020 ζητά την συνεννόηση των κομμάτων στο πρόσωπο του νέου Προέδρου της Δημοκρατίας, βάζοντας μπροστά τα εθνικά θέματα.

Σε συνέντευξή του στο Βήμα της Κυριακής ο κ. Αλέξης Τσίπρας σημείωσε  χαρακτηριστικά ότι «ο πρωθυπουργός οφείλει να αναγνωρίσει και κυρίως να συνειδητοποιήσει την κρισιμότητα των στιγμών και να αφήσει τα προεδρικά καλλιστεία. Να επισπεύσει την επανεκλογή Παυλόπουλου με μεγάλη πλειοψηφία και αμέσως μετά να ζητήσει τη σύγκληση του Συμβουλίου Πολιτικών Αρχηγών υπό τον επανεκλεγέντα πρόεδρο για να συμφωνήσουμε πάνω στις βασικές γραμμές της εθνικής στρατηγικής απέναντι στην Τουρκία».

Ο Αλέξης Τσίπρας, τόσο από τη θέση της αξιωματικής αντιπολίτευσης πριν το  2014 , όσο και από τη θέση του πρωθυπουργού, δεν ήταν και από τα καλύτερα παράδειγμα προς μίμηση, όσον αφορά τη “συναίνεση”. Ήταν ακριβώς το αντίθετο.

Τι στοιχειώνει τον Τσίπρα

Το 2020, η φάντασμα της εκλογή του Προέδρου στοιχειώνει τον Αλέξη Τσίπρα. Το 2014 οι δημοσκοπήσεις έδειχναν ότι ο ΣΥΡΙΖΑ  έχει εκτινάξει τα ποσοστά του, όδευε προς την εξουσία, ενώ ακολουθούσε η εκλογή προέδρου. Φαινόταν πως εργαλειοποιησε την εκλογή (κάτι που παραδέχτηκαν μετά από χρόνια τα ίδια κορυφαία στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ) προκειμένου να ρίξει την κυβέρνηση Σαμαρά. Έκαναν χρήση  της δυνατότητας να ρίξουν την κυβέρνηση, να γίνουν πρόωρες εκλογές και η επόμενη κυβέρνηση να αποφασίσει για τον πρόεδρο που επιθυμούσε.

Η  επιλογή του Σταύρου Δήμα δεν πέρασε, ο ΣΥΡΙΖΑ με τη βοήθεια του Φώτη Κουβέλη και της ΔΗΜΑΡ έριξε την κυβέρνηση και οι εκλογές ορίστηκαν για τον Ιανουάριο του 2015.

Την ίδια ώρα,  ο ΣΥΡΙΖΑ του 2020 έχει σηκώσει ψηλά το αίτημα  σύγκλησης πολιτικών αρχηγών για την εθνική γραμμή της χώρας απέναντι στις τουρκικές προκλήσεις.

Η κριτική που ασκείται σε αυτό είναι, μεταξύ άλλων, για το θέμα της Συμφωνίας των Πρεσπών, όπου κατά τη διάρκεια της διαπραγμάτευσης με τη γειτονική χώρα είχαν κατατεθεί αιτήματα για  σύγκλιση των πολιτικών αρχηγών. Σε αυτά τα κόμματα και οι Ανεξάρτητοι Έλληνες του Πάνου Καμμένου.

Του συνεταίρου του Αλέξη Τσίπρα στη συγκυβέρνηση τα προηγούμενα έτη. Το Δεκέμβριο του 2018 ο Πάνος Καμμένος είχε πει τονίσει ότι αν έλθει η Συμφωνία των Πρεσπών στη Βουλή «ήλθε η ώρα να πάρει θέση ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας», δηλαδή, όπως εξήγησε, αν η Συμφωνία υποκρύπτει αλυτρωτισμό, τότε «να μπλοκαριστεί από το Συμβούλιο πολιτικών αρχηγών υπό τον Πρόεδρο της Δημοκρατίας».

Είναι φανερό ότι ουκ ολίγες φορές ο ΣΥΡΙΖΑ λειτουργούσε με διπλό ή και… τριπλό προσωπείο. Ανάλογα με την περίσταση έβαζε τη μάσκα που ήθελε και προχωρούσε.

Αλλά και με τον αστυφύλαξ και με τον χωροφύλαξ είναι δύσκολο, αν όχι ανήθικο.

Και με τις προοδευτικές δυνάμεις κατά της Δεξιάς αλλά και με τον Παυλόπουλο (ή τον Καραμανλή;).

Και με τους Αμερικανούς (όταν είναι στην εξουσία) αλλά και χωρίς αυτούς αν είναι στην αντιπολίτευση;]Και με τον Καμμένο και τους λοιπούς σκληρούς δεξιούς, αλλά και εναντίον μιας ΝΔ που είναι πιο… λάιτ από ποτέ;

Τόσες πολλές μεταλλάξεις δύσκολα θα βρεις μεταπολιτευτικό κόμμα να έχει κάνει.