Το τελευταίο που ψιθυρίζεται στα δημοσιογραφικά γραφεία (και όχι μόνο…) είναι ότι στο πρωτάθλημα του μπάσκετ, σε ό,τι έχει να κάνει με χειραγωγημένα ματς για το στοίχημα, γίνονται χειρότερα πράγματα από αυτά που έχουμε δει κατά καιρούς στο ποδόσφαιρο. Υπάρχει η αίσθηση, σε όσους αυτό το δύσμοιρο πρωτάθλημα παρακολουθούν, πως βρήκαν σε αυτό πεδίο δράσης λαμπρό διάφορα «μπουμπούκια» που την ικανότητά τους στη χειραγώγηση την είχαν ήδη δείξει στον χώρο του ποδοσφαίρου.

Δεν ξέρω αν όλα αυτά είναι ή δεν είναι αλήθεια, αλλά ομολογώ πως θα μου έκανε εντύπωση να μην ισχύουν. Διότι ο χώρος του ελληνικού επαγγελματικού αθλητισμού είναι τόσο παρατημένος από το κράτος, που είναι λογικό να τον θεωρούν όλοι οι κατ’ επάγγελμα απατεώνες ως προνομιακό πεδίο δράσης. Αν στήσεις μια χρηματιστηριακή απάτη, αργά η γρήγορα κάποιος θα ασχοληθεί μαζί σου. Αν στήσεις στο ποδόσφαιρο ή στο μπάσκετ ένα κύκλωμα που χειραγωγεί παιχνίδια, θα θεωρείσαι, αργά ή γρήγορα, ο πρώτος μάγκας. Κανείς δεν πρόκειται να σε πειράξει.

Αμηχανία

Η Νέα Δημοκρατία απέφευγε προεκλογικά οποιαδήποτε συζήτηση για το τι θα κάνει με τα προβλήματα του επαγγελματικού αθλητισμού. Θυμάμαι το καλοκαίρι όταν διάβαζα για τις πρώτες μέρες της κυβέρνησης γελούσα με όσα μάθαινα ότι συνέβαιναν στο υφυπουργείο Αθλητισμού: όποιος αναλάμβανε υφυπουργός στο υπουργείο Οικονομικών έπαιρνε από τον Πρωθυπουργό και τους συμβούλους του φακέλους στις οποίες υπήρχαν προγραμματικές προτεραιότητες, την ίδια στιγμή που στο υφυπουργείο Αθλητισμού, όχι μόνο δεν υπήρχαν πλάνα δουλειάς, αλλά ούτε καν σύμβουλοι για τον πρωτάρη και μη εξοικειωμένο με τον χώρο Λευτέρη Αυγενάκη. Ο,τι συμβαίνει σήμερα είναι αποτέλεσμα της στρατηγικής της Νέας Δημοκρατίας να αρνείται να πάρει θέση για τα αθλητικά μας όλη την περίοδο της διακυβέρνησης του ΣΥΡΙΖΑ. Η Αννα Καραμανλή, που ασκούσε αντιπολίτευση τον καιρό του Σταύρου Κοντονή και του Γιώργου Βασιλειάδη, ακολουθώντας τη γραμμή του κόμματος, έκανε κριτική, αλλά όχι και προτάσεις. Το αποτέλεσμα είναι η αμηχανία με την οποία διοικείται ο ελληνικός αθλητισμός σήμερα.

Παράσιτα

Στην πενταετία του ΣΥΡΙΖΑ τα πράγματα ήταν απλά. Οι υφυπουργοί Αθλητισμού, ακολουθώντας συγκεκριμένες οδηγίες από το περιβάλλον του πρώην πρωθυπουργού, δημιούργησαν εντός της αθλητικής οικογένειας φίλους και εχθρούς: πρόσεξαν τους πρώτους (φτάνοντας στο σημείο να τους υποσχεθούν ακόμα και εκατομμύρια από την ΕΡΤ…) και έκαναν ό,τι μπορούσαν για να καταστρέψουν τους δεύτερους. Αυτοί οι διαχωρισμοί δημιούργησαν μια κατάσταση νοσηρότητας, που επέτρεψε σε διάφορα παράσιτα να επιστρέψουν (και να διοικούν μάλιστα το ποδόσφαιρο σήμερα), ενώ παράλληλα στάθηκε ο λόγος της καταστροφής της εθνικής ομάδας ποδοσφαίρου, του βυθίσματος της Ελλάδας στη βαθμολογία της UEFA και φυσικά της καταστροφής του πρωταθλήματος του μπάσκετ.

Είναι δεδομένο ότι οπουδήποτε προκύπτει μια καταστροφή, το κενό το καλύπτει το θράσος των συμμοριών. Στη Θεσσαλονίκη μια εγκληματική συμμορία στάθηκε αιτία να χάσει τη ζωή του ένας άνθρωπος πριν από λίγες μέρες, στο πρωτάθλημα του ποδοσφαίρου γύρισαν όσοι με δυσκολία ο χώρος είχε αποβάλει, στο μπάσκετ προέκυψαν επιχειρηματίες του στοιχήματος, δηλαδή των στημένων αγώνων. Και η κατηφόρα συνεχίζεται γιατί η κυβέρνηση δεν ξέρει τι να κάνει.

Μόλυνση

Θα ήταν εγκληματικό η κυβέρνηση να συνέχιζε τη λογική του ΣΥΡΙΖΑ αβαντάροντας ανενδοίαστα φίλους, αλλά δεν λύνεται και κανένα απολύτως πρόβλημα με τη λογική του «δεν κάνω τίποτα για να δείχνω ότι κρατώ ίσες αποστάσεις»: η πρακτική αυτή διατηρεί ένα στάτους κβο που επιτρέπει στη διαφθορά να συνεχίσει το πάρτι, ενώ χρειάζεται ξερίζωμα. Αν κρατώντας ίσες αποστάσεις δεν την ξεριζώνεις, απλά παρακολουθείς την εξάπλωσή της: θα μολυνθούν τα πάντα.

Προκύπτουν

Η κυβέρνηση, αμήχανη και ίσως και τρομαγμένη, νομίζει ότι μπορεί να διοικήσει τον ελληνικό αθλητισμό βάζοντας στο κάδρο της ευθύνης τις περίφημες διεθνείς συνομοσπονδίες: κούνια που την κούναγε! Οι άνθρωποι της FIFA και της UEFA που ήρθαν στην Ελλάδα δεν βλέπουν την ώρα να σηκωθούν να φύγουν από εδώ: «Τον επόμενο Ιούλιο δεν θα υπάρχει εδώ κανείς δικός μας, γιατί δεν θέλουμε να χρεωνόμαστε αθλιότητες που καθημερινά προκύπτουν» μου έλεγε πρόσφατα ευρωπαίος αξιωματούχος, που έμοιαζε να απορεί με τις ιστορίες της εξαγοράς του προπονητικού κέντρου της Ξάνθης, τους σκιώδεις μεγαλομετόχους, τους διαιτητές που θέλουν να κάνουν αποχή για να μην τιμωρούνται, τον εξευτελισμό του VAR που χρησιμοποιείται ακόμα και προπαγανδιστικά. Την ίδια ώρα δεν πιστεύω ότι υπάρχει ένας τουλάχιστον άνθρωπος της FIBA, που να προβληματίζεται για το αν τα ματς του ελληνικού πρωταθλήματος μπάσκετ αποκτούν κωμικές διαστάσεις: ειδικά οι έλληνες παράγοντες της FIBA ξέρουν και για αυτό δεν ασχολούνται.

Αποτέλεσμα

Οι διεθνείς συνομοσπονδίες υπερασπίζονται παραδοσιακά το αυτοδιοίκητο του χώρου (και στο ποδόσφαιρο και στο μπάσκετ) με τη βεβαιότητα ότι πρωταθλήματα και διοργανώσεις στηρίζονται σε ένα κάποιο fair play. Δεν είναι δική τους δουλειά να ψάχνουν να βρουν πού βρήκαν οι ανιψιοί λεφτά για προπονητικά κέντρα, πόσοι παρένθετοι πρόεδροι υπάρχουν σε ΠΑΕ και πόσοι αγάπησαν το μπάσκετ όταν κατάλαβαν πως ωραίο «μεροκάματο» μπορεί να βγει από ματς με ανατροπές και συγκινήσεις σαν αυτά, που βλέπαμε στο κάποτε υπέροχο πρωτάθλημα της Football League.

Η αντιμετώπιση της πολυιδιοκτησίας, ο σεβασμός του κώδικα διαιτησίας πρώτα από όλα από την ίδια την ομοσπονδία, οι επιθέσεις και η βία (ακόμα και των ανακοινώσεων ή των δηλώσεων) είναι παθογένειες που το κράτος μας πρέπει να αντιμετωπίσει. Αν π.χ. το κράτος μας πιστεύει πως μια κοινή σύσκεψη των τεσσάρων ιδιοκτητών των μεγάλων ομάδων θα βοηθήσει ώστε να λυθούν προβλήματα, θα έπρεπε τη σύσκεψη να την προκαλέσει, χωρίς να χρειάζεται τους φερετζέδες της FIFA και της UEFA. Αν κρίνει ότι οι ομοσπονδίες πρέπει να διοικηθούν διαφορετικά, ας φροντίσει αυτό να συμβεί. Δεν διοικούν η UEFA και η FIFA. Τα παρακάλια να μπουν μπροστά και να αναλάβουν δράσεις δεν θα έχουν κανένα αποτέλεσμα.

Μπόχα

Πριν καλά καλά ξεκινήσει το 2020 είχαμε ένα νεκρό στη Θεσσαλονίκη ύστερα από οπαδικές συμπλοκές, μια αναβολή αγώνα στο Κύπελλο, μια σειρά από καυγάδες στο πρωτάθλημα ποδοσφαίρου και την μπόχα στο μπάσκετ να μεγαλώνει. Στο ποδόσφαιρο υπάρχουν αυτοί που καταγγέλλουν κι αυτοί που προσπαθούν να πετάξουν την μπάλα στην εξέδρα. Στο μπάσκετ υπάρχουν αυτοί που έχουν προειδοποιήσει για το πού πάει το πράγμα κι αυτοί που σφυρίζουν κλέφτικα. Σε κάθε περίπτωση η κυβέρνηση απλά παρακολουθεί μην τυχόν και μια παρέμβαση στοιχίσει ψήφους. Ας αποφασίσει τι ακριβώς θέλει: για την ώρα κανένας δεν καταλαβαίνει τίποτα, αλλά αυτό μόνο καλό για αυτή δεν είναι…

Headlines