Στην αστρολογική φιλολογία διατυπώνονται συχνά προβληματισμοί για τον Ήλιο ή άλλους πλανήτες, που βρίσκονται στα όρια δύο ζωδίων ή δύο οίκων.

Σε αρκετές περιπτώσεις, μάλιστα, θα συναντήσουμε την άποψη ότι ένα ουράνιο σώμα που βρίσκεται, για παράδειγμα, στις 29 μοίρες και 59΄ ενός ζωδίου παίρνει χαρακτηριστικά και από το επόμενο. Ίσως μάλιστα να συμβαίνει κάτι ανάλογο και στην περίπτωση που αυτό το ουράνιο σώμα έχει περάσει στο επόμενο ζώδιο. Μήπως κρατάει ακόμη την επιρροή του προηγούμενου;

Μάχες επί μαχών έχουν στηθεί επανειλημμένα στην αστρολογική κοινότητα γι’ αυτό το «καυτό» θέμα. Μάλιστα στην περίπτωση του Ήλιου, ο οποίος πρακτικά δηλώνει το σε ποιο ζώδιο ανήκουμε, η όποια ασάφεια δημιουργεί και ένα θεμελιώδες πρόβλημα ταυτότητας. Είμαι Λέων ή Παρθένος;

Γιατί μέχρι να διαφωτιστεί αυτή η αποφασιστικής σημασίας λεπτομέρεια το άτομο σε ένα μεγαλειώδες κρεσέντο αυθυποβολής ενδέχεται να υιοθετήσει τα χαρακτηριστικά του ζωδίου που δεν είναι, πιστεύοντας ότι είναι!

Το «μπέρδεμα» πάντως, αποκτά ουσιαστικό περιεχόμενο, εξ αιτίας του γεγονότος ότι ο τρόπος που χωρίζουμε το ζωδιακό σε δώδεκα «φέτες» είναι ουσιαστικά αυθαίρετος-ιδιαίτερα όσον αφορά στους οίκους-και αν εξαιρέσουμε τα κομβικά σημεία (ισημερίες, ηλιοστάσια, ανατέλλον ή μεσουρανούν σημείο) δεν ανταποκρίνεται σε κάποιο φυσικό μέγεθος. Κατ’ επέκταση και τα κάθε είδους όρια, τόσο στον τροπικό, όσο και στον αστρικό ζωδιακό είναι εξαιρετικά συζητήσιμα και οι εκάστοτε τοποθετήσεις γίνονται τελικά πάνω σε μια θολή βάση.

Αναφορικά με τη δική μου θέση, όπως πάντα, θα αποπειραθώ να σας εισάγω σε μια διαφορετική λογική, στήνοντας μια «θεατρική σκηνή», που θα βοηθήσει στην παραστατική απόδοση των νοημάτων της.

Η σωματιδιακή θεώρηση

Φανταστείτε τους οίκους σαν δωμάτια σε κυκλική διάταξη και τους πλανήτες σαν ανθρώπους, που κινούνται σταδιακά σε όλα τα δωμάτια. Για να περάσουν από το ένα στο άλλο, πρέπει να διαβούν μια μεγάλη πόρτα (κάτι που συνήθως… επισημαίνουν οι καφετζούδες και οι χαρτορίχτρες).

Στο πάτωμα της κάθε εισόδου, υπάρχει μια διαχωριστική γραμμή, όπως αυτή που χαράζαμε στα θρανία λέγοντας: Από εδώ δικό μου κι από εκεί δικό σου… Και μόλις οι άνθρωποι πατήσουν τη γραμμή βρίσκονται πλέον στο επόμενο δωμάτιο.

Όπως πάντα, υπάρχουν διάφοροι μανιακοί Παρθένοι-παρατηρητές, που ασχολούνται με τις λεπτομέρειες: Πότε θεωρείται ότι ο άνθρωπος πέρασε τη γραμμή; Όταν την πατάει όλη;… Ή μήπως τη μισή; Άραγε το νούμερο του παπουτσιού παίζει ρόλο;

Κι αν είναι χοντρός και η κοιλιά του περάσει πρώτη; Παρ’ ότι στην πραγματική ζωή σε ανάλογες περιπτώσεις έχουμε επινοήσει κανόνες, διαφορετικούς για κάθε περίπτωση (σε αγώνες δρόμου μετράει το στήθος ή το κεφάλι, στα άλματα το πόδι κλπ), με τους πλανήτες δεν μπορούμε να κάνουμε το ίδιο γιατί ο αγώνας είναι δικός τους και …αυτοί βάζουν τους κανόνες.
Αν τους θεωρήσουμε σώματα, η θέσπιση κάποιων συγκεκριμένων ορίων φαίνεται να έχει μια λογική.

Η κυματική θεώρηση

Αν όμως δούμε τις πλανητικές επιρροές ως κύματα-κάτι που κατά την ταπεινή μου άποψη βρίσκεται πολύ πιο κοντά στην κοσμική ενεργειακή πραγματικότητα-το πράγμα αλλάζει και θυμίζει περισσότερο ένα κύμα που σκάει σε μια αμμουδερή παραλία.

Εδώ, έχουμε να κάνουμε με τα όρια δύο οικοσυστημάτων (στεριά-θάλασσα) που μπορεί να έχουν τόσο σαφή, όσο και μεταβαλλόμενα. Σε αυτήν την περίπτωση, αν στο σενάριο προσθέσουμε δύο καλλονές που έχουν απλώσει τις κορμάρες τους στην αμμουδιά στην ίδια απόσταση από την ακροθαλασσιά, η μια μπορεί να βραχεί και η άλλη όχι. Δηλαδή, η μια να «λουστεί» με την επιρροή του πλανήτη και η άλλη όχι.

Θεωρητικά, λοιπόν, στα πλαίσια της κυματικής, όλα είναι πιθανά να συμβούν σε αυτές τις οριακές θέσεις: Ο πλανήτης μπορεί να λειτουργεί στον επόμενο, στον προηγούμενο ή και στους δύο οίκους μαζί. Το ότι αυτό μπορεί να δυσκολεύει η να περιπλέκει τις ερμηνείες μας, ουδόλως τον απασχολεί…

Μια ουσιώδης λεπτομέρεια όσον αφορά σε όχι μόνον τους οίκους, αλλά και στα ζώδια, έχει να κάνει με την πιθανή συνύπαρξη δύο ουρανίων σωμάτων εκατέρωθεν του νοητού ορίου. Για παράδειγμα, ο Άρης στις 0 και 10΄ του Κριού και η Αφροδίτη στις 29 και 50΄ των Ιχθύων

Μένοντας στο σκηνικό της παραλίας, αν οι δύο άνθρωποι-πλανήτες είναι πιασμένοι απ’ το χεράκι και τραβολογιούνται μπρος-πίσω, σχηματίζουν δηλαδή όψη συνόδου, δυνητικά ενδέχεται να βρεθούν είτε από τη μια, είτε από την άλλη πλευρά του νοητού ορίου…

Αν τσακώνονται και είναι ισοδύναμοι, θα συμβεί ό,τι και στην πραγματική ζωή: Κυνηγητά, διαδοχικές απώσεις και έλξεις μέχρι ο ένας να… κουτουπώσει τον άλλον ή να βαρεθεί και να φύγει. Και οι δύο μπορεί να περνούν το νοητό όριο, αλλάζοντας, μάλιστα, θέσεις…

Αν ο ένας από τους δύο είναι ογκώδης ή “βαρύς” κι ο άλλος “τσιλιβήθρας” (πχ η χοντρή κι ο Ζαχαρίας δηλαδή ο Δίας και ο Ερμής), οι κανόνες του παιχνιδιού αλλάζουν. Είναι να μην τον βουτήξει… Γιατί έτσι και το πετύχει, θα τον κρατήσει για πάντα στην αγκαλιά του, δηλαδή στη δική του θέση.

Αν τέλος, πρόκειται για δύο εραστές, που φιλιούνται παθιασμένα, θα είναι και οι δύο σε κάποια από τις δύο πλευρές, έχοντας, μάλιστα, τα μάτια τους κλειστά. Από αυτήν την άποψη, ούτε οι ίδιοι δεν θα ξέρουν, που βρίσκονται…
Και στο τελευταίο παράδειγμα, ο Άρης με την Αφροδίτη μπορεί να λειτουργούν και στον Κριό και στους Ιχθύες.

Όλα γίνονται και όλα δε γίνονται λοιπόν και τελικά σε όλες τις περιπτώσεις μιας οριακής πλανητικής θέσης είναι σκόπιμο να αξιολογήσουμε το όλο θέμα σε συνάρτηση με τα συγκεκριμένα δεδομένα του κάθε ωροσκοπίου.

Οι ακμές των Οίκων

Ανάλογα «οριακά» προβλήματα ενδέχεται να προκύψουν σε ένα ωροσκόπιο και με τις ακμές των οίκων, από διαφορετική όμως αιτία. Μια ακμή μπορεί να πέφτει σε ένα ζώδιο ή το επόμενό του, αν αλλάξουμε το σύστημα οικοθεσίας.

Και αυτό βέβαια μπορεί να έχει «δραματικές» συνέπειες στην ερμηνεία, όταν σε αυτή χρησιμοποιούνται κατά κόρον οι θέσεις και οι όψεις των κυβερνητών. Διότι είναι τελείως διαφορετικό να έχεις κυβερνήτη του 5ου οίκου τον Πλούτωνα (με την ακμή του οίκου να βρίσκεται στο Σκορπιό) ή το Δία (με την ακμή στον Τοξότη).

Άλλη ποιότητα, άλλες θέσεις, άλλες όψεις… Τουλάχιστον μέχρι να καταλήξουμε στο ποιο είναι κατά περίπτωση το λειτουργικότερο σύστημα οικοθεσίας (δεν έχουμε όλοι το ίδιο στα ωροσκόπια μας), ας αποφεύγουμε τις βαρύγδουπες εκτιμήσεις.

Όσον αφορά στον Ωροσκόπο, ο οποίος είναι κοινός στα περισσότερα συστήματα, αν βρίσκεται στις τελευταίες μοίρες ενός ζωδίου, εκείνο που έχει ιδιαίτερη σημασία, ως προς την ερμηνεία, είναι το αν στο επόμενο ζώδιο φιλοξενείται πλανήτης στον 1ο οίκο. Σε μια τέτοια περίπτωση ο πλανήτης ενεργοποιεί τις ιδιότητες του ζωδίου, που βρίσκεται, ορίζοντας ουσιαστικά ένα διττό πλαίσιο επιρροών.

Για παράδειγμα, με Ωροσκόπο στην 25η μοίρα του Αιγόκερω και τον Ερμή στην 3η του Υδροχόου, όσον αφορά τουλάχιστον στο χαρακτήρα του ατόμου, θα εκπέμπει τα χαρακτηριστικά και των δύο ζωδίων. Διαφορετικά, αν δηλαδή αφαιρέσουμε τον Ερμή, το πιθανότερο είναι να «βλέπουμε» μόνο τον Αιγόκερω.

Οι αναιρετικές μοίρες

Στην αστρολογική παράδοση, η τελευταία μοίρα κάθε ζωδίου θεωρείται «αναιρετική», με την έννοια ότι αναιρεί, αδρανοποιεί ή καταστρέφει τις θετικές ιδιότητες κάθε ουράνιου σώματος που έτυχε να βρεθεί σε αυτήν την ενεργειακή «μαύρη τρύπα».

Περιττό να σας πω βέβαια ότι προσωπικά-όντας ένας θιασώτης της κυματικής θεωρίας-δεν συμφωνώ καθόλου με αυτήν, που τη βρίσκω λίγο… απόλυτη. Επιπλέον, εκτιμώ ότι στην πράξη τα δεδομένα δεν επαρκούν για να τη δικαιολογήσουν. Πολλοί συνάνθρωποί μας είχαν ή έχουν πλανήτες είτε ακμές οίκων στις «καταραμένες» μοίρες, χωρίς να υποφέρουν από κάποια ιδιαίτερη «ασθένεια».

Πηγή: astrology.gr (Το παραπάνω είναι απόσπασμα από το βιβλίο «Η Αστρολογία του 21ου αιώνα», εκδόσεις Ερεχθηίς)