Ιράν: Στη σκιά της κρίσης η κοινωνία των πολιτών

«Κανείς δεν ασχολείται πλέον με την περίπτωση της Νάργκες Μοχαμαντί. Όταν η μητέρα της την επισκέφθηκε στη φυλακή είδε το αίμα στα χέρια της και τους τραυματισμούς στο σώμα της», λέει ο σύζυγός της Ταγκί Ραχμάνι στην DW. H δημοσιογράφος και ακτιβίστρια Νάργκες Μοχαμαντί ανήκει στους πλέον γνωστούς πολιτικούς κρατουμένους στο Ιράν.

Στις 24 Δεκεμβρίου η δημοσιογράφος ξυλοκοπήθηκε άγρια στις φυλακές Ερβίν της Τεχεράνης και στη συνέχεια μεταφέρθηκε σε άλλο κρατητήριο. Ήταν προφανώς η τιμωρία επειδή διοργάνωσε στη φυλακή διαμαρτυρία κρατουμένων με αφορμή τη βίαια καταστολή αντικαθεστωτικών διαδηλώσεων στη χώρα τον περασμένο Νοέμβριο. Η διοίκηση των φυλακών διέψευσε τα πάντα, η υπόθεση όμως έφθασε στο ιρανικό κοινοβούλιο από δύο βουλευτίνες, οι οποίες ζήτησαν εξέταση των κατηγοριών από τη βουλή.

Το Ιράν χρειάζεται αγωνιστές που θα γεφυρώσουν το χάσμα

Εδώ και χρόνια η Νάργκες Μοχαμαντί αγωνίζεται κατά των δικαστικών αυθαιρεσιών σε βάρος αντικαθεστωτικών και υπέρ μιας ανεξάρτητης δικαιοσύνης στη χώρα. Τον Μάιο του 2016 καταδικάστηκε σε φυλάκιση 16 ετών.

«Η δολοφονία του στρατηγού Σουλεϊμανί άλλαξε τα πάντα», δηλώνει ο Ταγκί Ραχμάνι, ο οποίος πέρασε 14 χρόνια της ζωής του σε ιρανικές φυλακές και ζει σήμερα εξόριστος στο Παρίσι: «Δεν παίζει ρόλο πόσοι Ιρανοί κατέβηκαν στο δρόμο στην κηδεία Σουλεϊμανί. Γεγονός είναι ότι με τις διαδηλώσεις ο κόσμος απέκτησε και πάλι μια φωνή στους δρόμους των πόλεων. Από την άλλη πλευρά, οι κινητοποιήσεις ενίσχυσαν τον πνευματικό ηγέτη Αγιατολάχ Χαμενεΐ, ο οποίος δεν ενδιαφέρεται για διάλογο αλλά θέλει να συνεχίσει την πολιτική του με τη στήριξη των συμμάχων του».

Οι διαδηλώσεις κατά της δολοφονίας του στρατηγού Σουλεϊμανί παραγκώνισαν τις κινητοποιήσεις των τελευταίων μηνών για δουλειά, μια καλύτερη ζωή και ελευθερία. Κατά την άποψη του εξόριστου Ταγκί Ραχμάνι «η ιρανική κοινωνία είναι διχασμένη και χρειάζεται περισσότερο από ποτέ ανθρώπους που είναι σε θέση να χτίσουν γέφυρες για να καλύψουν το χάσμα, να βελτιώσουν τη γενικότερη κατάσταση και να αγωνιστούν υπέρ των ανθρωπίνων δικαιωμάτων. Χρειαζόμαστε ακτιβιστές όπως η Νάργκες Μοχαμαντί που αγωνίζονται κατά της τρομοκρατίας και του πολέμου. Οι φωνές αυτές όμως δεν εισακούγονται όμως μέσα στο θόρυβο που προκαλεί ο θάνατος του στρατηγού Σουλεϊμανί».

Σαμπνάμ φον Χάιν

Επιμέλεια: Στέφανος Γεωργακόπουλος