Ανάμεσα στο Κουκάκι και στο Ιράν

Ο ρόλος του Τύπου και η συμβολή του στην διασφάλιση της ποιότητας της δημοκρατίας θα έπρεπε να αποτελεί συνείδηση όλων. Ή έστω των περισσότερων.

Τα προβλήματα της εποχής και η περιγραφόμενη ως κρίση του Τύπου είναι όμως γνωστά. Η διείσδυση των κοινωνικών δικτύων, το ρεσάλτο που έχουν επιχειρήσει στο πεδίο της ενημέρωσης και η κατάργηση των φίλτρων που τα προηγούμενα χρόνια παρείχαν τις δικλίδες ασφαλείας στην ενημέρωση, είναι προβλήματα γνωστά. Μέχρι στιγμής δεν έχει βρεθεί αποτελεσματικός τρόπος διαχείρισης του ζητήματος.

Ωσπου να βρεθεί – και θα βρεθεί – παρατηρείται ένα ανησυχητικό σύμπτωμα το οποίο ανατροφοδοτεί το πρόβλημα και δημιουργεί έναν φαύλο κύκλο: η παράδοση των παραδοσιακών μέσων, εντύπων και ηλεκτρονικών, στους όρους και τις προδιαγραφές των κοινωνικών δικτύων, που κατ΄ ευφημισμό έχουν χαρακτηριστεί «μέσα κοινωνικής δικτύωσης».

Μία έκφανση του προβλήματος αναδείχθηκε το προηγούμενο Σαββατοκύριακο.

Τρεις ήταν οι ειδήσεις που κυριάρχησαν: η ανακοίνωση της ιρανικής κυβέρνησης με την οποία παραδέχηκε την κατάρριψη του ουκρανικού τζετ, το ναυάγιο στο Ιόνιο και η ανακατάληψη του κτιρίου στο Κουκάκι, που προκάλεσε την νέα επιχείρηση της αστυνομίας.

Η πρώτη είδηση είχε παγκόσμιες και ανησυχητικές διαστάσεις. Υπό μία έννοια το ίδιο ίσχυε και για την δεύτερη. Η τρίτη ήταν απλώς μία εκδήλωση της ελληνικής παραδοξότητας, στην ουσία φανέρωνε με έναν τρόπο ότι στην χώρα εξακολουθούν να μην ισχύουν τα αυτονόητα.

Προξένησε μεγάλη εντύπωση σε κάποιους ο τρόπος με τον οποίο ιεράρχησαν τις ειδήσεις αυτές κάποια μέσα.

Στα κεντρικά δελτία καναλιών πρώτη είδηση ήταν το Κουκάκι, με ζωντανές συνδέσεις, την γνωστή παραφιλολογία και όλα τα σχετικά και άσχετα.

Ακολουθούσε το θέμα με το ουκρανικό τζετ και στην συνέχεια η τραγωδία στο Ιόνιο.

Οι λόγοι για μία τέτοια ιεράρχηση και αξιολόγηση θα είχαν το ενδιαφέρον τους – αν υπάρχουν. Τι κάνει την μπούκα κάποιων τάχα αντιεξουσιαστών στο Κουκάκι σημαντικότερη είδηση από την κατάρριψη ενός πολιτικού αεροσκάφους στο Ιράν ή από τον πνιγμό μερικών δεκάδων ανθρώπων στο Ιόνιο; Προφανώς και τίποτε.

Πέραν ίσως από τον ιό των κοινωνικών δικτύων. Κάποιοι είναι φανερό ότι έχουν προσαρμόσει τα κριτήρια της αξιολόγησης του παραδοσιακού Τύπου στις προδιαγραφές του «πειρατικού».

Είναι ένα από τα πλέον προβληματικά σύνδρομα της εποχής.

Για λόγους υπαρξιακούς του Τύπου και για πολλούς άλλους (παιδευτικούς, ανάπτυξης δημοκρατικής συναίσθησης και συνείδησης, εν τέλει πληροφόρησης), πρέπει να αντιμετωπιστεί άμεσα.

Ίσως δεν είναι τόσο δύσκολο όσο κάποιοι νομίζουν. Απλώς πρέπει να επανακαθοριστούν οι κανόνες και να συνειδητοποιήσει ο καθένας ποια είναι η δουλειά του.

Κάποιοι ήδη μιλούν εδώ και καιρό για τον θάνατο του Τύπου. Ίσως και να είναι εκείνοι που τον επιθυμούν ή τον επιδιώκουν. Δεν έχει συντελεστεί ακόμη και μάλλον δεν πρόκειται να συμβεί.

Αρκεί ο Τύπος να δείξει ότι δεν θέλει να πεθάνει.